Prospettiva Nevskij

;

Μια ακόμα περιληπτική και ελεύθερη απόδοση τών στίχων ενός τραγουδιού τού F. Battiato:

Ένας άνεμος παγωμένος υπό το μηδέν
σάρωνε πλατείες και καμπαναριά
έμοιαζε λες με ριπή από πολυβόλο
που σκόρπιζε τα σύννεφα από χιόνι

Με βλέμμα πλάνο πιο αργά όλοι μαζί
θαυμάζαμε τη χάρη τού Νιζίνσκι
που είχε ερωτευτεί ο μέντοράς του
παράφορα στά Ρώσσικα Μπαλέτα

Το χειμώνα οι γυναίκες της γενιάς μου
σκύβανε πάνω από τούς αργαλειούς τους
κι εγώ τυχαία στη Λεωφόρο Νιέφσκι
συναντούσα τον Ιγκορ Στραβίνσκι

Μελετούσαμε κλεισμένοι στις κάμαρές μας
ώρες με το φως τών κεριών να τρεμοπαίζει
κι όταν κάτι είχε να πει η μικρή φωνή μας
περιμέναμε όλοι με σέβας τη σειρά μας

Κι εκείνο το δάσκαλο θυμάμαι ακόμα
που με έμαθε πως πρέπει στη ζωή
να διακρίνω τής Αυγής τον ερχομό
πίσω από το ατέλειωτο Λυκόφως

Σωτήρες

Ποιός δεν θέλει να γίνει ένας μικρός σωτήρας; Όσοι θέλουν, μένει μόνο να βρουν έναν ναυαγό, ένα Χριστό πεσμένο μέσα σ' αυτήν την κοσμοπλημμύρα. Οι σωτήρες μοιάζουν με όρνια που κάνουν στροφές πάνω από τα κεφάλια εκείνων που -κατά τη γνώμη τους- τούς έχουν ανάγκη. Τους ...διακρίνουν κάτι τέτοιους. Δεν ταιριάζουν με τους άλλους. Δεν τούς θέλουν τούς άλλους κι οι άλλοι δεν θέλουν αυτούς. Δεν γελούν με τα ίδια αστεία, δεν εκνευρίζονται από τις ίδιες αναποδιές, ξεκουφαίνονται από τις ομιλίες τής πλειοψηφίας, τού Μέσου Όρου, έχουν τούς δικούς τους ρυθμούς.

Η "σωτηρία" είναι πάντοτε η ίδια: "Θα τούς κάνουμε σαν κι εμάς", όχι "Θα τούς κάνουμε να νιώθουν άνετα, όπως εμείς". Θα τούς προσδέσουμε στο άρμα μας, θα τούς βάλουμε στην τροχιά μας, θα μιλάνε σαν εμάς, θα νοιάζονται γι αυτά που νοιαζόμαστε εμείς, θα έχουν ανάγκη αυτά που εμείς έχουμε ανάγκη. Θα τούς αποδείξουμε πως κάτά βάθος δεν ξέρουν τι θέλουν ή πως αυτό που θέλουν, απλά δεν γίνεται. Είναι ανέφικτα τα ζητούμενά τους, αυτά που θέλουν "δε γίνονται...".

Οι σωτήρες σπάνια ζητούν να μάθουν τι ακριβώς έχει ανάγκη ο άλλος. Η σωτηρία περιλαμβάνει "ό,τι προαιρείται" ο σωτήρας, όχι αυτό που έχει ανάγκη ο σωζόμενος. Ο "σωζόμενος", αναγκαστικά, θα παραλάβει αυτό που τού προσφέρεται. Κι αν πάλι δεν έχει ανάγκη τίποτα, πάλι θα πάρει "κάτι". Οτιδήποτε: μια εικόνα τής ζωής διαφορετική - "προσπάθησε να δεις τον κόσμο με άλλο μάτι, δεν είναι τόσο κακός", "μην είσαι συνεχώς οργισμένος", "η ζωή δεν βγαίνει όπως ζεις", "κοίτα αυτό, δες εκείνο", "μην κλείνεσαι στο καβούκι σου, βγάλε το κεφάλι έξω".

Αν είσαι χελώνα, με τα δάχτυλα θα βρουν το κεφάλι σου μέσα στο καβούκι σου κι αφού το πιάσουν, θα το τραβήξουν προς τα έξω. Αν θα προβάλεις αντίσταση, ίσως και να σου το ξεκολήσουν. Είναι αποφασισμένοι οι σωτήρες...

Δωμάτιο λίγων ημερών

Η θέα από το παράθυρό μου έμοιαζε με ένα εξ επαφής κοίταγμα γυαλιού αναμεμειγμένου με κοβάλτιο, το ίδιο οπτικό αποτέλεσμα που δίνουν συνδυάζοντας αυτά τα δυο υλικά οι τεχνίτες τού Μουράνο. Μια απεραντοσύνη από γαλάζιο που δε διακοπτόταν, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή παρά μόνο από σειρές συννέφων, δεν άφηνε τίποτ' άλλο να φανεί από το μικρό άνοιγμα τού δωματίου μου. Τα κοντινά ξενοδοχεία δεν είχαν ακόμα  ορθώσει τις μουσικές τους ως το συνηθισμένο ύψος κι έτσι κάθε τόσο μια φωνή πλανόδιου πωλητή διαιρούσε το παράθυρό μου σε δυο τρίγωνα. Δοκίμαζα να λύσω Πυθαγόρειες ασκήσεις σχηματίζοντας διαγωνίους με το δάχτυλό μου στον αέρα.

Στο περβάζι τού παραθύρου αυτού είχα, ώρες ολόκληρες, αφημένα πρόχειρα σημειώματα με στίχους, στηριγμένα προσωρινά με καρφίτσες πάνω στο ξύλο. Άλλες φορές ο αέρας τα ξεκάρφωνε στέλνοντάς μου τα πάλι προς τα μέσα κι άλλες φορές τα ρουφούσε προς τα έξω, απαγγέλλοντας τα στιχάκια μου, πράγμα που αντιλαμβανόμουν σαν πέταγμα από θαλασσοπούλια. Λες κι εγώ ο ίδιος είχα απελευθερώσει, αντί για εκείνο το συρφετό  λέξεων και σκέψεων που είχα μέσα μου, μονάχα αριθμούς. Απλούς αριθμούς που ξεμάκραιναν ο ένας πίσω από τον άλλον, κατασκευάζοντας προβλέψιμες κι ατέλειωτες ακολουθίες όπως αυτή τού Φιμπονάτσι.  

Ανοχή

Η Δημοκρατία δεν θα έπρεπε να έχει να επιδείξει κάτι ουσιαστικότερο από την ανοχή της προς τούς αντι-Δημοκράτες και τις συμπεριφορές τους;

We have all the Time in the World

;