A Milano

 

Τα τελεφερίκ του Μοντζουίκ

 Παρακολουθούσε επί ένα ολόκληρο απόγευμα την αργή κίνηση των τελεφερίκ πάνω από το κεφάλι τού αγάλματος του Χριστόφορου Κολόμβου, ώσπου φύτρωσε μέσα του η σκέψη να ανέβει σε ένα τέτοιο όχημα. 

Παρά την υψοφοβία και την κλειστοφοβία του ήταν βέβαιος πως εκεί, πιο κοντά στον Θεό, σαν σε εξομολόγηση θα έβγαζε από μέσα του τις κακίες του και τις μικροπρέπειες. Στο κουβούκλιο εκείνο εφόσον κατάφερνε να μείνει μόνος, χωρίς συνεπιβάτες, ήξερε τι επρόκειτο να πει.

Κάποτε ήρθε η στιγμή κι έμεινε μόνος. Στα πόμενα 5 λεπτά θα έβρισκε τον χρόνο της καθάρσεως. Άρχισε να μιλά σιγανά, φοβισμένα κι απολογητικά:

"Συγγνώμη που δεν Σε πίστεψα, συγγνώμη που στα έργα Σου έψαξα για χρόνια να βρω πειστήρια απάτης σαν τον άντρα που ψάχνει τα συρτάρια της γυναίκας του μήπως και αποδειχτεί πως όλα ήσαν απάτη, βρίσκοντας μια διεύθυνση, ένα χαρισμένο άρωμα, κάτι ερωτικό άσχετο με εμένα."

Το κουβούκλιο περνούσε πάνω από το άγαλμα του Κολόμβου μα εκείνο θύμιζε τώρα πιο πολύ τον Ιησού Χριστό, προκαλώντας του ένα δέος περίσσιο, όντας τόσο κοντά του.

Όταν το κουβούκλιο απομακρύνθηκε από το άγαλμα συνεχίζοντας την πορεία του, εκείνος έμεινε πάνω στο κάθισμά του αποσβολωμένος, τρομαγμένος. Οι επόμενοι επιβάτες έμπαιναν βιαστικά και κάπως άτσαλα. Όταν η διαδρομή του τελεφερίκ τέλειωσε, εκείνος δεν ήθελε να βγει. Χρειάστηκε να βγει δια της βίας, προς το απόγευμα όταν έληγε η τουριστική ατραξιόν.

Σαν τα πουκάμισα

 

Μισό εναντίον Μισού

 

 Ζω στα φτηνά, σαν να λέμε ζω στον πάγκο πωλούμενος μισοτιμής. Δίπλα μου άλλοι κάνουν εκπτώσεις, προσφορές και δόσεις άτοκες. Φτήνια ...φτήνια για να φάνε όλοι. Εεε, γκρινιάρηδες! Διαμαρτύρεστε αμέσως: "πέφτει η ποιότητα, πέφτει η ποιότητα!" Μια ζωή γκρίνια, γκρίνια σαν τής λαϊκής:

 

-Εγώ, τούτο, το είδα πιο φτηνό ακόμα, εκεί, λίγα μέτρα παραπέρα. Μισά από όσα ζητάς εσύ!

-Ε άντε πάρτο από κεί...την ποιότητα τού εμπορεύματος την πρόσεξες; Ήταν σαν τού δικού μου;

-Στην ποιότητα, στην ποιότητα κολλήσαμε ενώ δεν έχουμε να φάμε;

-Θέλω την ίδια ποιότητα να πάρεις...Μισοτιμής, μισοτιμής...μειώσαμε την ποσότητα. Ας σεβαστούμε την ποιότητα!

-Έλα...έλααα έβγαλε η ποιότης κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο. Ποιότης η πατάτα, ποιότης η τομάτα!;

-Έλα και η Τζοκόντα τού Ντα Βίντσι στη μισή τιμή ... και στη μισή δεξιοτεχνία. Μισοτιμής ο καλλιτέχνης και πάλι πολύς είναι!

-Εδώ κι ο ποιητής! Στα μισά λεφτά παίρνεις το ποίημα όλο.

-Η Αφροδίτη τής Μήλου με άαανευ το κεφάλιιι!

 

Ζω στα φτηνά, μισοτιμής και γύρω μου μισοτιμής μαλώνουν. Μισοτιμής παλεύουν, σε τιμή ευκαιρίας μονιάζουν... Πιο πέρα πίνουνε κρασί, μισό ποτήρι είναι νερό, το άλλο μισό μηλίτης. Νέες ιδέες ευωδιάσαν τον αέρα... παγκοσμιοποίηση! κι έτσι γίναμε μισό από το ένα, μισό από το άλλο. Στο όλο πακέτο κι ο καυγάς ... Ο καυγάς αυτός μάς αναζωογονεί, σαν να παίζαμε τάβλι.

 

Το ένα χέρι χτυπάει το άλλο ...τα δυο μαζί βαράνε το κεφάλι. Εννοείται πως δεν γνωρίζει η δεξιά τι κάνει η πλευρά η άλλη. Πάντα από δυο μισά ήμασταν φτιαγμένοι...Απλώς τώρα ήρθε η ώρα τα δυο μισά να χωρίσουν τα τσανάκια.

Ρεστοράν

Ο καιρός για εκείνους περνούσε από Σάββατο σε Σάββατο στα μεσημεριανά γεύματα σε

εκείνο το ρεστοράν με την καλή ελληνική κουζίνα. Με τα γεμιστά και τις τηγανητές

μελιτζάνες.

Λίγο κόκκινο κρασί υπήρχε πάντοτε στο τραπέζι τους. Και από νευρικούς θαμώνες πήγαινε

καλά το εστιατόριο. Ζευγάρια μαλωμένα που φιλιώνανε κι αγαπημένα αντρόγυνα που κάτι

από τα παλιά θυμόντουσαν και θυμώνανε. Μα όλοι στα κρεβάτια τους καταλήγανε όταν

έφευγαν από εκεί. Άλλοι νωχελικά, άλλοι ηδονικά.

Από καιρού εις καιρόν κάποιοι έκαναν τις νοσταλγικές τους αναδρομές σε παλιότερα

Σάββατα. Κοίταζαν τότε τους παλιωμενους τιμοκαταλόγους και σφιγγόταν η καρδούλα

τους γιατί τίποτα δεν μπορούσε να κάνει για να αγαπήσει λίγο πιο πολύ, λίγο όπως παλιά.

Κρατούσε δέκα ανεπαίσθητα λεπτά αυτό το στερητικό σύνδρομο. Ύστερα ο εκάστοτε

ανανήψας έστρεφε αλλού την ανησυχία του: Ένα λεπτό…αυτά θα σκεφτόμαστε ακόμα και

τώρα, τόσο κοντά στο τέλος μας;