Ο μεγαλοπρεπής

Είμαι τίμιος, δε σηκώνω κουβέντα πάνω σ' αυτό. Ποτέ δεν λιγουρεύτηκα  200 ή 1000, δε ζήτησα από κανέναν τίποτε παραπάνω από αυτό που ήθελε να μου δώσει. Ίσα ίσα που πολλές φορές σκόρπισα από δω, σκόρπισα από κει...και τις υπηρεσίες μου προσέφερα πολλάκις δωρεάν. Τι είχα να χάσω; Ήταν όμως ισάξια με τών άλλων, η δική μου η γαλαντομία;

Μπάαα...

Τις πιο αλλόκοτες απεργίες ακολούθησα, συμπαραστάθηκα σε τούτους και στους άλλους, οι οποίοι χαίρονταν να ξέρουν πως συμπαράσταση έχουνε από την αφεντιά μου. Από μένα τον τίμιο, τον ιδεαλιστή, τον Τίμωνα τον Αθηναίο. Ποτέ δε ζήτησα πίσω κανένα δανικό πεντακοσάρι και ίσως και χιλιάρικο. Βλέπεις τα ποσά φαίνονταν τόσο μικρά που περισσότερο άξιζε, αντί να εισπράξεις τιποτένιες οφειλές, να αφήνεις πίσω σου μεγαλοπρεπείς χειρονομίες.

Καμιά φορά σκέφτομαι να δοκιμάσω την περιφρόνηση που έχω για το χρήμα...Πόσο εχθρός τού χρήματος θα ήμουνα αν με τη μια βρισκόμουνα χωρίς "χαρτί" στο χέρι;  

Λόγια

Τα λόγια είναι λόγια, τα έχουμε για να μιλάμε...Ναι αλλά μερικές φορές λέγονται και ανοησίες. Ανοησίες που λέγονται κατά κανόνα από τους πιο άσχετους, με παλιοκουβένες σκόρπιες εδώ κι εκεί. Μιλάνε και κάτι επίκτητοι συγγενείς, κάτι "εξ αγχιστείας", κάτι άλλα σημαίνοντα πρόσωπα, κάτι άνθρωποι με κύρος: θεσμικοί παράγοντες, δηλαδή κοινοί αθρώποι που απλά μάθανε να μιλάνε (δε μάθανε να αντέχουν να μη μιλάνε). Αυτοί συνήθως, όταν χρειάζεται να μιλήσουν δηλώνουν πως η αποστολή τους δεν είναι να παρεμβαίνουν και να παίρνουν το μέρος τού ενός ή τού άλλου. Όταν πάλι δεν νοιάζεται κανείς για τη γνώμη τους -γιατί είναι αυτονόητη, κοινότυπη- τότε ανοίγουν το στόμα και βγάζουν λόγια. Όταν μια λέξη τελειώνει σε -α, χασμουριούνται αργά, με ταχύτητα περίπου 10 καρρέ ανά λεπτό. Κατέληξα να παρατηρώ με προσοχή, όταν κάποιος μιλάει, όχι πια τα λόγια του, αλλά το εσωτερικό τού στόματός του, τα δόντια, τη γλώσσα και τα χείλη του... Καθένας χαμογελά διαφορετικά...άλλοτε αποκαλύπτονται τα πάνω κι άλλοτε τα κάτω δόντια.

Ferry & Knopfler : Valentine

Έχετε μια κάρτα;

Α...Ναι, δουλεύω... κι εγώ εργάζομαι
Εργάζομαι τη νύχτα μόνος, μες το κρύο
Αποκλειστικά χωρίς λεφτά
Μέρος τού επαγγέλματός μου είναι η αμισθία
Κουστούμι μου η κακομοιριά
Γραβάτα με κόμπο σφιχτό η μιζέρια

Τι δουλειές αναλαμβάνω;
Κάτι αποστολές που κατά κανόνα αποτυγχάνουν
Όπου ήδη έφαγαν τα μούτρα τους πολλοί
Θέλω να μη στερηθώ τη γεύση τής αποτυχίας
Αυτή τη συμπόνια που δείχνουν σχεδόν όλοι
Για κείνους που το πρωί αποσύρονται καμπουριαστοί

Προειδοποίηση

Αυτός στεκόταν ακριβώς στη μέση τής σειράς, σαν την Τετάρτη μες τη βδομάδα, ψηλός σαν γιώτα κεφαλαίο. Εκείνη ξέφυγε από το Σαββατοσημείο και η κίνησή της ήταν σπασμωδική, με ένα στυλ ζιγκ-ζαγκ α λα πάκμαν, χωρίς έκπληξη, χωρίς απρόοπτα. Η βροχή τών 0 και τών 1 τής ψηφιακής εκείνης μέρας απέδωσε μπόλικο ρομαντισμό.

Η περίεργη φωνή από ψηλά, θηλυπρεπής και κραγμένη...έστειλε την ζηλόφθονη απειλή της:

- Α χάα! Φτιάξατε κιόλας το δικό σας, ξεχωριστό κόσμο, βλέπω. Κοιτάξτε μην παθιαστείτε υπέρ του δέοντος. Έρωτες και κάτι τέτοια οδηγούν νομοτελειακά στο προπατορικό αμάρτημα.