Χμμμ...

Όλοι οι γονείς χρησιμοποιούν στην ανατροφή των παιδιών τους το φόβο, την τιμωρία, ίσως και τον εκφοβισμό και κάποια μορφή εκβιασμού αλλά ντρέπονται να το παραδεχτούν. Ήδη, όσοι διάβασαν αυτές τις δυό γραμμές, εξανίστανται.

G. Ungaretti

Τζιουζέππε Ουνγκαρέττι
Αφιέρωμα στο μεγάλο Ιταλό ποιητή

Επιμέλεια Θωμάς Δασακλής

Ο Τζιουζέππε Ουνγκαρέττι, εξέχουσα μορφή του ποιητικού πανθέου, ανανέωσε τόσο τον ιταλικό όσο και γενικότερα τον ευρωπαϊκό λόγο και θεμελίωσε την νεότερη ιταλική ποίηση. Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1888 στην Αλεξάνδρεια. Πέρασε τα παιδικά και τα πρώτα νεανικά του χρόνια στην γενέτειρά του, φοιτώντας στην πιο ονομαστή σχολή της (Ecole Suisse Jacot) παίρνοντας γαλλική παιδεία. Σε ηλικία 24 ετών φεύγει από την Αίγυπτο και πηγαίνει στο Παρίσι, με σκοπό την ολοκλήρωση των νομικών σπουδών του. Παράλληλα, γνωρίζει το έργο των Μπωντλαίρ, Λεοπάρντι και Νίτσε και έρχεται σε επαφή με πλήθος καλλιτεχνών στο Παρίσι (ποιητών και κυρίως ζωγράφων).Στην συνέχεια μοιράζει την ζωή του μεταξύ Ρώμης και Παρισιού εργαζόμενος είτε ως υπάλληλος σε διάφορες πρεσβείες είτε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Αξίζει να σημειωθεί πως λαμβάνει μέρος στον Πρώτο Βαλκανικό πόλεμο και η εμπειρία του αυτή επηρεάζει βαθύτατα την μετέπειτα ποιητική του πορεία. Εξάλλου, την ποιητική του πορεία σφραγίζει ανεξίτηλα και ο θάνατος του γιου του σε ηλικία μόλις 8 ετών. Λαμβάνει πλήθος τιμητικών διακρίσεων, αναγορεύεται καθηγητής της σύγχρονης ιταλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο της Ρώμης και εκλέγεται ακαδημαϊκός. Πεθαίνει ξαφνικά από πνευμονία στο Μιλάνο την 1η Ιουνίου του 1970.
Ο στίχος του είναι λακωνικός, απέριττος, χωρίς ομοιοκαταληξία. Το ύφος του, εξαιρετικά λιτό, απογυμνωμένο μέχρι πλήρους ένδειας από οποιοδήποτε καλολογικό ή διακοσμητικό στοιχείο, ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στον κλασικισμό και τον μοντερνισμό. Ο λόγος του, απαλλαγμένος από κάθε μορφική συμβατικότητα και αισθητική εκζήτηση, με μοναδική μέριμνα την έκφραση της ποιητικής αλήθειας, διερευνά τη μυστηριακή υπόσταση των πραγμάτων και ξαναδίνει στις λέξεις το χαμένο, κρυφό τους νόημα. Η ποίηση του, εγκαταλείποντας τους παραδοσιακούς τρόπους γραφής, δίνει βάρος στη συγκινησιακή φόρτιση και υιοθετεί συνειρμικές μορφές. Βασικά της θέματα είναι η τραγική διάσταση του ανθρώπινου βίου, με κάθε στοιχείο που συνθέτει την τραγικότητα του, όπως η μοναξιά, η ανικανοποίητη ανάγκη για ανθρώπινη συναναστροφή, η απουσία, η οδύνη, η φρίκη του πολέμου, ο ψυχικός σπαραγμός -και πάνω από όλα ο θάνατος, που είναι διάχυτος στο έργο του ποιητή. Μερικοί χαρακτήρισαν τον Ουνγκαρέττι ως έναν από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές της Ιταλίας και μίλησαν για τον λυρικό πρωτογονισμό του, την κομψότητα και την αμεσότητα της ποίησής του. Άλλοι μίλησαν για την αντιποιητική πραγματικότητα, την πεζότητα που διακρίνει την τελευταία κυρίως συγγραφική του περίοδο. Επίσης, πολλοί είναι αυτοί που τον αποκάλεσαν ιδρυτή του ποιητικού εκείνου κινήματος που έμεινε γνωστό ως Σχολή του Ερμητισμού.

Chang and Eng scene

The Bunker brothers were born on May 11, 1811, Siam (now Thailand), in the province of Samutsongkram, to a fisherman and a mother (Nok or นาก [Nak] n Thai).^[1] They were joined at the sternum by a small piece of cartilage. Their livers were fused but independently complete. Although 19th century medicine did not have the means to do so, modern surgical techniques would have easily allowed them to be separated. In 1829, they were "discovered" in Siam by British merchant Robert Hunter and exhibited as a curiosity during a world tour. Upon termination of their contract with their discoverer, they successfully went into business for themselves. In 1839, while visiting Wilkesboro, North Carolina, the twins were attracted to the area and settled on a 110 acre farm in nearby Traphill, becoming naturalized United States citizens...

Chang, who had contracted pneumonia, died rather suddenly in his sleep. Eng awoke to find his brother dead, and called for his wife and children to attend to him. A doctor was summoned to perform an emergency separation, but Eng refused to be separated from his dead brother. He died three hours later.

Ιταλικά μάτια

Ιταλικά μάτια...
Κλαίτε στη Μεγάλη Ελλάδα
και τα κρεβάτια πλάι έχετε στην Αίτνα.
Λάβα στα στάχια, στάχτες στά δάκρυα.
Ξυπνήσατε: Η γη πώς σειέται! Σήμερα πιό πολύ από χτες...

Κι εσύ θα φύγεις...κι εσύ; Μας αφήνεις;
Όχι. Δεν φεύγεις έτσι εύκολα από δω!
Φοβάσαι πώς θα την ξεχάσεις εκείνη των δακρύων τη δικαιολογία:
"Σηκώθηκαν σκόνες από τα κάρα" που παλιά πλοιάρια σου θυμίζουν
γεμάτα από βαλίτσες δήθεν ξεχασμένες στο λιμάνι.

Κι όμως μετά από λίγους μήνες λες κι άλλαξες πυξίδα...Τώρα φεύγεις!

Ιταλικά μάτια...
Καθώς τα βλέπεις ν' ανοιγοκλείνουν αγναντεύοντας την Αδριατική
θυμάσαι την Sofia Loren.
Κάθε που χτύπαγε η καμπάνα απ' το μεγάλο ρολόι στην Μεσσίνα
ένοχος ήξερες το πλοίο πως θα σαλπάρει.
Γεμάτο επιβάτες με συνάλλαγμα λαθραίο μέσα στις τσέπες τις ραμμένες.
Κοχύλια κι άμμος στο κουτάκι, ποτέ να μην ξεχάσεις την πατρίδα!
Τα δάκρυα του Πατέρα Αφέντη στις χούφτες σου σφιχτά τώρα κρατάς.

Α!Τις ξεχασμένες-που λέγαμε- αποσκευές
μην λησμονήσεις να αναζητήσεις
Υπομονετικός μα  και αλαζόνας θα περιμένει ο θάνατός σου στην πατρίδα.

Χμμμ...

Ο σύμμαχος του εχθρού μου είναι κι αυτός εχθρός μου.
Ο σύμμαχος του φίλου μου δεν είναι απαραίτητα και δικός μου σύμμαχος.