Το εργοστάσιο κοντά στην παραλία

Ένας κρότος, σαν τον κρότο που ακούμε όταν πολλά κιλά δυναμίτη "πάρουν την εντολή τους", με έκανε να ξυπνήσω απότομα εκεί που βρισκόμουν ξαπλωμένος. Με τα μούτρα να ακουμπάνε στην άμμο και με τα πόδια απλωμένα ίσαμε ένα μέτρο μέσα στη θάλασσα, ήμουν ένας χαρακτηριστικός ναυαγός για όποιον θα τύχαινε να περνά από κει. Πολλή ησυχία πάντως τριγύρω...τριγύρω από πού όμως; Το "πού-είχαμε-βρεθεί", δεν το μάθαμε ποτέ. Εγώ δεν το έμαθα, πόσο μάλλον οι άλλοι τρεις που ήταν μαζί μου.

Ένας ναυαγός...Γκάλλιβερ...ένιωθα μια τάση να θέλω να καθαρίσω -να απολυμάνω, μάλλον- το στόμα μου. Μια γεύση από λίπος είχε πλημμυρίσει το στόμα μου, τη μύτη μου και προς τα κάτω τον οισοφάγο μου. Θύμιζε το λίπος που, στα χρόνια τής φοιτητικής αθωότητας κάθε γιατρού, προκαλούσε μια ισχυρή αηδιαστική συναισθηματική συνιστώσα για το ανθρώπινο σώμα. Αυτά τα λιπαρά έλιωναν με το πέρασμα τών ωρών πάνω στο ανατομικό τραπέζι... Γιατί να μακρηγορώ; Ένιωθα σαν να είχα καταπιεί το προϊόν μιας συνήθους λιπαναρόφησης: λίγο αίμα, πολύ λίπος.

Πριν τρεις νύχτες, εγώ και άλλοι τρεις είχαμε φτάσει στην αμμουδιά εκείνη με μια μικρή ξύλινη βάρκα που μετά δυσκολίας μάς είχε μεταφέρει από το βυθιζόμενο καράβι μαζί με δυο τρεις βαλίτσες (ό,τι πρόλαβε ο καθένας πήρε) μονάχα, τις οποίες μόλις συνήλθαμε ανοίξαμε. Η κακοτυχία, ο πανικός, δεν ξέρω τι είχε φταίξει αλλά οι βαλίτσες που είχαμε, και σαν βασικό εφόδιο θα είχαμε, περιείχαν: ρούχα θερινά, ομπρελλίτσες για τον ήλιο, μια εξάδα μαγιώ, φιαλίδια με εκχυλίσματα αντιγηραντικά, με βότανα κατά τού υπερβολικού μαυρίσματος, αφροδισιακά λάδια και μια σεβαστή ποσότητα "χαπιών τής ευτυχίας" και "ελιξηρίου τής επιβίωσης". Τρόφιμα πουθενά...πουθενάαα! Και να σκεφτεί κανείς ότι είχαμε ξεκινήσει με κασόνια γευστικά τυριά, κρέατα, αλλαντικά... Καυγαδίσαμε άσχημα το πρώτο βράδυ -Τι να το κάνω εγώ το χάπι τής ευτυχίας, χωρίς φαγητό;...-Βάλε το εκεί που ξέρεις! ...-Αν δεν σκεφτώ εγώ για όλα, ανίδεοι...

Ήδη, το πρώτο πρωί, είδα πως ο ένας από τους τρεις άλλους είχε προφανώς αποφασίσει να εξερευνήσει το μέρος και να βρει μια πορεία μόνος του. Δεν είχε πάρει τίποτα μαζί του ούτε καν λίγα χαπάκια τής ευτυχίας. Ίσως να φοβήθηκε μήπως ξυπνήσουμε ή έφυγε βιαστικά. Ο Παύλος δεν ήταν ποτέ ο τόσο επιστήθιος φίλος μου και, για να πω την αλήθεια, δεν ταίριαζε και τόσο στην παρέα μας εξαιτίας τού κόμπλεξ που είχε..."εγώ ένας φτωχός φοιτητής μαζί σας, πφφφ!". Το λοιπόν...Ας πήγαινε στο καλό!

Κάτω από τις ίδιες συνθήκες, το επόμενο πρωί, είδαμε πως και ο Πέτρος είχε την έμπνευση νυχτιάτικα να ξεκινήσει τη δική του μοναχική πορεία. Γύρισα στον Ματθαίο (τον μόνο εναπομείναντα) και τού λέω:
-Βέβαια...άλλος ένας που, καθώς φαίνεται, πίστευε πως δεν πολυταιριάζουν τα χνώτα μας. Βέβαια ...αυτός -σε αντίθεση με τον Παύλο- είχε πάντα να λέει πως, με την οικονομική κατάσταση τής οικογένειάς του, είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει σε κάποιο σπουδαιότερο πανεπιστήμιο... πιθανόν και η παρέα μας να τού φαινόταν κάτι σαν στενό σώβρακο που τον εμποδίζει να τού σηκωθεί...

-Σκεπτόμενοι άνθρωποι...ό,τι νομίζουν είναι σεβαστό. Λίγο τραβηγμένα αυτά που λες...αν δεν τούς άρεσε η παρέα, δεν θα ήταν τούτη η καταλληλότερη στιγμή για να το καταστήσουν σαφές! Για να είμαι ντόμπρος, θα σου πω ότι κι εγώ έχω την αίσθηση πως δεν κολλάω μαζί σας. Μπορώ και σπουδάζω στο περίφημο πανεπιστήμιο με σας, την ίδια επιστήμη με σάς, αν και είμαι ένας μαύρος. Απλώς ο πατέρας μου, σε κάποιο μέρος στην Αφρική "βγάζει λεφτά με περίεργο τρόπο", θα σκέφτεσαι...Πάντως, κατά τα άλλα, χωλαίνει η θεωρία σου. Παράξενο πολύ είναι και το ότι δεν πήραν μαζί τους καθόλου χάπια τής ευτυχίας και το άλλο, το ελιξήριο...Αυτοί είχαν μεριμνήσει να τα προμηθευτούν, οι δυο φευγάτοι...δεν είναι λογικό. Εσύ πώς κοιμήθηκες, αυτές τις δυο νύχτες;

-Ύπνος με διακοπές, ξυπνούσα με μια γεύση σαν από λαρδί και ξέπλυνα αρκετές φορές το στόμα μου με θαλασσινό νερό. Δεν θα τον έλεγα "ύπνο" αυτόν...

-Δυο τρεις φορές σε είδα κι εγώ να πηγαίνεις πάνω κάτω. Από τις φορές που ξύπνησα, τουλάχιστον τις μισές σε είδα ξύπνιο. Κάποια στιγμή σε είδα διπλό. Φαινόταν όντως σαν να πλένεις το στόμα σου...σού φώναξα κιόλας αρκετές φορές αλλά ο αέρας φυσάει πολύ δυνατά εδώ. Ας πέσουμε για ύπνο απόψε, έτσι κι αλλιώς οι δυο μας μείναμε. Δεν σχεδιάζεις να φύγεις κι εσύ απόψε...χε χε...αν φύγεις, άφησέ μου τα χάπια, ε; ο.κ.; Πάρε τα μισά μόνο...

Αν υποθέσουμε πως την νύχτα που ακολούθησε τα μάτια μου δεν με γέλασαν, τότε, περίπου στη μέση τής νύχτας, τέσσερις ψηλόσωμοι και πολύ μυώδεις αγριάνθρωποι ήρθαν και έσκυψαν πάνω από μένα και τον συν-ναυαγό μου, προφανώς συγκρίνοντάς μας. Εκείνος κοιμόταν κι εγώ προσποιήθηκα το ίδιο ενώ σαν λάμψη σκέφτηκα πως ο πρώτος που χάσαμε ήταν ο πιο παχύς από όλους. Ύστερα ερχόταν ο Πέτρος και ύστερα, ευτυχώς, ο μαύρος ο Ματθαίος. Τον οποίον και σήκωσαν οι τέσσερις και τον πήραν μαζί τους, αφού τον φίμωσαν κι αναισθητοποίησαν. Έμεινα να κάνω τον κοιμισμένο. Από μακριά ακούστηκε πάλι εκείνος ο δυνατός κρότος, σαν να μού έδινε το GO κι άρχισα να τρέχω.

Τράβηξα νότια ενώ στον αέρα απλώθηκε πάλι πηχτή εκείνη η ταγγή μυρωδιά. Βρέθηκα σε μια μεγάλη κοιλάδα όπου είδα να "βόσκουν" δεκάδες από εκείνους τους ψηλούς που άρπαξαν τούς συν-ναυαγούς μου. Άρχισε να ξημερώνει για τα καλά. Τόσο που διέκρινα στο δρόμο μεταλλικές πινακίδες χωρίς να διακρίνω τι είναι γραμμένο πάνω τους. Μετά από λίγο διάβαζα - αηδιασμένος από την οσμή εκείνη: "ARBEIT MACHT FOIE GRAS".
Το βέλος έδειχνε την κατεύθυνση...Εγώ φυσικά το έβαλα στα πόδια τρέχοντας μακριά από κει.

Αυτά τα μάτια σου!

Τα μάτια...ααχ.

Λοιπόν:

1. Όποιος θέλει να βρει κάτι ωραίο σε κάποιον άλλον, το πιο εύκολο είναι να το βρει στα ...μάτια. Ένας παχύς, καμπούρης, βρόμικος, χοντράνθρωπος μπορεί να "αναδειχθεί" χάριν τών αισθητηρίων αυτών οργάνων.

2. Μύστήριο στη συνάντηση Σαμαρρρά-Μπαρρρόζο...Γιατί άραγε; Τι σχέση έχει το μυστήριο με τα μάτια τών δυο σημαντικών προσώπων; Ο ανίδεος αδυνατεί να εμβαθύνει, ο μύστης μέσα σε 1-2 msec έχει "διαβάσει την κατάσταση". Και μπορεί να την διαχειριστεί συναισθηματικά (αλλιώς τι σόι μύστης είναι;).
Αφ' ενός το βλέφαρο τού Σαμ έχει πέσει αρκετά - φάνηκε σήμερα πως η μεσοβλεφάρια σχισμή δεξιά είχε ένα εύρος 3-4 mm, πολύ μικρότερο από το άλλο μάτι. Από την άλλη ο Μπαρρρ δεν έδειξε να έχει φρύδια, μακροσκοπικά τουλάχιστον. Σαν να τα ξυρίζει, τέλος πάντων ...δεν μπορώ να ξέρω.

3. Στις επόμενες συνομιλίες σου προσπάθησε να παρατηρήσεις τον εαυτό σου: όταν μιλάς σε κάποιον, τι κοιτάζεις συνήθως; Το στόμα ή τα μάτια; (αν βέβαια κοιτάς κάτι από τα δύο και δεν κοιτάς κάτι άλλο...οτιδήποτε).

4. Κλισέ εκφράσεις όπως "μιλάνε τα μάτια", "του πέταξε τα μάτια έξω", "το μάτι τού κυκλώνα", πόθεν έσχον;

Αθλιτείς οίμαι...

«Ζητώ συγγνώμη…»

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 25 Ιουλίου 2012, 14:17

Μετά τον σάλο που προκλήθηκε με το σχόλιο της Βούλας Παπαχρήστου στο «twitter» η Ελληνίδα πρωταθλήτρια ζήτησε συγνώμη, μέσω του facebook.

«Όλα αυτά που συνέβησαν δεν με εκφράζουν. Είμαι Αθλήτρια τίποτε άλλο!! Δεν συνηθίζω να προσβάλω ποτέ κανέναν...δεν είμαι αυτής της ιδεολογίας! Ζητώ συγγνώμη αν άθελα μου προσέβαλα ανθρώπους! Δεν εχω καμία ανάμιξη με τα πολιτικά!!! Είμαι Αθλήτρια και μόνο!», αναφέρει η Παπαχρήστου.

Άλλη πληγή τής Ελλάδας είναι μετά τους πολιτικούς, τους ηθοποιούς, τα μοντέλα και ... οι αθλητές. Όλοι όσοι αποκτούν λίγη δημοσιότητα, σε τελική ανάλυση. Δημοσιότητα=Ασυλία...

Πολλοί οι ύποπτοι για αθέμιτες τακτικές... και με εφόδια τα τουίτερ και τα φέισμπουκ σκορπούν ολούθε την κοπριά που έχουν στο κεφάλι. Τράτζικ! ούτε ορθογραφία δεν ξέρουν. Η εξειδίκευση βλέπετε..."Αθλοιτείς ιμαι , δεν χροιαζέτε να ξάιρω ορθογραφοία".

Οδηγώ και ...τα σκέφτομαι

Αγαπητέ,

επικοινωνώ μαζί σας νιώθοντας την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματά μου, όλη εκείνη τη φόρτιση που με καταλαμβάνει ενώ βρίσκομαι περί τα μέσα τής διαδρομής Βιέννη-Βερολίνο. Στο μυαλό μου ανακατεύονται οι σκέψεις όλων αυτών τών ημερών, γύρω από τη σωτηρία τής χώρας μου.

Καθώς το cdplayer παίζει "Μη παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου...", συνεχίζω τη διαδρομή ανάμεσα στους λόφους αυτής τής χώρας με ένα φυλλαράκι μέντα κολλημένο στο κάτω χείλος μου. Οδηγώ και... τα σκέφτομαι κι αλλάζω ταχύτητα. Το φυλλαράκι ξεράθηκε κι έβαλα στο στόμα οδοντογλυφίδα. Σ' όλη αυτή τη διαδρομή έχω ένα άσχημο συναίσθημα. Μια χώρα που μας "κατείχε".

Μερικά χρόνια κατοχή τώρα...έτσι μάθαμε. Εδώ ο Τούρκος έκατσε 400 χρόνια. Τον είχαμε συνηθίσει όμως τον Τούρκο, γι' αυτό κράτησε τόσο η ...σχέση μας. Αυτός, ο Τούρκος, ήθελε την καλοπέρασή του και ένα σκυμμένο κεφάλι. Βλέπεις πού θέλω να καταλήξω...στα μισά τής διαδρομής που κάνω πνέει ένας άνεμος προόδου και σκέψης...φέρνει μια μπόχα από το λόφο τού Μπούχενβαλτ...με την οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια, αλλάζω ταχύτητα.

Μπούχενβαλτ, επιστήμη, πειράματα, γνώση, βιομηχανική άνθιση. Δεν είναι Τούρκος αυτός που έρχεται πια για να μείνει. Έχει όρεξη για άπλωμα, ανάπτυξη, βιομηχανική άνθιση, γνώση, πειράματα, επιστήμη;...Ωχ! Πάλι αυτή η μυρωδιά από το λόφο τού Μπούχενβαλτ...χωρίς να το καταλάβω, το δεξί μου πόδι άρχισε να χορεύει ένα Βιεννέζικο βαλς πάνω στο γκάζι τού αμαξιού. Η Βιέννη όμως είναι πια αρκετά μακριά, πίσω μου.

Ο ένοικος και το κραχ

Πφφφ...πού είχα μείνει; Αααα, ναι...είχα αποφασίσει να ξαναδουλέψω μια ιδέα που είχα παρατήσει ανεκμετάλλευτη πριν σχεδόν 20 (!) χρόνια. Κλασική ιστορία από αυτές που το θέμα τους με προκαλεί να το δουλέψω. Θέμα που σε ...απειλεί, βάζει στοίχημα μαζί σου πως θα σε καταφέρει να ξεχαστείς και να "πέσεις" σε κοινοτυπίες ενώ εσύ νιώθεις ασφαλής.

Εδώ το ασυνήθιστο είναι ο λόγος για τον οποίο η ιδέα έμεινε τελικά τότε αδούλευτη. Θυμάμαι πως ο λόγος ήταν πολύ απλός: κάποιος, απάνω που ήμουν έτοιμος να προχωρήσω την υπόθεση, με έπαιρνε τηλέφωνο κι άρχιζε μια πολυλογία, λογόρροια κανονική. Η αλήθεια είναι πως καθόμουν και τον άκουγα με ενδιαφέρον γιατί υπήρχε μια καταστροφολογική ατμόσφαιρα στα λεγόμενά του.

Είμαι καλλιτέχνης, κύριοι, κι αντλώ -ακόμα κι από την πιο άσχετη μπουρδολογία- μια έμπνευση, μια ψηφίδα, ένα κομμάτι τού παζλ και το προσθέτω στην πλοκή τών διηγημάτων μου. Η ιδέα που είχα αρχίσει να ...μορφοποιώ τότε ήταν η εφιαλτική πραγματικότητα που ζούσε ένας άνθρωπος σαν εμάς που είχε ενοικιάσει το μισό από ένα διαμέρισμα το οποίο σαν σύνολο 220 τ.μ., τού ήταν άχρηστο και άρα ασύμφορο. Ευτυχώς μια κλειδωμένη πόρτα στη μέση χώριζε τα δυο μισά τού διαμερίσματος.

Να όμως που μόλις άρχιζα να γράφω ...ΝΤΡΙΙΙΝ! και να σου ο καταστροφολόγος: τη μια με τα οικονομικά, την άλλη με την ακρίβεια, μετά με την παγκοσμιοποίηση κ.ο.κ.
Πφφφ, καταστροφολογία αλλά όχι αυτή που με βοηθάει εμένα να προσθέσω λίγο μακάβριο στην ιστορία μου. Ζητώ στοιχεία που θα με εφοδιάσουν με το μακάβριο το σύντομο αλλιώς ο αναγνώστης θα κοιμηθεί.

Είδα κι έπαθα να τον πείσω πως δεν με αγγίζουν οι φόβοι του (εγώ -ο ιδιοκτήτης δηλαδή- νοίκιασα το μισό διαμέρισμα επειδή ολόκληρο μου ήταν άχρηστο, όχι πως δεν είχα λεφτά ή φοβόμουν πως θα χρεοκοπήσουμε). Μετά από 120 τηλεφωνήματα μαζί του κατάλαβα πως ο άνθρωπος αυτός δεν επρόκειτο να με τροφοδοτήσει με χρήσιμη καταστροφολογία.

"Έκλεισα" τότε, θυμάμαι, εκείνο το μυθιστόρημα με μια ευκολάντζα...Να, υποτίθεται πως η ενασχόληση τού ενοίκου με τα τεκταινόμενα στο άλλο μισό σπίτι, τού είχε προκαλέσει την ραγδαία και ολοκληρωτική αλωπεκία, είχε καραφλιάσει δηλαδή! Το είπα τότε και στον συνομιλητή μου "μα μου λες όλο σενάρια με τράπεζες, με γκρέμισμα τού καπιταλισμού...μα πού χωράνε αυτά σε ιστορίες αλλόκοτες; Έβαλα τον πρωταγωνιστή να ...καραφλιάζει. Τέτοια έλλειψη ιδεών έχω."

"Αδιανόητο...τι σχέση έχει;! Άκου να καραφλιάσει! Δεν καραφλιάζει έτσι κανείς...ενώ το κραχ τού 1929 συμβαίνει έτσι εύκολα - σναπ!" μου είπε ο συνομιλητής μου αλαζονικά και μού έκλεισε το ακουστικό, για τελευταία φορά.