Φάε σκορδαλιά

Εγώ ξέρω έναν κήπο

που δεν γνωρίζει κανένας

μια φωλιά βελουδένια

κάτω από τυρκουάζ ουρανό

Από την Maristella τού Pietri. 

Κι αυτά δεν είναι θέμα "μου αρέσουν" ή "δε γουστάρω". Κάποιος έλεγε "Δεν τον μπορώ το Βέγγο...μου προκαλεί άγχος, έτσι που κινείται συνέχεια!". Και ποιος σου είπε, ρε φίλε, ότι η Τέχνη νοιάζεται αν εσύ είσαι στουρνάρι και αγχώνεσαι ή βαριέσαι εκεί που τα πάντα είναι αρμονία, ηρεμία και γαλήνη. Αλήθεια, από πότε βάλαμε τον καθένα, μ' ένα "έτσι γουστάρω κι έτσι τη βρίσκω", κριτή τής Τέχνης;;; Δικτατορικό να επιβάλλουμε την τέχνη, ε; Μήπως πρέπει να ψηφίζουμε και την Τέχνη; Αξίζει τόσο το γούστο τού καθενός, με την αμφίβολη παιδεία; Δεν μιλάμε για πολιτική εδώ!!! 

Ενεχυροδανειστήριο

Το αεράκι έμπαινε από το άνοιγμα που άφηναν, σα φούστα, τα φύλλα τής ντουλάπας και από κάτω προς τα πάνω προχωρώντας, στοίβες χαρτιά ανακάτευε, σημαντικά συμβόλαια μπέρδευε με επιστολές, φωτογραφίες με ενθύμια τής πλάκας.


Το αεράκι που είναι τού αέρα γιός, ένα πονηρεμένο κι άτακτο τσογλάνι, συνέχισε να ψαχουλεύει μες τη ντουλάπα, λες κι ήταν κανενός μουρντάρη χέρι κάτω από τής Μέριλυν το φουστάνι σ' εκείνη την πασίγνωστη πια φωτό.

Τρυφερό δέρμα από τσάντες χάιδευε απαλά, όμως μακριά έμενε από μέταλλα ψυχρά, ρολόγια πανάκριβα γυαλισμένων ρετρό συλλογών, βραχιόλια, βέρες και δόντια χρυσά. Όπου έβρισκε, χωνόταν σα γλώσσα υγρή μες τις σχισμές που έβρισκε ανάμεσα στους φακέλους.


Τέλος, σε μισάνοιχτο πορτοφολάκι που έχασκε στην κορφή τής ντουλάπας απούλητο, κι είχε πιάσει ένα σωρό αράχνες τόσο καιρό, τελική κρυψώνα-καταφύγιο βρήκε τ' αεράκι. Πολλές γωνιές είχε το μέρος μα δεν αξίζαν όλες να σταθείς να τις γνωρίσεις. Στο πορτοφολάκι έμεινε τ' αεράκι και, κάπου κάπου, από κει έκανε σύντομες εξορμήσεις.

Μανεκέν(ε)

Το "αντίπαλον δέος" τής Άριας. Η τσιρίδα βρήκε επιτέλους, μετά από 2 αιώνες, το δάσκαλό της. Ούτε στα πιο διάσημα λιμπρέττα δεν υπήρξε τέτοιος στίχος. Ο μουσουργός έχει παίξει και σε φεστιβάλ τής ΚΝΕ, αν δεν κάνω λάθος. Αυτά σε καιρούς "μη-Κρίσης". Τώρα, ίσως, το επίπεδο να κατέβει λίγο αλλά θα παραμείνει σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Αρχή αποχέτευσης: μπιντές

Σαν άνθρωποι μιλούσανε, κυλώντας δίπλα-δίπλα, μια σταγόνα ιδρώτας κι ένα δάκρυ. Λίγα εκατοστά είχαν διανύσει πάνω σ' εκείνο το πρόσωπο ώσπου φρακάρανε σ' ένα αραιό μουστάκι χωρίς όμως να σταματήσουν ούτε στιγμή την κουβέντα. Αφού διαπέρασαν το τριχωτό προστέθηκε στην συνομιλία τους μια σταγόνα σάλιο κι έγιναν έτσι τρεις.
Γνωστό είναι ότι μόλις μαζευτούν τρεις, τότε η κουβέντα γίνεται καυγάς κυρίως επειδή περιορίζεται ο χρόνος για τον μονόλογο καθενός, αφού μοιράζεται πλέον στα τρία χρόνος. Πορεύονταν λοιπόν και λέγαν:

-Εγώ είμαι ένα δάκρυ, ρε. Υπάρχει συγκίνηση χωρίς εμένα; Υπάρχει χειρότερος πόνος από το να λες "εστέρεψε το δάκρυ...";
-Εγώ είμαι ιδρώτας...τοξίνες, νερά, ηλεκτρολύτες κουβαλάω. Θέμα ζωής και θανάτου, ρέεε! Έχετε ακούσει που λένε "έχυσα πολύ ιδρώτα...";
-Εγώ είμαι σάλιο: διαλύω τροφές, φτύσιμο γίνομαι, λιπαίνω, απολυμαίνω. Έχετε ακούσει που λένε "δεν έχει μείνει σάλιο...";

Παράλληλα, οι τρεις σταγόνες κυλούσαν μαλώνοντας πάνω στον κορμό τού αντρός που απολάμβανε καθιστός, στα πλαίσια τής αφόδευσης, κάποιες πρόσθετες απολαύσεις. Τινάχτηκαν σταγόνες πολλές, άπειρες, που πήγαν και προστέθηκαν στον άγριο καυγά τών τριών, υπεροπτικά λέγοντας το δικό τους:

-Εμείς είμαστε οι πιο σπουδαίες από όλες τις σταγόνες. Χωρίς εμάς δεν υπάρχει ζωή, χωρίς εμάς απόγονοι δεν υπάρχουν. Εμείς είμαστε η σπορά για το χωράφι όπου φυτρώνουν οι ανθρώποι. Έχετε ακούσει που λένε "στείρος άνθρωπος, άκληρος μαγκούφης";

Μαλώναν, τσακωνόντουσαν οι τέσσερις λογιών σταγόνες, την πιο σπουδαία απ' όλες θέλοντας ν' αναδείξουν. Ώσπου ο άντρας κάθισε απάνω στο μπιντέ και, με τρεις τέσσερις χεριές νερό, έπνιξε όλες τις σταγόνες. Τι "πιο σπουδαία", τι "ασήμαντη", τι "ζωοποιός" και τι "ρομαντική"... Ανώφελη διαμάχη, δίχως δικαίωση καμία.

Πάνω στού ανθρώπου το κορμί, ζωτικό τίποτα δεν μένει. Φροντίζει, αυτό το είδος, να καθαίρεται από όλα όσα παράγει. Όλα αυτά που εξυμνεί, που κάνει παροιμίες, γνωμικά και λαϊκή σοφία, σαν να ναι βρωμιά κοινή, όλα τα αποβάλλει. Και έμβρυα ακόμα, άνθρωποι έτοιμοι δηλαδή, λέει αντάμωσαν σαν πρώτη εικόνα τής ζωής, τής αποχέτευσης σωλήνες.

Δυο ξένοι στην ίδια πόλη