Τικ, εμμονή, πάθος

"Α, τα ρολόγια!", αναστέναξε παρατεταμένα η φίλη μου. Αυτή η πενηντάχρονη καρακάξα μού έδειχνε ακόμα μια φορά τη συλλογή της από αντρικά ρολόγια που κάθε φορά εμφανιζόταν πιο μεγάλη από ό,τι στην προηγούμενη επίδειξη.

-Απλά ρολόγια, φίλε μου...το πιο ακριβό δεν ξεπερνά τα 2000 ευρό. Δεν μιλάμε εδώ για συλλογή από Ρόλεξ και τέτοια πράγματα. Εμένα με ενδιαφέρει το ρολόι σαν μετρητής χρόνου ανάλογα με τον τρόπο που κάνει τη δουλειά του, ανάλογα με τον τρόπο που σου δείχνει τη μέτρησή του...

-"Και την αισθητική άποψη τού σχεδιαστή του", πετάχτηκα εγώ, ίσα-ίσα για να την διακόψω πριν αρχίσει την τέταρτη συνεχόμενη πρότασή της. Αν κάποιος αρχίσει τέταρτη στη σειρά πρόταση, κατά πάσα πιθανότητα θα μακρηγορήσει.

-Ε, βέβαια. Και είναι κρίμα που πολλές φορές ένα ρολόι δεν συγκεντρώνει πάνω από δυο αρετές. Αυτό το υπέροχο αυτόματο με τα αδρά χαρακτηριστικά, ενώ σου δίνει τη χαρά τής αυτάρκειας τών αυτόματων -κουρδίζει με τις κινήσεις τού χεριού σου- είναι σκέτη απογοήτευση αν ζητάς ακρίβεια λεπτού!

Το φως τής λάμπας έδινε μια θεατρική προοπτική τού προσώπου τής γυναίκας που άφηνε το ένα ρολόι για να πιάσει τ' άλλο:

-Εδώ ένα θαύμα τής τεχνολογίας...το γιαπωνέζικο αυτό αυτόματο τερατάκι, μπορείς να το παρατήσεις ακίνητο και θα σταματήσει μετά από ώρες. Μόλις όμως το ανασηκώσεις και το κουνήσεις λίγο, αυτό θα περιστρέψει τους δείκτες του και θα βρεθεί στην τρέχουσα ώρα! Από αισθητικής πλευράς όμως...όχι, όχι!

Την διέκοψα πάλι, γιατί έτοιμη ήταν! Πήρα στα χέρια μου ένα άλλο ρολόι και είπα:

-Ψηφιακά...Αυτά είναι και χαρούμενα -μερικά από δαύτα- και σαν μετρητές έχουν κερδίσει την εκτίμηση τού κόσμου. Ο κόσμος πιστεύει πως, βλέποντας τα νουμεράκια στην οθονούλα τους, έχει μια εικόνα σαν τής άμμου μέσα στην κλεψύδρα. Σαν αισθητική όμως, στερούνται όλης εκείνης τής χάρης που προσφέρουν οι πόζες τών δεικτών όταν αλλάζουν κάθε στιγμή γωνία.

-Ναι, πάντα με ωρολογιακή φορά αλλά, στην ουσία, το μισό χρόνο προς τα δεξιά και το μισό χρόνο προς τα αριστερά. Στα ψηφιακά όλες οι ώρες είναι ίδιες: νούμερα ατάκτως ερριμμένα. Δες πόσο όμορφη εικόνα δίνουν στο αναλογικό ρολόι μερικές ώρες: 10.10 ας πούμε...έξοχη γωνία! Αυτή την ώρα προτιμούν σχεδόν σ' όλες τις φωτογραφίες τών διαφημίσεων αναλογικών ρολογιών. Για πρόσεξέ το.

-Σ' ένα ψηφιακό μπορείς να δεις κάτι επαναλαμβανόμενο, π.χ. 11.11'.11'' αλλά αυτό δεν είναι αισθητική, αυτό μοιάζει με λόξυγκα, με τικ, λες κι ο χρόνος κεκεδίζει.

-Μπλιάξ! Εμένα μ' άρεσε αυτό που βρήκα πέρυσι ανάμεσα στου πατέρα μου τα πράγματα. Νάτο! Το L.E.D. ρολόι που φορούσε, στην εποχή του ο  Kojak, ο Τέλης Σαβάλας. Πατούσε κάθε τόσο το κουμπάκι στο πλάι τού ρολογιού κι εκείνο άναβε, έδειχνε με τα κόκκινα φωτάκια την ώρα και ξανάσβηνε.

-Χα! Κατ' επίκλησιν δηλαδή. Όταν ήθελες να δεις την ώρα, σου την έδειχνε και έπειτα έσβηνε. Καλό αυτό: δε χρειάζεται να 'χεις την ώρα στο χέρι σου συνέχεια...στο τέλος κοιτάς το ρολόι πιο συχνά από όσο χρειάζεται.

-Κι αυτό δεν είναι καλό ξέρεις. Ένα ρολόι πρέπει να είναι εκεί όταν το χρειάζεσαι, μόνο όταν το χρειάζεσαι. Σαν τα παλιά ρολόγια που κρέμονταν από την αλυσίδα, μένανε στην τσέπη κι όταν ήθελες την ώρα έπρεπε να του ανοίξεις το καπάκι. Άραγε τι κάνανε εκείνους τους καιρούς; Ρωτούσαν και τότε στη μέση τού δρόμου, με ύφος αγοραίο: "Φίλε, ώρα έχεις;".