Βίαιη εκπνοή, σαν φτέρνισμα

Όχι, δεν είμαι κατά τού γέλιου. Το γέλιο δίνει δύναμη, υγεία, ψυχική ηρεμία. Όχι πως κάθε γέλιο είναι φάρμακο. Όπως κάθε γέλιο δεν προκύπτει από το γελοίο έτσι και κάθε γέλιο δεν προκύπτει από το χυδαίο και το προσβλητικό. Το γέλιο που κάνει καλό είναι πρώτ' από όλα εκείνο το γέλιο που έρχεται αυθόρμητα, απρόβλεπτα σαν βίαιη αναπνοή. Τυχαία, σε μια παρέα δύο, τριών, πέντε ανθρώπων. 

Μου αρέσουν οι οργανωμένες εκδρομές και ξεναγήσεις μα δεν μου αρέσει το γέλιο που έρχεται από τους επαγγελματίες τού γέλιου, αυτούς που ζουν από το γέλιο, που παράγουν γέλιο σε μια ορισμένη ώρα. Επίσης δεν μου αρέσει το γέλιο που παράγουν αυτοί που νομίζουν πως "έχουν την ικανότητα να χαρίζουν γέλιο" (τι μετριοφροσύνη!).

Ένα γέλιο σε μια παρέα με ένα κρασάκι, με ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι σκωπτικό, ή σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, τρέχοντας πάνω στο χώμα ή ανάμεσα στα δέντρα, με ποδήλατο ή με πατίνι. Το γέλιο εκεί, στ' ανοιχτά δίνει ζωντάνια...είπαμε, το γέλιο είναι και μια βίαιη αναπνοή. Θα έπρεπε λοιπόν να γελά κανείς κάτω από τον ήλιο, σε χωράφια, μακριά από κλειστούς χώρους γεμάτους καπνό. Χωρίς ωράριο και -πάνω από όλα- όχι "για να ξεφύγουμε από τα προβλήματα" αλλά να, γιατί έτσι είναι.

Και μου φαίνεται ανόητη αυτή η παραγωγή τού γέλιου, σε μαζική κλίμακα -ό,τι περισσέψει το πετάμε- γιατί αν δεν παράξουμε γέλιο "θα μας πουν μονόχνωτους και καταθλιπτικούς".