Average

Περί το απόγευμα, δεν θυμάμαι τι ώρα, άνοιξα την πόρτα στον διαφημιστή των Υγειονομικών Υπηρεσιών ΥΨΙΛΟΝ, παρά τη συνήθειά μου να μην ανοίγω σε διαφημιστές. Μετά από 10' ήμουν κιόλας καθισμένος στο πάτωμα με ένα θερμόμετρο στη μια μασχάλη, ένα πιεσόμετρο συνδεδεμένο στο άλλο χέρι και μια συσκευή σπιρομέτρησης στο στόμα. Άλλα 2 λεπτά και ο διαφημιστής χρησιμοποιώντας τρεις σταγόνες από το αίμα μου, συμπλήρωσε ένα δελτίο πολύχρωμο, βάζοντας ένα x στο κουτάκι [x]average. Ανησύχησα:

- Γράψατε αβεραγκ[x]; Δεν είμαι καλά, δηλαδή...σίγουρα δεν σημαίνει πως σφύζω από υγεία...

- Σεις νιώθετε να σφύζετε από υγεία; Πάντα υπάρχει ένα "πιο καλά", θεωρητικά δηλαδή. Κάποιος πονοκέφαλος, κομμάρες, ένα παροδικό σβήσιμο δεν σας ταλαιπωρεί ποτέ;

- Ουου...και τσιμπήματα στο στήθος, σφάχτες στην πλάτη, καούρες στο στομάχι...ξέρω όμως πως αυτά είναι πολύ συνηθισμένα και πρακτικά -στην εποχή μας- δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάτι από όλα αυτά.

- Μπορείτε όμως να δουλεύετε. Το βασικό είναι να υπάρχουν οι δυνάμεις να πηγαίνετε στη δουλειά σας, να μην κάνετε χοντρά λάθη, να φέρεστε καλά στους συναδέλφους, να μη σας παίρνει ο ύπνος. Στη δουλειά κοιτάμε τι γίνεται.

- Στη δουλειά κοιτά-τε-τι-γί-νε-ται...Πιστεύετε όμως πως κι εγώ, ένας από τα μεσαία αμειβόμενα στρώματα, μπορώ να είμαι πιο ευδιάθετος, πιο ευκίνητος, πιο ..., πιο ...πολυδιάστατος; Θέλω να είμαι ρομαντικός, ιδεαλιστής, πνευματικός, να νιώθω καθαρός...Ιδρώνω πολύ. Συνέχεια κάτι μυρίζει. Είναι άραγε το στόμα μου; Μυρίστε. Χααά...χααά!

- Όχι, προφανώς η περιοχή σας έχει πολλά στάσιμα νερά. Ακούτε θορύβους στους νεροχύτες;

- Αυτό είναι πολιτικό σλόγκαν τώρα; Τι θα πει "Α-κού-ω  Θο-ρύβους  στους  Νε-ρο-χύτες";

- Όχι, καθόλου...αλλά κι έτσι να είναι, εσείς αρχίσατε όταν επαναλάβατε τη φράση μου. Τι θα πει "Στη  Δου-λειά  Κοι-τάμε τι  Γί-νεται!";

- Αστειευόμουν...

- Όχι. Εσείς κλιμακώνετε την αντιπαράθεση, ε; Έτσι έχετε μάθει εσείς οι τάχαμου ρομαντικοί. Θέλετε να πάρετε το μυαλό σας από τη δουλειά και να γίνετε όλοι ιππότες. Δον Κιχώτες, ε;! Αυτό έχεις στο μυαλό σου, σιγανοπαπαδιά; Μα κοίτα κάτι μούτρα, που ήθελε να πετύχει βαθμολογία "above the average"...

- Αυτό θέλω, κακό είναι; Δηλαδή ... δεν είμαι σίγουρος. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο από τις ιστορίες τών άλλων. Τόσες πολλές και τόσο μεγάλες που δεν φτάνει ο χώρος ούτε για να τις μετακινήσω, να τους αλλάξω θέση. Έχουν φρακάρει οι ζωές τών άλλων. Κάτι εμποδίζει τις εισόδους και τις εξόδους μέσα στο κεφάλι μου. Δεν αναπνέει το κρανίο μου, τότε με πιάνει η ζάλη.

- Ε αυτό λέμε τόση ώρα. Αυτό σημαίνει η βαθμολογία σας, αυτή είναι η υπόστασή σου. Αυτό είναι το ρεζουμέ. Αυτό ακριβώς σημαίνει το "Average".

Ίσα κι όμοια

- Μήπως υπερβάλλεις σ' αυτή σου την προσπάθεια να εκπροσωπήσεις την Αριστερά, να κρατήσεις τις ισορροπίες σ' αυτό το πολιτικό σχήμα;

- Άντε καλέ. Εσύ έχεις ξεπεράσει τον εαυτό σου στη σκληράδα και την κακία. Ύστερα, εδώ δεν είναι Άγρια Δύση κι αηδίες. Εδώ το να είσαι ανυποχώρητος είναι κάτι το απαιτούμενο.

Ο Ταχυδρόμος

- Αυτό που έκανες τώρα είναι μια "μεταφορά"!
- Όοοχι!

Πελλά...πελλά!

Κι έτσι...
Από τις διδασκαλίες για το "ευ ζην" περάσαμε στα σχέδια σωτηρίας. Από τις ευγενείς προσπάθειες να εξυψώσουμε το πνεύμα μας (να ψηλώσει καμιά δεκαριά πόντους), βρεθήκαμε στην εξάσκηση κουβαλήματος τού σαρκίου μας χωρίς όμως να ξεμεσιαστούμε κιόλας. Επαγγελματικός αθλητισμός; Το μεγαλείο τού αθλητισμού δέχεται κι εκείνο πλήγματα ...Από τον Δήμαρχο Πιστόριους έως τον Φτερωτό Ανάπηρο.

"Και κανείς δε λέει τίποτα!" έκρωξα σαν το αρπακτικό που πέφτει πάνω στα κουφάρια. Τα βλέπει από ψηλά (μοιάζουν κι αυτά μια ζωγραφιά) κι εφορμά καταπάνω τους, σχηματίζοντας τις σπειροειδείς τροχιές σαν τα ξερά φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Και κανείς δε λέει τίποτα. Πόσο αγγίζει τις επαναστατημένες καρδιές αυτή η φράση! Υπερεκτιμημένη (αυτός που τη χρησιμοποιεί, ήδη δε λέει τίποτα).
Σ' αυτό το ξέσπασμα η κλασική Κυπριακή ομορφιά σκίρτησε:

- Πελλά...πελλά!

- Μα τι μπελά μου λες;

- Λέγω: Τρελά!

Σύνθημα ήταν; Σκέφτηκα πάντως πως στ' αλήθεια δεν περνά πια κανείς από το χωριό μας για να μας πει πώς πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, τι να τους μάθουμε, τι να περιμένουμε από αυτά...Πότε να τους δώσουμε εκείνη την περίφημη "μια ξυλιά στον πισινό". Κανείς πια δεν μας λέει ποια προσευχή πρέπει να λένε. Στο σκοτάδι μας έχουν αφημένους. Λες και τώρα, τέτοια ώρα, αυτό μας μάρανε και όλα τα 'χε η Μαριορή...η παίδων ανάπλασις τής έλειπε!

Και τελικά ...πάλι κράζω: Κανείς δεν λέει τίποτα;

Διαφέρω, διαφέρεις, διαφέρει

Το ζητούμενο είναι να μην διαφέρουμε πια. Αφού δεν πέτυχε να διαφέρουμε μεν αλλά να είμαστε ίσοι ("όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί"), τότε είπαν να μπλέξουν μαύρους με κίτρινους και άσπρους σε μια φασολάδα με πολύ νερό και λίγα φασόλια. Αν δίπλα μου δεν υπάρχει νέγρος, πώς θα φανεί ότι είμαι λευκός; Πώς θα φανώ ακόμα ανώτερος αν δεν φανώ super partes? Σούπερ πάρτες, λέει...υπεράνω, λέει, είναι αυτοί. Όλοι οι άλλοι ...

Σύντομα θα ...εκδοθεί και νέο γένος (φύλο): Άντρας και γυναίκα μαζί, χαρακτηριστικά φύλου ανάμικτα. Γιατί; Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχουν σημεία διαφοροποιά. Στήθος πολύ μικρό για γυναικείο, πολύ μεγάλο για αντρικό. Και γιατί θα πρέπει να υπάρχουν δυο φύλα; Για να αρχίζουμε πάλι τα "σχέση με το αντίθετο φύλο"; Πάλι αντιπαλότητες; Για να μείνετε φρόνιμοι, θα γίνετε: Μεταλλαγμένοι ερμαφρόδιτοι, αριστεροί φανατικοί θαυμαστές της δύναμης τής βίας με πολλούς δεξιούς θιασώτες τής Σοβιετικής Ένωσης (Ιδού το Κράτος, το χωρίς ανεργία...Ιδού welfare τι θα πει).

Να χτυπήσετε το κεφάλι σας στον τοίχο. Θα το αντέξω και μάλιστα θα το χαρώ πολύ. Αυτό που δε θέλω ούτε να ακούσω είναι πως ... τελικά το μετανιώσατε. Εγώ άλλαζα πόλεις και χώρες κι αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ότι διέφεραν οι άνθρωποι ακόμη κι από γειτονιά σε γειτονιά. Άφηνες κάτι και πιο πέρα έβρισκες κάτι νέο. Τώρα λες "Πού να πηγαίνω; Από τα σκ.τά θα σηκωθώ και στα σκ.τά θα πέσω..."