Borsalino

Πράσινα μανίκια

Νέα γυναίκα -βιτρώ σε πρασινωπό τζάμι- η λαίδη Greensleeves. Εδικαιούτο να φαντάζεται πως από μακριά ήταν η θωριά της μοναδική και σπάνια, πιο λαμπερή κι από το Βασιλιά, αφού αυτός τής έγραψε και τής αφιέρωσε τραγούδι.

Άννα, νεαρά μου Lady Greensleaves, τι όμορφο φόρεμα φοράς! Πώς με το πλούσιο φόντο πίσω σου ταιριάζει αυτό το χρώμα! Είσαι εσύ που κάνεις όμορφο τον καθρέφτη που κάθεσαι μπροστά του, έτσι όπως από την ύπαρξή σου, το μόνο που ανθίζει έξω από τα ρούχα είναι το πρόσωπό σου. Και χέρια μα και πόδια...ολούθε τα σκεπάζει το ύφασμα το ακριβό.

Μα άσχημος ήταν ο άρχοντας. Σκέψη για να τον διώξει ευγενικά εκείνη κάνει μα δεν το πετυχαίνει:

Βασιλιά μου, με τιμάς με όλα τούτα που μου μου λες. Πολύ με κολακεύεις...Μάθε, όμως, πως το όνομά μου είναι Greensleeves και αυτό το όμορφο φόρεμα, με τα μακριά πράσινα μανίκια, δεν το φορώ από κοκετταρία. Δυο χέρια κακάσχημα, σαν πόδια ζώου σχεδόν, πασχίζω για να κρύψω.

Δώρα

Σε πολλούς αρέσει να παίρνουν δώρα. Εγώ προτιμώ να έχω τα χέρια μου ελεύθερα.

Πλάσματα ανόητα, απαραίτητα σε κάποιον

-Οι γυναίκες βγαίνουν από την ΠΟ.ΚΗ κατά τις εφτά. Κουρασμένες φαίνονται καθώς βγαίνουν με το κεφάλι χαμηλωμένο, διανύοντας την απόσταση μέχρι τη στάση τού λεωφορείου η καθεμιά τους χωριστά από τις άλλες. Μερικές είναι ξένες, δεν θέλουν να μιλήσουν μήπως καταφέρουν να το κρατήσουν μυστικό το ότι δεν είναι από δω, απ' την Ελλάδα. Μερικές πάλι είναι νεοφερμένες από το ...χουργιό και μιλάνε ακόμα βλάχικα. Παρ' όλα αυτά το ντύσιμό τους είναι μοντέρνο και δε σ' αφήνει να σκεφτείς ούτε να περάσει από το μυαλό σου ότι είναι εργάτριες και νοικιάζουνε στον Κορυδαλλό μια γκαρσονιέρα ανά δύο. Ναι, τα ρούχα που φοράνε οι κοπέλες τής Αθήνας -ή παρόμοια με αυτά- τα βρίσκουν και στα Κινέζικα. Κι αρώματα ξέρουνε πού θα πάνε ν' αγοράσουν. "Πλάσματα ανόητα!" θα σκεφτείς να πεις και συμφωνώ μαζί σου. Ανόητα πλάσματα με ανόητα όνειρα και φόβους.

-Κι όμως...καθένα από αυτά, για κάποιον είναι ο κόσμος όλος. Κάπως κι αυτά επείστηκαν πως έχουν βρει τον άνθρωπό τους. Κακό ή καλό να είναι, άραγε, που υπάρχει αυτή η μανία τής αγάπης που από τα προβλήματα τα καθημερινά σε απαγάγει; Να, σε λίγο, πιο πέρα περιμένει ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο. Να η εργατριούλα...ανοίγει την πόρτα τού συνοδηγού, λες κι είναι και δικό της το αμάξι. Έγινε Βασίλισσα η εργατριούλα τής ΠΟ.ΚΗς κι ας είναι τρεις μονάχα μήνες που έφτασε απ' το χουργιό.

Κλικ 29

Εργατικά κότερα στο λιμάνι τής φτωχολογιάς, τον Πειραιά.