Θεός φυλάξοι

Η ζωή έχει μια τάξη, μια σειρά...δεν παραπονιέμαι, τέλος πάντων. Οι σχέσεις μας,
οι κινήσεις μας έχουν μια αρμονία.Τίποτε στην τύχη...παίρνω για παράδειγμα την
επιστροφή τού καθενός από μας στο σπίτι του. Να, για παράδειγμα, επιστρέφοντας
βλέπω κάποιον να μπαίνει στην πολυκατοικία, οπότε σταματώ μια δεκαριά μέτρα
πίσω του, έως ότου περάσουν μερικά λεπτά και πάρει το ασανσέρ. Τότε μπαίνω εγώ στην πολυκατοικία και περιμένω το ασανσέρ. Περιμένοντας κοιτάζω μια δεκαριά μέτρα πίσω
μου και βλέπω κάποιον να κρυφοκοιτάζει ανυπόμονα προς το μέρος μου, περιμένοντας
τη σειρά του να μπει. Έως ότου έρχεται η σειρά μου να πάρω το ασανσέρ. Μπαίνω και
πιέζω το κουμπί.

Είμαι σίγουρος πως τώρα μπροστά στην πόρτα τού ασανσέρ στο ισόγειο, καθώς και μια
δεκαριά μέτρα πιο πίσω θα στέκονται -αντίστοιχα- δυο άνθρωποι...Και θα στέκονται όλη μέρα.
Σε μια τάξη...

Έγκλημα με άρωμα πολιτικής

Το θύμα εκείτετο αιμόφυρτο σε πρηνή θέση με τα άνω άκρα του σε διάσταση, όταν μπήκαν στον χώρο τού εγκλήματος ο υπαστυνόμος Φ και ο προϊστάμενός του Α. Από το πάνω διαμέρισμα ακούγονταν μουσική lounge και φωνές...
"Στοιχηματίζω ένα μπάτσελορ πάρτυ", είπε ο Φ. στρέφοντας το βλέμμα του προς τα πάνω και ύστερα προς τον Α. Ξαφνικά παρατήρησε πως στα αριστερά τού πτώματος υπήρχε ένας σωρός κοπράνων, η οσμή τών οποίων και η όψη είχε αλλοιωθεί από τις διάφορες οξειδώσεις που υπέστησαν τα περιττώματα.
Στον υποφωτισμένο χώρο πλησίον τής δεξιάς χειρός τού θύματος επτά-οκτώ παξιμάδια ήταν τοποθετημένα εις δύο στοιβάδες.
Πέντε λεπτά πέρασαν μέσα σε απορία, ναυτία, προσπάθεια να ευρεθεί σημειολογική τις απόπειρα, έως την στιγμήν που το πρόσωπο τού Φ έλαβε μιαν λευκοτέραν χροιάν τού λευκού, όπως λέγει γνωστόν λαϊκόν άσμα τής Μ. Βρετανίας.
"Έγκλημα πολιτικόν" ανέκραξε. "Σκότωσαν υπουργόν, κύριοι!!!"
- Μα τι στο διάτανο...τι είναι αυτά που λες; Ποιός υπουργός ήτο;
- Μα δεν βλέπετε; το θύμα παρεσκεύαζε "από το σκατόν, παξιμάδιον". Όλοι γνωρίζουμε πως τοιαύτας μεταβολάς μόνο είς συγκεκριμένος υπουργός τής κυβερνήσεως δύναται να επιτύχει. Μάλιστα εις το παρελθόν μετέτρεψε νήσον εις ελβετικόν τοπίον! Ρακένδυτους εις επενδυτάς!
Εδώ θα εδυσκολεύετο;
- Άρα ευρισκόμεθα προ εγκλήματος με "άρωμα πολιτικής"...
- Τώ όντι...παρά την σκατίλαν, φαίνεται πως έχετε δίκαιον υπαστυνόμε Α.

Δέκα το πρωί

- Δέκα η ώρα κανονίσαμε, εντάξει τελικά; Δέκα το βράδυ, όχι το πρωί!

- Δεεεν πειράζει...θα ερχόμουνα στην τύχη...το βράδυ. Ή πάλι ποιός ξέρει, ίσως στην τύχη ερχόμουνα το πρωί.

- Μα τι λες... τώρα...χαζομάρες...

- Είχα τρεις ανιαρές συναντήσεις μέσα σε μια μέρα, στο τελευταίο 24ωρο. Ξέρεις τι το κοινό είχαν μεταξύ τους;

- Κάποια κατήφεια; Κάποια συζήτηση τού συρμού περί προσφύγων; Για τις συντάξεις; Για τον πατριωτισμό; Είδες που όλοι έχουν προκύψει πατριώτες, θρήσκοι; 

- Όχι, όχι. Για μένα ήταν η συζήτηση. Σιγά, τρόπος τού λέγειν "συζήτηση". Για στιχομυθίες επρόκειτο, φράσεις που δεν είχαν κάποια φανερή σύνδεση μεταξύ τους παρόλα ταύτα περίμενε κανείς πως θα πέσουν στο τραπέζι η μια δίπλα στην άλλη. Γιά παράδειγμα, χωρίς λόγο, και οι τρεις συνομιλητές μου, ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον, με βρήκαν αλλαγμένο, τους φάνηκα παράξενος και πιο απόμακρος από ό,τι συνήθως.

- Μα συνήθως είσαι "πιο απόμακρος από ό,τι συνήθως" και δεν ξέρω εάν αυτό δίνει πλέον την αίσθηση τού παράξενου. Τον τελευταίο καιρό τουλάχιστον...

- Για κάποιον που γίνεται πιο απόμακρος, αναρωτιέται κανείς αν φταίει κάτι στον εσωτερικό του κόσμο. Θεωρείται δεδομένο πως "έγινε παράξενος" είτε λόγω ηλικίας είτε επειδή τρελάθηκε. Κανένας δεν σκέφτεται πως κάποιος μπορεί να σιχαθεί ξαφνικά  τους φίλους, τους συναδέλφους, τις καθημερινές σκέψεις και διαδρομές...Ασήμαντα πράγματα, τόσο ασήμαντα που δυσκολεύεσαι ακόμα και να τα αγνοήσεις.

- Είχα την αίσθηση τής αποστροφής προς τις "ασήμαντες" λεπτομέρειες τη στιγμή που σού διευκρίνισα πως εννοούσα "δέκα το βράδυ" κι όχι "δέκα το πρωί". Στραβομουτσούνιασες εκείνη τη στιγμή!

- Α...Όχι, δεν ήταν αυτός λόγος να στραβομουτσουνιάζεις και να απομακρύνεσαι. Νιώθει κανείς πιο απόμακρος από τον κόσμο όταν δεν προσφέρει στον κόσμο αυτό, το ένα και μοναδικό που ο κόσμος περιμένει - ή που νομίζει ότι ο κόσμος περιμένει από αυτόν. Δεν είναι αλήθεια πως νιώθουμε αποξενωμένοι όταν δεν "παίρνουμε".

- Σωστά, όμως... οι άνθρωποι ακόμα κι αν περιμένουν κάτι από σένα, ξέρουν πως δεν θα κρατήσει αυτό για πάντα. Δεν πρόκειται κανείς λοιπόν να σου βάλει το πιστόλι στον κρόταφο επειδή δεν προσφέρεις. Οι άλλοι περιμένουν να σε δουν κάποτε να γερνάς, να στερεύεις, να ησυχάζεις στο τέλος. Δεν τους ξενίζει, ίσως το επιθυμούν...

- Με τον τρόπο που το περιγράφεις και με τη χροιά τής φωνής σου, είναι σαν να μιλάς για μια ανακωχή, μια ειρήνευση ανάμεσα σε αντιμαχόμενα μέρη. Λες και ήταν αυτό που περίμενε κανείς, λες κι αυτό είναι ο στόχος. Μα...στόχος δεν ήταν η πάλη, οι αντιθέσεις. Ή μήπως ήταν στόχος αυτή η ησυχία, λες;

- Δεν ξέρω...ή το ένα ή το άλλο. Ή η εξοντωτική πάλη ή η ανακωχή...ή η αδιάκοπη κίνηση ή η στάση...ή το συλλογικό ή το ατομικό...

- Κατάλαβα: Όπως Δέκα το πρωί ή δέκα το βράδυ. Στην τύχη θα έρθω το πρωί.

Το θέατρο που παίζει η καρδιά τους

Αχ! ...Εσύ είσαι;

Σίγουρα δεν επρόκειτο για το πιό ευχάριστο καλωσόρισμα που θα μπορούσε να ακούει κανείς μπαίνοντας στο ίδιο του το σπίτι. Εκείνο το αγχωτικό "Α! Εσύ είσαι;" που άκουγε από τη μητέρα του όποτε επέστρεφε σπίτι ο Κώστας, όπως μου έλεγε, τού δημιουργούσε κάθε φορά  μια άσχημη αίσθηση. Τις πρώτες φορές που το άκουγε, απαντούσε "περιμένουμε μήπως κάποιον άλλον;". Μετά τον πρώτο καιρό, όταν είχε πιά πάρει αρκετές φορές την απάντηση "Μπα...όχι, απλώς ξαφνιάστηκα.", ο Κώστας άρχισε να ενοχλείται όλο και περισσότερο.
Το συζητούσαμε:

-Πού κατάντησα... αντί να μπαίνω σπίτι μου και να ακούω ένα γελαστό "γειά", βλέπω τα ξαφνιασμένα μούτρα της μάνας μου να ρωτάει αυτή την ηλίθια ερώτηση.

-Έλα ρε Κώστα, τώρα...βασανισμένη γριά γυναίκα είναι η μάνα σου. Μην είσαι τόσο αναίσθητος με τους ανθρώπους. Είμαι βέβαιος πως, ως συνήθως, κατά την προσφιλή σου τακτική να "τα παίρνεις" με κάποιον, τώρα έβαλες στο στόχαστρο και τη μάνα σου.

Ο Κώστας, που για την κατανόησή του δε φημιζόταν ποτέ, μου απαντούσε με αγένεια αλλά έκανα υπομονή δίνοντας όση σημασία πίστευα πως άξιζαν τα λεγόμενά του. Ώσπου μια μέρα, μη μπορώντας να σπαταλάω όλο το χρόνο σε περιγραφές των ιδίων διαλόγων, τού πρότεινα:

-Γιατί δεν κρατάς ένα ημερολόγιο γύρω από το πώς νιώθεις όσον αφορά αυτό το ζήτημα; Ξέρεις, γράφεις... τάδε μέρα: έγινε αυτό κι αυτό. "Κρατάς βιβλίο". Όχι πως βαριέμαι να τ' ακούω αλλά, να...θα έχω μια, εμ..πιό ολοκληρωμένη εικόνα.

-Καλή ιδέα...
Ναι, για παράδειγμα: 1η μέρα, αυτό κι αυτό!... Να μη σε σκοτίζω κι εσένα.
                        .................................................................             

Έτσι είναι που βρέθηκα  να κρατώ στα χέρια μου το αλλόκοτο εκείνο ημερολόγιο που αραιογραμμένο, αλλά φροντισμένο και λακωνικό, περιέγραφε τις καθημερινές εντυπώσεις τού Κώστα. Από τις καθημερινές εγγραφές του, σταχυολόγησα αυτές που περισσότερο θεώρησα άξιες να διαβαστούν, ως πλέον ενδιαφέρουσες. Διάβασα, λοιπόν:

1η μέρα: Η γριά πετάχτηκε πάλι μόλις μπήκα -ούτε την πόρτα δεν πρόλαβα να κλείσω- και με κάρφωσε πάλι "Α! Εσύ είσαι;". Δεν απάντησα, μπήκα στο δωμάτιό μου. Σήμερα αιφνιδιάστηκα, ομολογώ. Αύριο θα είμαι πιό γρήγορος. Αισθάνομαι πάντως κάπως αναζωογονημένος σήμερα που έχω εσένα, τετράδιό μου. Δε θα με καταβάλει η τρελόγρια. Δεν θ'ασχολούμαι μόνο μ'αυτήν. Αυτό το τετράδιο θα βοηθήσει!!!;;;...

4η μέρα: Σήμερα η γριά μάλλον ήθελε να χρυσώσει το χάπι, έμοιαζε πιό φροντισμένη, κάτι απροσδιόριστο πάνω της ΔΕΝ ήταν στα συνηθισμένα μαύρα χάλια του. Από τότε που άρχισα να γράφω γι' αυτόν το μπελά, μού φεύγει το νεύρο, εκείνη η διάθεση που χρειάζεται για να πεις "σιχτήρ"...Ίσως βλέπω τα πράγματα πιό ψύχραιμα. Ποιός ξέρει; Ελπίζω να συνεχιστεί έτσι. Τετραδιάκι μου!

8η μέρα: Η γριά σήμερα -μού φαίνεται δεν την κοιτάζω στα μούτρα και τόσο συχνά- πρέπει να έχει βάψει τα μαλλιά της ή κάτι άλλαξε στο πρόσωπό της. Κι η φωνή της ακόμη ήταν πιό ζωντανή από ό,τι συνήθως. Παρατηρώ πως μέρα με τη μέρα με "προλαβαίνει" όλο και πιό κοντά στη εξώπορτα. Άρα, ή εγώ μπαίνω σπίτι μου πιό διστακτικά και αργοκίνητα ή εκείνη είναι σε κάποια ετοιμότητα κι εγρήγορση. Πρέπει ν' αρχίσω πάλι το γυμναστήριο.

18η μέρα: Σήμερα, κλασσικά, "Α! Εσύ είσαι;". Κουνούσε τα χέρια της πάνω-κάτω, "Άργησες, γι' αυτό ρωτάω...δεν έγινε και τίποτα". Η γριά σήμερα είχε μια πολυλογία! Έδιωξε και την καθαρίστρια, λέει: "Άχρηστη είναι...αυτά που κάνει, μπορώ να τα κάνω κι εγώ". Πρέπει να έβαψε τα μαλλιά της μαύρα-κορακί. Σήμερα να μην ξεχάσω να πάω στο γυμναστήριο... πιό νωρίς. Όταν αργείς δε βρίσκεις τα βάρη ελεύθερα, "πλακώνει" η νεολαία, οι μποντυμπιλντεράδες.

25η μέρα: Όλο ζωντάνια η μητέρα μου σήμερα. Δε λέω...κι εγώ τις τελευταίες μέρες έχω πολύ ανεβασμένη διάθεση. Στη δουλειά είμαι ένα τέτοιο πειραχτήρι που, αν δεν ήμουν ένας άχρηστος δημόσιος υπάλληλος, σίγουρα θα μού είχαν κάνει παρατήρηση. Πειράζω άντρες και γυναίκες, στα καλά καθούμενα σηκώνομαι και φεύγω χωρίς να ζητήσω την άδεια κανενός. Πάω γυμναστήριο κάθε μέρα και το σώμα μου είναι σε τέτοια φόρμα που ούτε στα 20 μου χρόνια δεν ήταν.

35η μέρα: Σήμερα, όπως χτες και προχτές, δεν πήγα στη δουλειά. Δήλωσα "Αμυγδαλίτιδα εμπύρετη" και όλο το πρωί γύριζα. Το μεσημέρι πέρασα σχεδόν 3 ώρες μιλώντας με τη μάνα μου για τα χρόνια που πήγαινα στο δημοτικό και κείνη με βοηθούσε στα μαθήματα. Όσο μιλούσαμε παρατήρησα πόσο το πρόσωπό της είχε ξανανιώσει, πόσο εύκολα θυμόταν λεπτομέρειες. Α...Έγινε και το θαύμα: πριν φύγω για το γυμναστήριο, την είδα μπροστά μου ντυμένη-στολισμένη να με χαιρετάει..."Πάω μια βόλτα, θα είμαι σπίτι κατά τις δέκα". Χάρηκα και συνέχισα το καθημερινό μου πρόγραμμα. Τίποτα άλλο για σήμερα!

50η μέρα: Γαμώ τα γέλια σήμερα...Η μάνα μου με κάλεσε να βγούμε για καφέ. Ήταν ώρα, λέει, εδώ και καιρό, να γνωρίσω τον άντρα που της κάνει παρέα κι εκείνη να γνωρίσει το κορίτσι μου για το οποίο δεν ήθελε ούτε κουβέντα να ακούσει όταν έμαθε πως είναι μόνο 18 ετών. "Βλακείες τώρα...φέρε την κοπέλα να τη γνωρίσουμε. Με τα χούφταλα μάς θέλουνε οι άλλοι, ου να χαθούν...". Είχε δίκιο. Περάσαμε καλά, πολύ καλά. Α! Στη δουλειά δεν πάτησα ακόμα..."Ανεμοβλογιά με μόλυνση από το ξύσιμο", "Οξεία αλλεργική βρογχίτις επιδεινουμένη από σκόνη και χαρτιά". Ας είναι καλά ο Γιάννης, ο γιατρός που ό,τι δικαιολογητικό τού ζητήσω μου το δίνει.

58η μέρα: Σήμερα πήγαμε μια φανταστική εκδρομή οι 4 μας: εγώ, η μάνα μου, ο φίλος της και το κορίτσι μου, που την κοπάνησε από το σχολείο. Το Ναύπλιο ήταν υπέροχο και το γυρίσαμε ολόκληρο. Είμαστε μια όμορφη τρελοπαρέα τελικά. Λέμε του χρόνου να πάμε εξωτερικό. Το βράδυ, σπίτι, κάναμε κάτι γέλια με τα διάφορα περιστατικά της εκδρομής. Τελειωμό δεν είχαμε. Ξημερωθήκαμε στο κους κους. Έχει πάει 4 το πρωί, τώρα που γράφω! Είμαστε εξουθενωμένοι αλλά μια μπιρίτσα θα την πιούμε ακόμα μαζί κι ύστερα νάνι. Να μην πολυκουράζεται αυτή. Ναι σιγά...μα τι λέω;!

60η μέρα: Σήμερα, η μαμά είπε πως θα μείνει σπίτι γιατί το σπίτι ήθελε καθάρισμα μετά από τόσες μέρες παραμέλησης. Οπότε φρόντισε να πάμε μια βολτούλα προς Λαγονήσι εμείς οι υπόλοιποι 3. Της υποσχεθήκαμε να μην αργήσουμε για να κάνουμε και λίγο παρέα το βράδυ, να πάρουμε κανένα σουβλάκι στο δρόμο ώστε να μη χρειαστεί να μαγειρεύει μετά την κουραστική μέρα. Όταν φτάσαμε, αργούτσικα λόγω της κίνησης, η μαμά είχε αποκοιμηθεί. Σβήνοντάς της το φως, της πήρα ένα μπλοκ από τα χέρια και τη σκέπασα. Πέφτω για ύπνο κι εγώ...

61η μέρα: Η καημένη η μαμά δεν ξύπνησε σήμερα...ούτε νωρίς ούτε αργά. Περίμενα με τις ώρες να ανοίξει τα μάτια της και να αρχίσει τις παλαβομάρες της με τα σχέδια για τις εκδρομές, τον γκόμενό της που κρυφοκοιτάζει "πιπίνια". Τίποτα...έμενε εκεί τεντωμένη, με μια όψη που όλο κι άσπριζε κι ένα σώμα που όλο και πάγωνε. Το στόμα της έχει μείνει ορθάνοιχτο, στραμμένο προς τα μένα. Φοβάμαι πως δεν θα ξανακούσω πιά ούτε εκείνο το..."Α! Εσύ είσαι;"


                   ........................................................................................................

Κράτησα το τετράδιο αυτό καθώς και το μπλοκ που κρατούσε η γριά μάνα τού Κώστα κι ίσως κάποια μέρα γράψω περισσότερα πράγματα μέσα από αυτό. Κάτι στον Πέτερ Χάντκε.