Αυτός ο γέρος τώρα πιά, αυτό το απολειφάδι, από τα "μαύρα" του γραφτά, πιό πολύ ο ίδιος τώρα τη μοναξιά θυμίζει. Γυρίζει συνέχεια μοναχός του κι ούτε δικαιολογία για τούτο ούτε ψόγο ψάχνουμε να τού βρούμε. Κάποτε, στα νιάτα του, υπήρξε άριστος μαθητής, ταλαντούχος επίδοξος συγγραφέας κι η θλίψη που ωρίμαζε μέσα του φαινόταν στη ματιά του και στα χείλη του που, ακόμα κι όταν χαμογελούσε, παρέμεναν κλειστά. Κρατούσε μια φωτογραφία: φαντάρος, ΣΤ' Σύνταγμα Πεζικού. Λες κι η ζωή τού άντρα αρχίζει με το ψάρωμα τής πρώτης μέρας τού στρατού.
Φίλους δεν μάθαμε ποτέ αν είχε επιστήθιους ή αν κι εκείνος έπαιζε το παιχνίδι τών πολλών, με τους πολλούς να αναλώνεται για να μη λένε κείνοι πως είναι περιθωριακός, για να μην κάθεται μόνος του τα Σαββατόβραδα και τις μεγάλες γιορτές, τότε που γίνεται ο πολύς ο σαματάς, που ο κόσμος αγοράζει δώρα, που παίρνει τηλέφωνα...Να, απλά τηλέφωνα: ο ένας Κώστας τον άλλο Κώστα που -γαμώτο!- ξεχάσαν να ευχηθούν σε έναν τρίτο Κώστα.
Πως παντρεύεται, τότε, το μάθαμε στα ξαφνικά. Πάντως το μάθαμε, δεν κρύβονται αυτά. Ο γάμος του αν πήγαινε καλά;... αυτό δεν το μάθαμε, άρα καλά θα πήγαινε. Συνήθως για τους γάμους όταν υπάρχουν νέα δεν είναι για καλό. Καλή κοπέλα είχε πάρει, καλό παιδί ήταν κι αυτός, τα εν οίκω μη εν δήμω όμως, και το χέρι στη φωτιά δεν βάζω. Απέκτησε δυο γιούς, μοιάσανε τής μάνας τους κι εκείνος έλεγε "ευτυχώς, μπορεί και να ευτυχήσουν...". Χαιρόταν που δεν τού μοιάζανε εκεινού γιατί όλο με σκέψεις τυραννιόταν, δε φχαριστιόταν τη ζωή.
Τα χρόνια πέρασαν κι ύστερα πέρασαν πιο πολύ, κι ακόμα πιο πολύ. Μεγάλωσαν τα παιδιά, με τη γυναίκα του κάναν χωριστές ζωές. Εκείνος βρέθηκε μόνος πάλι, δηλαδή "μόνος"...όπως όλοι αυτοί που νιώθουν μόνοι αλλά σε μια ώρα απογευματινή, μιας Κυριακής, έχουν κάποιον να πάρουν στο τηλέφωνο, να βγουν μια βόλτα, να πιουν ένα καφέ. Καφεδάκι απλό, αλλά νά: να είναι με κάποιον άλλον, να μην τον βλέπουν οι περαστικοί να κάθεται μονάχος. Μέσα στο σαματά τού κόσμου να χωράει κι αυτός, στο γαϊτανάκι να 'χει μια κορδέλα να πιαστεί, όταν αρχίζει να γυρίζει.
