Καθρέφτης

Τι είναι, είδωλό μου; Θλιμμένο σε βλέπω στον καθρέφτη. Αυτό είναι ασυνήθιστο, ξέρεις. Πρέπει το είδωλο να είναι σε αρμονία με το πρόσωπο που στέκεται μπρος το γυαλί. Εσύ όμως είσαι τόσο κακόμοιρος, κατηφής, τη στιγμή που εγώ νιώθω δύναμη γεμάτος. Τόση εκτίμηση έχω για μένα τώρα που μου αρκεί ένας απλός καθρέφτης, να δείξει το πρόσωπό μου κι εγώ θα μείνω εκεί, να με θαυμάζω με τις ώρες. 


Μάλλον ο λόγος ύπαρξής σου είναι ακριβώς αυτός: όταν πάω από ματαιοδοξία να πετάξω, εσύ φρόνιμο με κρατάς και προσγειωμένο ενώ τη στιγμή που πάω να γκρεμιστώ, το βλέμμα μου κάνεις φωτεινό, τα χείλη μου γελαστά, στους ώμους μου βάζεις φτερά. Μόνο μέσα σου, από καιρό, ζω πια καθρέφτη μου. Ξέχασα μου φαίνεται ποιος είναι ο εαυτός μου και ποιο το είδωλό του. Μικρή η διαφορά... Μου είναι αρκετό αυτά τα δυό να μείνουνε μαζί για πάντα.

Βίαιη εκπνοή, σαν φτέρνισμα

Όχι, δεν είμαι κατά τού γέλιου. Το γέλιο δίνει δύναμη, υγεία, ψυχική ηρεμία. Όχι πως κάθε γέλιο είναι φάρμακο. Όπως κάθε γέλιο δεν προκύπτει από το γελοίο έτσι και κάθε γέλιο δεν προκύπτει από το χυδαίο και το προσβλητικό. Το γέλιο που κάνει καλό είναι πρώτ' από όλα εκείνο το γέλιο που έρχεται αυθόρμητα, απρόβλεπτα σαν βίαιη αναπνοή. Τυχαία, σε μια παρέα δύο, τριών, πέντε ανθρώπων. 

Μου αρέσουν οι οργανωμένες εκδρομές και ξεναγήσεις μα δεν μου αρέσει το γέλιο που έρχεται από τους επαγγελματίες τού γέλιου, αυτούς που ζουν από το γέλιο, που παράγουν γέλιο σε μια ορισμένη ώρα. Επίσης δεν μου αρέσει το γέλιο που παράγουν αυτοί που νομίζουν πως "έχουν την ικανότητα να χαρίζουν γέλιο" (τι μετριοφροσύνη!).

Ένα γέλιο σε μια παρέα με ένα κρασάκι, με ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι σκωπτικό, ή σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, τρέχοντας πάνω στο χώμα ή ανάμεσα στα δέντρα, με ποδήλατο ή με πατίνι. Το γέλιο εκεί, στ' ανοιχτά δίνει ζωντάνια...είπαμε, το γέλιο είναι και μια βίαιη αναπνοή. Θα έπρεπε λοιπόν να γελά κανείς κάτω από τον ήλιο, σε χωράφια, μακριά από κλειστούς χώρους γεμάτους καπνό. Χωρίς ωράριο και -πάνω από όλα- όχι "για να ξεφύγουμε από τα προβλήματα" αλλά να, γιατί έτσι είναι.

Και μου φαίνεται ανόητη αυτή η παραγωγή τού γέλιου, σε μαζική κλίμακα -ό,τι περισσέψει το πετάμε- γιατί αν δεν παράξουμε γέλιο "θα μας πουν μονόχνωτους και καταθλιπτικούς".

Les hommes

Ξερά

Μετά τον Επιτάφιο άρχισαν να μπαίνουν όλοι στο ναό. Ήξερα καλά πως ξεγελούσαν τον εαυτό τους, η είσοδος στο ιερό είναι απαγορευμένη αν πρώτα δεν έχεις περάσει από το μονοπάτι που σου καίει τα πόδια. Περπατώ σ' ένα δρόμο, προς το μπαρ. Ζευγάρια που φιλιούνται είναι ένα ντεκόρ για τα μπαρ, το νέον φωτίζει το πρόσωπο τής στολισμένης γυναίκας.

Ο άντρας, με το πάθος του, σκεπάζει την απροθυμία τής γυναίκας. Ο Παζολίνι ήταν ένας άγγελος τής αλήθειας τουλάχιστον σ' αυτό το θέμα: Οι γυναίκες του, από την Κολχίδα έως το Μιλάνο φιλούσαν με τα μάτια ανοιχτά τους εραστές τους, παθιασμένους ή όχι, μοιραίους ή ευκαιριακούς. Οι άντρες φιλιούνται μεταξύ τους με περισσότερο πάθος. Ακολουθούν τον εραστή τους, βγάζοντας τα ρούχα τους στο λιμάνι, άρτι αφιχθέντες από τη Θήρα.

Αυτό παρατηρώ, αυτό πρέπει να καταθέσω. Εδώ, απέναντι σε μια ημέρα που τελειώνει μ' ένα σάντουιτς κι ένα ποτήρι κρασί, αισθάνομαι ταλαιπωρημένος μόνο από το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Άδικο δεν είναι, σε τελική ανάλυση. Με κάνει μόνο να νοσταλγώ την εποχή που κάπνιζα τα βράδια - η μέρα τέλειωνε εκεί.

Αυτά γι' απόψε. Ξερά... Τα υπόλοιπα αύριο. Κι επιφυλάσσομαι του δικαιώματός μου και τής ευχαρίστησής μου: Σκέψεις, διάθεση κι επιχειρήματα ίσως αύριο να μην έχουν καμία σχέση με τα σημερινά.