Σαν τιμωρία θα σου επιβάλλω -για να μάθεις να γελάς με όσα σοβαρά σου λένε οι άλλοι- να κάτσεις να γράψεις ένα κατεβατό και για την αφεντιά σου... Κοίτα μούτρα, κοίτα χρώμα, κοίτα μάτια σαν μπαγιάτικου ψαριού! Πώς θα τα δικαιολογήσεις;;;
"Λόγον θανάτου, τέλος αι υπηρεσίες", λες, αγράμματε. Αμνηστία, ασυλία; Αυτό μένει να εξετασθεί. Ή τουλάχιστον εσύ να αποδείξεις πως, ζωντανός αν ήσουν, θα φερόσουν αλλιώς. Σε μένα η συμπεριφορά σου, ακριβώς ίδια με πρώτα μοιάζει : Αδιαφορία ήταν;...Εγωισμός; Λες πως πεθαμένος είσαι και είναι ο θάνατος που φταίει για την απάθειά σου!
Σταυρωμένα χέρια, σταυροπόδι, ανέκαθεν ήσουν τόσο ... άκαμπτος. Στα αναιμικά σου χείλη φώλιαζε ο κλαυσίγελως. Κλαυσίγελο να τον κάνει ο Θεός, αφού ούτε γέλιο ούτε κλάμα διέκρινα σαφώς. Πιο πολύ έμοιαζε με τικ, με μυϊκό σπασμό.
Αυτά τα ολίγα είχα να σου πω...Σε αφήνω τώρα, θα έχεις σοβαρή δουλειά να κάνεις, μόλις μείνεις μοναχός. Όλα τούτα που σου είπα θα τα κάνεις κωμωδία, ούτε μια στιγμή δε θα τα πάρεις σοβαρά. Σαν να ειπώθηκαν για κάποιον άλλον, κατά βάθος τίποτα από όλα αυτά δεν σε αφορά. Ιδανικά είναι για θέατρο σκιών, θα σκεφτείς, και τους ρόλους θα μοιράσεις. Πρόχειρη δουλειά όπως πάντα, υποθέτω ...
Τον πρώτο λόγο πάλι θα έχουν οι συνήθειες, οι εμμονές σου και τέλος το έμβλημά σου: "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω ..."
