Guarda che luna

Λακτίζειν προς κέντρα

Ώ έργο τής τέχνης μου, άνθρωπε, υπόδημα τού ποδιού μου, θα σε υποβάλω στις πιο προχωρημένες δοκιμασίες αντοχής προτού σε παραδώσω στη σκληρή ζωή. Μεγάλος απογαλακτισμός θα είναι τούτος...

Θα σφίξω τα κορδόνια σου με όλη τη δύναμή μου. Θα κλωτσήσω πάνω σε καρφιά φορώντας σε. Θα περπατήσω μέσα στις λάσπες κι ύστερα θα σε αφήσω να ξεραθείς στον καυτό ήλιο.

Εσύ, φυλάξου! Μη λιώσεις, μη φθαρείς. Ούτε το πόδι μου, όμως, μη διανοηθείς να στενέψεις και τις κινήσεις του να δυσκολέψεις.

Καμπίνα 7095

Πρώτη σκέψη πρωινή, στο δρόμο: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ κ.λπ.

Λέω λοιπόν, μετά: Και η πουτάνα δεν αρκεί να είναι πουτάνα αλλά πρέπει και να φαίνεται πουτάνα. Θες για την τέρψη τών οφθαλμών, θες για την τέλεια απαρτίωση τών ιδιοτήτων και τών ερεθισμάτων, πρέπει να φαίνεται ότι είναι αυτό που είναι. Ούτε συζήτηση πάνω σε αυτό.

Δεν θα ήμασταν και τόσο αυστηροί αν λέγαμε ότι και η μυρωδιά τής πόρνης οφείλει να εναρμονίζεται με το φόρεμα, με τον ιδρώτα, με το χαμόγελο, το λεξιλόγιο και με τις δήθεν ανθρώπινες ευαισθησίες που δεν είναι απίθανο να έχουν οι πόρνες - Φίλος μου υποστήριζε πως νεαρή πόρνη τον είχε ερωτευθεί και τού έλεγε εκείνο το δακρύβρεχτο "Είμαι κι εγώ άνθρωπος κι έχω αδυναμίες. Μία από αυτές είσαι εσύ"

Έβαλε ο φίλος κάποιον δικό του να "πάει" με την νεαρή πόρνη και δεν άργησε να μάθει πως αυτή είχε κι άλλες δακρύβρεχτες αδυναμίες. Και πάει λέγοντας...
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ταξιδεύοντας στο φέρρυ, στην καμπίνα 7095. Ίσως, αν είχα πάρει το αεροπλάνο...θα έχανα αυτές τις περί το κλασσικόν ανησυχίες.
Επίσης σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος τού μέλλοντος δεν θα φοβάται να πεθάνει.

Στριμωξίδι

Είμαι εδώ...Ήρθα για να μείνω.

Έτσι είπα και αφού διαγκωνίστηκα με τους υπόλοιπους, στάθηκα κι εγώ σε μια γωνία. Τι όμορφα που μαζευτήκαμε όλοι εδώ, ο ένας πάνω στον άλλον, ιδρωμένοι, με όλη την ξηροστομία που μας προκαλεί αυτό το συνεχόμενο άγχος, η σκέψη χωρίς καρπό και συνοχή...η αμφιθυμία στην επιλογή ανάμεσα στο "μια ζωή την έχουμε και πρέπει να τη ζήσουμε καλά" και στο "μια ζωή είναι κι ας περάσει όπως-όπως".
Και περνά ο καιρός... Οι γλώσσες μας κολλάνε στον ουρανίσκο, σαλιώνουμε τα χείλη.

-Τράβα πιο κει, να έρθω πιο δεξιά...με σπρώχνουν από αριστερά. Τι;...δεν χωράμε; Όλοι χωράμε. Όλοι οι καλοί χωράνε. Και πιο άνετα χωράνε αυτοί που σπρώχνουνε τους άλλους. Με σπρώχνουν προς τα έξω, ώσπου βρίσκομαι στο δρόμο. Αφήνω πίσω μου όλα αυτά, με την απληστία που χαρακτηρίζει εκείνους που "δεν θέλουν τίποτα".

Ανεγκεφαλοποίηση

Αυτή των τραπεζών; Όχι, αυτές κάνουν Ανακεφαλαιοποίηση. Απλώς, για να γίνει αυτό πρέπει να προηγηθεί η δική σου Ανεγκεφαλοποίηση.