Αγαπητέ,
επικοινωνώ μαζί σας νιώθοντας την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματά μου, όλη εκείνη τη φόρτιση που με καταλαμβάνει ενώ βρίσκομαι περί τα μέσα τής διαδρομής Βιέννη-Βερολίνο. Στο μυαλό μου ανακατεύονται οι σκέψεις όλων αυτών τών ημερών, γύρω από τη σωτηρία τής χώρας μου.
Καθώς το cdplayer παίζει "Μη παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου...", συνεχίζω τη διαδρομή ανάμεσα στους λόφους αυτής τής χώρας με ένα φυλλαράκι μέντα κολλημένο στο κάτω χείλος μου. Οδηγώ και... τα σκέφτομαι κι αλλάζω ταχύτητα. Το φυλλαράκι ξεράθηκε κι έβαλα στο στόμα οδοντογλυφίδα. Σ' όλη αυτή τη διαδρομή έχω ένα άσχημο συναίσθημα. Μια χώρα που μας "κατείχε".
Μερικά χρόνια κατοχή τώρα...έτσι μάθαμε. Εδώ ο Τούρκος έκατσε 400 χρόνια. Τον είχαμε συνηθίσει όμως τον Τούρκο, γι' αυτό κράτησε τόσο η ...σχέση μας. Αυτός, ο Τούρκος, ήθελε την καλοπέρασή του και ένα σκυμμένο κεφάλι. Βλέπεις πού θέλω να καταλήξω...στα μισά τής διαδρομής που κάνω πνέει ένας άνεμος προόδου και σκέψης...φέρνει μια μπόχα από το λόφο τού Μπούχενβαλτ...με την οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια, αλλάζω ταχύτητα.
Μπούχενβαλτ, επιστήμη, πειράματα, γνώση, βιομηχανική άνθιση. Δεν είναι Τούρκος αυτός που έρχεται πια για να μείνει. Έχει όρεξη για άπλωμα, ανάπτυξη, βιομηχανική άνθιση, γνώση, πειράματα, επιστήμη;...Ωχ! Πάλι αυτή η μυρωδιά από το λόφο τού Μπούχενβαλτ...χωρίς να το καταλάβω, το δεξί μου πόδι άρχισε να χορεύει ένα Βιεννέζικο βαλς πάνω στο γκάζι τού αμαξιού. Η Βιέννη όμως είναι πια αρκετά μακριά, πίσω μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου