Πελλά...πελλά!

Κι έτσι...
Από τις διδασκαλίες για το "ευ ζην" περάσαμε στα σχέδια σωτηρίας. Από τις ευγενείς προσπάθειες να εξυψώσουμε το πνεύμα μας (να ψηλώσει καμιά δεκαριά πόντους), βρεθήκαμε στην εξάσκηση κουβαλήματος τού σαρκίου μας χωρίς όμως να ξεμεσιαστούμε κιόλας. Επαγγελματικός αθλητισμός; Το μεγαλείο τού αθλητισμού δέχεται κι εκείνο πλήγματα ...Από τον Δήμαρχο Πιστόριους έως τον Φτερωτό Ανάπηρο.

"Και κανείς δε λέει τίποτα!" έκρωξα σαν το αρπακτικό που πέφτει πάνω στα κουφάρια. Τα βλέπει από ψηλά (μοιάζουν κι αυτά μια ζωγραφιά) κι εφορμά καταπάνω τους, σχηματίζοντας τις σπειροειδείς τροχιές σαν τα ξερά φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Και κανείς δε λέει τίποτα. Πόσο αγγίζει τις επαναστατημένες καρδιές αυτή η φράση! Υπερεκτιμημένη (αυτός που τη χρησιμοποιεί, ήδη δε λέει τίποτα).
Σ' αυτό το ξέσπασμα η κλασική Κυπριακή ομορφιά σκίρτησε:

- Πελλά...πελλά!

- Μα τι μπελά μου λες;

- Λέγω: Τρελά!

Σύνθημα ήταν; Σκέφτηκα πάντως πως στ' αλήθεια δεν περνά πια κανείς από το χωριό μας για να μας πει πώς πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, τι να τους μάθουμε, τι να περιμένουμε από αυτά...Πότε να τους δώσουμε εκείνη την περίφημη "μια ξυλιά στον πισινό". Κανείς πια δεν μας λέει ποια προσευχή πρέπει να λένε. Στο σκοτάδι μας έχουν αφημένους. Λες και τώρα, τέτοια ώρα, αυτό μας μάρανε και όλα τα 'χε η Μαριορή...η παίδων ανάπλασις τής έλειπε!

Και τελικά ...πάλι κράζω: Κανείς δεν λέει τίποτα;