Φάουλ από πίσω

Ακριβώς όπως έπεφτε το άγαλμα τού Λένιν, δυο χρόνια μετά την πτώση τού τείχους... Ή μήπως μια επιβλητική γωνία λήψεως;

Αυγό τού φιδιού και τής ώρας

Η κότα κειτόταν ανάσκελα, με τα πόδια στον αέρα και ταλαντευόταν δεξιά-αριστερά, στριγγλίζοντας από τον πόνο. Εκείνη τη στιγμή κατέφθασε ένα περιπολικό από όπου κατέβηκε ένας Αστυνόμος Α' κι ο υπαστυνόμος Φ.

Ο πρώτος έκανε αμέσως, οργισμένος, την προσέγγισή του στο θέμα: "Χρυσή Αυγή, πάλι αυτοί! Αίσχος..."

Ο υπαστυνόμος Φ. δεν άφησε τα συναισθήματα να τον παρασύρουν. Σκέφτηκε για λίγο επιστημονικά και κατέληξε:

"Καλύτερα να περιμένουμε τα γεννητούρια...έτσι θα μάθουμε το βιαστή τής καημένης κότας πιό τεκμηριωμένα. Είμαι πάντως σίγουρος πως θα γεννήσει ένα αυγό τού φιδιού!"

Αιώνιες φιλίες

Το παίρνεις απόφαση πιά πως έφυγαν όλοι τους, όταν φωνάζεις τα ονόματά τους και δεν ακούς να απαντά πια κανείς. Ήταν να γίνει, σκέφτεσαι μετά. Ναι, αλλά και πάλι...τόσο βιαστικά; Πόσο βιαστικά!
Άρον άρον έφυγαν, όπως φεύγουμε εμείς όταν θέλουμε να προλάβουμε κάποια γιορτή στην οποία είμαστε προσκεκλημένοι. Μα ποιά γιορτή;...Υπάρχει γιορτή για τους νεκρούς; Αυτοί μου φαίνεται περισσότερο, πως όταν θα έρθει η ώρα τους, σάμπως να παρουσιάζονται, να κατατάσσονται, κρύα χαράματα σε μέρη δημόσια, κοινόχρηστα, αυτά που λέμε οτι είναι "της πολιτείας": πρόχειρα κατασκευασμένα, πρόχειρα καθαρισμένα, πρόχειρα και φτηνά διακοσμημένα. Σε μέρη όπου το κρύο και η αίσθηση πως είσαι ένας ξένος, σε κάνουν να θέλεις να πλησιάσεις κάποιον άλλον που είναι το ίδιο ξένος με σένα.
Δειλά-δειλά, λοιπόν -στο υπέδαφος εκτάσεων γεμάτων από σταυρούς και μαρμάρινες πλάκες- οι νεκροί εγκαινιάζουν ανά δυο, ανά τρεις ή και περισσότεροι, αιώνιες φιλίες.

Duck, you sucker

Γενναία απόφαση

Σαν από ντροπή, σαν τον ρεζίλη, μάζεψα όλα όσα είχα απλώσει χάμω, εκεί όπου βρήκα μέρος πρόσφορο, σαν υστερικός για να χτυπιέμαι, μπροστά στα μάτια τών περαστικών. Ολόγυρά μου πλίνθοι ατάκτως ερριμμένοι, σκορπισμένα φύλλα τράπουλας με ανόητες απεικονίσεις...Ανάμεσα σ' αυτά έψαχνα μια ταυτότητα, στην ουσία, ενώ -πού και πού- έκρωζα σαν το ματαιόδοξο πτηνό.

Ένας αφορισμός, ένα θέσφατο, πόσο εύκολα λέγεται απ' τον καθέναν! Συνηθισμένο θέαμα είναι κάποιος που σεληνιάζεται, βγάζοντας κραυγές τών οποίων το νόημα αναρωτιέσαι ποιό είναι κι αν υπάρχει...Από την άλλη, πιό βολικό γιά όλους είναι να υποκρίνονται πως ολοφάνερο είναι το ηθικό δίδαγμα και τάχα κάτι εύγλωττο θέλει να πει μια ομοβροντία από μεγαλοστομίες.

Έτσι, ευθύς σαν μάζεψα τα υπάρχοντά μου, μια κατοστή μέτρα παρακάτω πήγα κι αναίρεσα τη γενναία απόφασή μου. Πάλι στρογγυλοκάθισα και άρχισα να κρώζω, να χτυπιέμαι, μπροστά σους περαστικούς... Κι εκείνοι πάλι άρχισαν συμπεράσματα να βγάζουν: "Έτσι είναι...", "Μα τι λες!;", "Συμφωνώ μα όχι σε όλα".