Κρις Ρήα

Για την τέχνη έζησα

Με την τέχνη έζησα,
έζησα με αγάπη
κακό σε κανέναν ποτέ δεν είχα κάνει
και με το χέρι μου κρυφά
όσους δυστυχείς γνώριζα, βοηθούσα

Με καθάρια πάντα πίστη
η προσευχή μου
ανέβαινε σε αγιασμένους τόπους

Με καθάρια πάντα πίστη
στόλιζα με άνθη το ιερό
και τώρα που πονώ
γιατί, Κύριε, γιατί;

Γιατί μ' ανταμείβεις έτσι;

Έπλεξα διαμάντια στης Παναγίας το πέπλο
τραγούδησα στα αστέρια
πιο όμορφα για να λάμπουν

Και τώρα που πονώ
γιατί, Κύριε, γιατί;
Γιατί μ' ανταμείβεις έτσι;


Η άρια που λέγεται πως ο Πουτσίνι, μετέπειτα, απέρριπτε από το πρόσωπο τής Τόσκα.

Τα του Καίσαρος

Βρέφη απαθή, ακίνητα,
έχουν στο πρόσωπο ρυτίδες
κείτονται στο έδαφος πεσμένα
από κόλπους μανάδων
που γέννησαν απρόθυμα, πρηνείς
μεθυσμένες από γενική αναισθησία
υπολείμματα καισαρικής τομής

Ένα μικροσκοπικό χέρι απλώνεται
τυφλά μέσα στο σκοτάδι
αγγίζει απαλά τα πλευρά τής γυναίκας
που βαθιά ακόμη κοιμάται
μα στον αέρα μετέωρο μένει το χάδι
κι εκεί η συνάντηση τελειώνει

Η νύχτα είναι η ώρα τών μεταναστών
κι όλων όσων η ταυτότητα γράφει
πως είναι ταγμένοι εκσκαφείς σκουπιδιών
χαρτοπαίχτες και άυπνοι γέροι
νυχτόβιοι, μεσήλικες βοσκοί πορνών
που ψαρεύουν πάντα στα ίδια μέρη

Οι πόρνες αγαπούν κι αυτές
τού αντρός τους το νοιάξιμο έχουν
μα όταν έρθει η ώρα εκείνου τού ραντεβού
αλλάζουν στάση, ξαπλώνουνε πρηνείς
αναισθησία γενική - μεθύσι
και αποβάλλουνε στον κόσμο
υπολείμματα καισαρικής τομής

Σιωπή

Μην χάνεις ποτέ την ευκαιρία να σωπάσεις.

Το παράπονο τού Φεντερίκο

Την ίδια ιστορία τού βοσκού...
Ο δύστυχος ο νέος κοιμήθηκε
προτού τη διηγηθεί...

Στον ύπνο βρήκε τη λήθη
Τον ζηλεύω, είν' μια λύση!

Τον ίδιο ύπνο θέλω κι εγώ
μόνο εκεί μέσα τη λήθη θα βρω
Γαλήνη να βρω και ξενοιασιά
τα πάντα να ξεχάσω πια

Μάταιος κόπος...
μπροστά μου έχω πάντα εκεινής
τη γλυκιά μορφή

Χάθηκε η ησυχία για μένα
Γιατί πρέπει τόσο να πονώ
όταν ακούω να μου μιλά;

Φύγε τυραννική οπτασία,
τι πόνο εσύ μου φέρνεις!

Ωιμέ!

Από την Αρλεσιάνα τού Τσιλέα: Το παράπονο τού Φεντερίκο.