Το κλάμα

Κλείσε το παράθυρο, παιδί μου
Ξάπλωσε
Σκέπασε το κεφάλι σου με τις κουβέρτες
Άκουσε
Πώς φυσάει έξω ο αέρας!
Μια στιγμή
Πάω να βάλω μέσα τη γλάστρα τής μητέρας
Μη φοβάσαι
Είναι από αλλού το κλάμα που ακούς
Καρφώθηκε φαίνεται κάποιο αγκίστρι
στα φτερά μιας πεταλούδας

Χριστούγεννα από καρδίας

Τα περασμένα χρόνια, μες την ευμάρειά μας
Θυμάμαι πλησιάζαμε πολύ ο ένας τον άλλον!
Δώρα πηγαινοέρχονταν κάτω από το δένδρο
Μα τι έρωτες ψεύτικοι καθρεφτίστηκαν στις μπάλες...
Τι πλούτος, δαχτυλίδια, ενώτια 18Κ
Σέξυ καλσόν, παπούτσια Φλωρεντίας
Μποξεράκια όπως τού Δαβίδ Μπέκαμ
Σουτιέν από την σύζυγό του Βικτωρία
Κοιλιακοί, αποτριχώσεις, τι θεϊκά κορμιά
Με εκκεντρικά εσώρουχα από κάτω
Ασυδοσία, χλιδή τύπου Αρχαίας Ρώμης
Οι συνευρισκόμενοι καθώς κυλιόντουσαν γυμνοί
Πέφταν απά στο Δέντρο
Κουβάρια γινόντουσαν μέσα στις γιρλάντες
Πασαλείβονταν μέσα στη Μοτσαρτέλλα
Ενώ από τα Αχ και Μπαχ σείονταν τα κρεβάτια
Μαθητές μετεξεταστέοι στο οδόστρωμα, νεκροί
Διασαλευότανε η τάξις
Fire boy, Fire...

Τώρα
Μείναν τα απολύτως απαραίτητα
Αισθήματα αγνά, οικογενειακοί δεσμοί
Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, γκυ
Δώρα φτηνά, συμβολικά, νοσταλγία για τη δραχμή
Αραιά και πού η τηλεόρασις θα δείξει
Εθνική μετάδοση
Σε γκρο πλαν έναν κώλο με χρυσό βρακί

Mia Martini - Minuetto

Μα αλλάζει ο εγκέφαλος;

Κάποια μέρα, όλα όσα συμβαίνουν τώρα, μου φαίνεται πως θα τα δούμε σαν έργο που κάποιος θα ανεβάσει στο θέατρο. Κάποιος θα τα γυρίσει ταινία, άλλος θα γράψει βιβλίο με θέμα το πώς περνούσαμε τις μέρες μας, πώς διαχειριστήκαμε το ρίσκο τών γενεών. Κι οπωσδήποτε θα υπάρξουν πολλές συζητήσεις...

- Μα είχε εκλείψει την εποχή εκείνη εξ ολοκλήρου η κοινή λογική;
- Καθόλου ρομαντική εποχή, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες ήταν εκείνοι τελικά!
- Η Νέμεσις ... η Νέμεσις ...
- Η Εποχή τού Υδροχόου!
- Από τις τόσες ενοχές τους φαντασίωναν το τέλος τού πλανήτη... χι χι.

Παρόλα αυτά, όπως όλοι ξέρουμε, ο εγκέφαλος αλλάζει. Με το πέρασμα τών αιώνων, άλλα κομμάτια του αδρανοποιούνται, άλλα αθόρυβα δραστηριοποιούνται. Στα μεν η μοίρα επιφυλάσσει κάποιο εντυπωσιακό όνομα, κάποια συσχέτιση με το οικουμενικό/συλλογικό ασυνείδητο, κάποια συγγένεια με το ένστικτο τού φιδιού ή με την όσφρηση τού σκύλου. Στα δε η μοίρα επιφυλάσσει εκείνη τη σαστιμάρα, εκείνη την αίσθηση τού αλλότριου και ξένου που νιώθει κανείς παρόλο που έχει μπροστά του -αν και in vitro- συγκεκριμένο χρονικό κομμάτι τής διαδρομής του. Τής δικής του διαδρομής.

Είναι αυτή η σαστιμάρα, το να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό τού παρελθόντος, που δημιουργεί την απορία που γίνεται Τέχνη.

Κενά στη μνήμη

Τα παιδιά κατέστρεψαν το μαγαζάκι μου, το 2008. Ευτυχώς οι κυβερνήσεις μετά βοήθησαν να ορθοποδήσει η επιχείρησή μου...



Κενά στη μνήμη

Καθένας από εμάς κάθεται τρεμουλιάρης
στην άκρη τού μονού κρεβατιού του
Σαν τα γερόντια στους οίκους ευγηρίας
καταλαμβάνουμε την τελευταία θέση μας επί γης
Υπάρχει κάποιος που δε βλέπει, άλλος  που δεν ακούει
άλλος που πάνω του κατουρεί
Ο διπλανός μου δεν καταλαβαίνει τίποτε πια
όλα τού φαίνονται ανεξήγητα καινούργια
λες και τα βλέπει για πρώτη φορά
Άδεια η μνήμη, ανημπόρια και μελαγχολία
Γερόντια που προσπαθούν να ξαναμάθουν
στράτα- στρατούλα να περπατούνε
Δρόμο ανηφορικό που έχουν μπροστά τους
όσοι προσπαθούν να θυμηθούν!
Πέφτουν στα γόνατα, χτυπάνε
γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σηκωθούν