Ειρηνικά

Ειρηνική επανάσταση, ώριμες συνθήκες, συντονισμός... Όλα εντάξει;
Καθίστε, έφερα τσάι.

Luther Blissett

Luther Blissett is a multiple-use name, an "open reputation" informally adopted and shared by hundreds of artists and social activists all over Europe (most popular in Italy) and South America since 1994.

On Usenet, the first reference to the Luther Blissett Project appeared on 7 November 1994. It was a trumped-up report on alleged uses of the multiple name all over the world, and—albeit written in a somewhat clumsy English—it was posted by a "Luther Blissett" from the University of Missouri^[1]

For reasons that remain unknown, the name was borrowed from a real-life Luther Blissett, a notable association footballplayer, who played for A.C. Milan and England in the 1980s.^[2]

In Italy, between 1994 and 1999, the Luther Blissett Project (an organized network within the open community sharing the "Luther Blissett" identity) became an extremely popular phenomenon. Blissett was also active in other countries, especially in Spain and Germany^[3]

In one occasion the real Luther Blissett described the LBP as "an international neo-political of anarcho-syndicalists, whose whole purpose is the deconstruction of their individual identity".^[4] Actually, the Italian Luther Blissett Project (and some of the groups that sprang from it, like Wu Ming)^[5] always disputed the "anarchist" tag, described themselves as "communists" and traced the origins of their theoretical stance back to Italy's Workerism and Autonomist Marxism^[6]

December 1999 marked the end of the LBP's Five Year Plan.

Είπαν:
Once the writer becomes a face... it's a cannibalistic jumble: that face appears everywhere, almost always out of context. A photo is witness to my absence; it's a banner of distance and solitude. A photo paralyses me, it freezes my life into an instant, it negates my ability to transform into something else. I become a "character", a stopgap to hurriedly fill a page layout, an instrument that amplifies banality. On the other hand my voice - with its grain, with its accents, with its imprecise diction, its tonalities, rhythms, pauses and vacillations - is witness to a presence even when I'm not there; it brings me close to people and doesn't negate my transformative capacity because its presence is dynamic, alive and trembling even when seemingly still.^[5]


Από wikipedia.

Για την Ελίζα - Alice

Για την Ελίζα να δεις που θα χάσεις και εμένα
Για την Ελίζα δεν ξεχωρίζεις πια τις μέρες
και να πεις πως είναι ωραία!...

Για την Ελίζα όλο εσύ -αδιαμαρτύρητα- πληρώνεις
Γι' αυτήν, στην ουρά στήνεσαι στα ψώνια
και δεν καταλαβαίνεις τι έχεις πάθει

Με την Ελίζα ακούραστα κοιτάζεις τις βιτρίνες
Σ' αγοράζει, σε πουλάει όπως θέλει αυτή
ξέρει μόνο να σε πληγώνει

Ζωή, ζωή, δεν πια αυτό ζωή
Σ' έχει ληστέψει, σου' χει πάρει την υπερηφάνεια

Προσποιείσαι, προσποιείσαι μα δεν αντέχεις άλλο
Χωρίς αυτήν, ασφυκτιάς, δεν αναπνέεις

Χωρίς την Ελίζα δεν πας ούτε για εφημερίδα
ενώ μ' εμένα, με το ζόρι λες δυο λέξεις
Εμείς που κάποτε αγαπιόμασταν
...

Ένα παιχνίδι τού Battiato πάνω στο Fur Elise.

Περιέργεια

Η μεγαλύτερη περιέργειά μου είναι να κοιταχτώ σ' έναν καθρέφτη που θα μου δείξει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είμαι.

"Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα"

Τρεις φίλοι κάθονταν σ' ένα καφέ αμίλητοι και κοιτάζονταν λοξά αναμεταξύ τους. Έστρεφε ο πρώτος τη ματιά του ξαφνικά στον δεύτερον κι εκείνος έκανε τάχα πως κοιτούσε κάτι που δεν ήτανε προσεκτικά στην οροφή στερεωμένο. Κι εκεί που κοίταζε τής ατέλειες τής οροφής ο δεύτερος, έριχνε μια σύντομη ματιά στον τρίτο ο οποίος καμωνόταν πως  καθάριζε την πίπα του, ρίχνοντας που και που στον πρώτον μια ματιά, πίσω από το δάχτυλό του που έξυνε δήθεν το αριστερό του φρύδι. Ξαφνικά ο πρώτος λέει στους άλλους δυο:

-Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό μια περίφημη ιδέα. Για το βιβλίο, ξέρετε, που λέω να γράψω και δεν έβρισκα πώς να το αρχίσω...

"Ναι, ε; Πώς;" είπαν με ένα στόμα οι άλλοι δυο.

-Αρχίζει με τη σκηνή κατά την οποία η μητέρα μου με μαλώνει επειδή δεν ήξερα πόσο κάνει 4 επί 8. Με έχει ήδη μαλώσει ο πατέρας μου κι ενώ τρέχω προς τη μάνα μου, αντί για παρηγοριά, εισπράττω κι εκεί την απόρριψη. Αυτό θα το "δώσω" σε τρίτο πρόσωπο ασφαλώς.

-Απ' ό,τι καταλαβαίνω πρόκειται να γράψεις ένα βιβλίο που σαν βασικό θέμα θα έχει την επιρροή ενός αυστηρού πατέρα στο παιδικό μυαλό ενός μελλοντικού συγγραφέα.

-Μην πηγαίνεις στην πιο εύκολη ερμηνεία, ως συνήθως. Από αυτό που είπε ο φίλος μας, εγώ θα συμπέραινα ότι  ξεπηδάει αβίαστα η εικόνα μιας μητέρας που μάθαινε στο παιδί της, όταν τα βρίσκει σκούρα, να τρέχει σ' αυτήν...

-Όχι, παιδιά, όχι! Δεν δούλεψα πάρα πέρα την εικόνα. Το απόγευμα άκουγα ένα γειτονόπουλο να επαναλαμβάνει την προπαίδεια κι όταν έφτασε στο 4 επί 8 κάτι άστραψε στο μυαλό μου.

-Μα δεν μπορείς να γράψεις στην αρχή τού βιβλίου σου "το γειτονόπουλό μου σήμερα είπε 4 x 8 "...

-Άσε τον άνθρωπο, εσύ κι η "πρωτοτυπία" σου που τη βάζεις να καβαλάει τα γεγονότα. Αν έγραφες εσύ θα έκανες τον απλό αυτό πολλαπλασιασμό κώδικα...σαν κάτι 4x8, 4x4 και 3,15 η Γένεσις και η BMW 3.15, όλα αχταρμάς. Μα είναι αυτοσκοπός ενός βιβλίου να κρατάει σε αγωνία -τι υπερφίαλο!... εγώ θα έλεγα σε απορία- τον αναγνώστη;

-Αυτοσκοπός δεν ξέρω αλλά πώς σού φαίνεται ένα βιβλίο που δεν σού κρύβει τίποτα από  ό,τι πρόκειται να συμβεί αργότερα;

-Εγώ διαφωνώ σ' αυτό, ξέρεις ε; Γιατί, πώς θα σού φαινόταν ένα βιβλίο που δε θα σε άφηνε, ούτε στο ελάχιστο, να "μαντέψεις" κάτι από τη συνέχεια;  Ο αναγνώστης καυχιέται όταν βλέπει πως αντιλήφθηκε το "πνεύμα τού συγγραφέως". Δεν μπορείς να τού αρνηθείς τέτοια χαρά, να τον φτύσεις έτσι...

-Τα μετράμε με το χαρακάκι τα πράγματα, βλέπω μετά λύπης. Πόσο μεγάλο θα είναι το βιβλίο, κάθε πόσο θα αποκαλύπτει κάτι, κάθε πόσο θα δημιουργεί κάτι άλλο για να το κρατά κρυφό; Τι τίτλο θα έχει; Τίτλο φιλικό, σιβυλλικό, σοκαριστικό, ανέμελα χαρωπό, παραπλανητικά χαρωπό, τεχνηέντως μελαγχολικό, να θυμίζει κάτι ή καλύτερα τίποτε απολύτως;

-Τι είναι πιο αθέμιτο πάλι; Η αδιακρισία να εκθέτεις τα πολύ προσωπικά σου βιώματα που ίσως ούτε σε μια συζήτηση με πολύ οικείο σου πρόσωπο δε θα αποκάλυπτες ή το να διηγείσαι πράγματα που τα φαντάστηκες και μάλιστα διανθίζοντάς τα με τόσες λεπτομέρειες ώστε να φαίνονται αλλόκοτα μεν, πιθανά δε;

-Μου θύμισες εκείνο το περίφημο "Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα". Όταν διαβάζω αυτή τη φράση σε κάποια εισαγωγή λέω μέσα μου "Καααλά! τώρα μας έπεισες πως είδες όνειρο". Όταν ακόμα διαβάζαμε με το μικρό γιο μου αυτή τη φράση "γραμμένη στην ούγια" ενός βιβλίου ή στους τίτλους κάποιου φιλμ, αλληλοκοιταζομασταν και μες τα γέλια περνούσε απαρατήρητη η πλοκή. Μάλιστα τη λέγαμε "κλοπή" αντί για "πλοκή"!

-Νομίζω δεν σου απαγορεύει κανείς να βάλεις την ταμπέλα αυτή, όποτε σου κατέβει.

-Κι αυτός που το διαβάζει το έργο σου όμως είναι όχι αδικαιολόγητος όταν, σε κάθε τι που περιγράφεις, αναρωτιέται "Μα και τούτο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα;!"

-Μμμ...σάμπως θα πάει να το βάλει στο γκούγκλ!

-Αν το καταχραστείς, γιατί όχι;

-Αν το καταχραστείς ίσως πιστέψει πως είσαι από εκείνους που παίρνουν ένα θέμα και το γαρνίρουν με δικές τους φαντασιώσεις...σε διαβάζει ύστερα με μισό μάτι, νομίζω.

-Σου λέω: γελούσα όταν διάβαζα αναγνώσματα με αυτή την παράξενη εγγύηση, βαλμένη σε περίοπτη θέση. Πάντως, μεταξύ μας, θα ομολογήσω πως τη μεταχειρίστηκα κι εγώ τη φράση αυτή...

-Ζητήματα και τεχνικές, καλλωπισμοί και μόδες. Δεν με αφήσατε ούτε να σας πω καλά-καλά το πρώτο σκεπτικό μου, αυτό με τους αριθμούς. Μου διαλύσατε την πρώτη ανάμνηση πάνω στην οποία θα στήριζα το βιβλίο μου. Πάω να βρω πάλι τη σειρά μου... Φεύγουμε;

-Βεβαίως... Γκαρσόν, έλα σε παρακαλώ, τι σου χρωστάμε;

-Αμέσως, κύριε...3 καφέδες επί 4 ευρό μας κάνουν εεε 12 ευρό. Το έκανα με πρόσθεση 4+4+4=12...από μικρός, με την προπαίδεια τού 4, τα έκανα σαλάτα!