Σωτηρία

Μόνο για να ξέρεις ποιος σου χτυπά την πόρτα, σαν να ήταν ένας γρίφος κι όχι για να του ανοίξεις...
Ρώτα λοιπόν:
Ποιος είναι; Άσε με να μαντέψω.

Το "ποιος είναι;" είναι ρητορική ερώτηση. Αν "τα βάλεις κάτω" η απάντηση είναι προφανής. Μετά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, κάποιος είναι που έρχεται να σε κλέψει. Η βάρδια πριν τις δώδεκα συνήθως είναι φίλος.Φίλος που ποτέ δε μένει μέχρι αργά, μέχρι τόσο αργά ώστε να σε σώσει από τους αλήτες.

Να σε σώσει...Κοροϊδία τελικά είναι η σωτηρία.
Να είσαι προσεκτικός είναι αρκετό, να προσπαθείς να σωθείς είναι ανόητη απληστία. Έχει νόημα η σωτηρία μόνο αν την γυρεύεις με αλαζονεία ή με την εμμονή τών ρεκόρ.
  

GRAN TORINO

Φυσαγμόνικα

Έλεγε:
Καλημέγααα...καλημέγααα, φύσαγε ύστερα μέσα στη φυσαρμόνικα, φου-φου-φου κι ύστερα πάλι:
Καλημέγα...(χοντρούλης, εξέρυθρος, αμυδρά αριστερός και αόριστα γκέη).

Και το αυτό κάθε μέρα... Ένας δημόσιος υπάλληλος που, πριν αρχίσει να εξυπηρετεί το κοινό, έπαιζε φυσαρμόνικα στο γκισέ!!!

Σκότωνε με τα δάχτυλά του την ψυχή μου. Μάλλον με τις χειλάρες του, ο χειλούς αυτός έκανε την καρδιά μου να δονείται και τις τρίχες τού στήθους μου να σηκώνονται.

Τώρα θα μου πεις -όχι εσύ δηλαδή, οι άλλες σαν εσένα, αυτές οι κακίστρες...(εσύ είσαι καλός και ηθικός). Θα μου πεις δηλαδή:
"Πώς και δεν παίζεις κι εσύ φυσαρμόνικα; Γιατί δεν έχεις πάει στην Ιρλανδία; Γιατί γράφεις ανοησίες; Γιατί τα επιτεύγματά σου είναι τόσο λίγα; Γιατί δεν ξέρεις πόσοι Αφρικάνοι έχουν πάρει Νόμπελ;"

Δεν είμαι σαν εκείνον. Ήθελα να πω δεν μπορώ να παίξω φυσαρμόνικα. Ιρλανδία;;; Δεν είσαι καλά. Όλα αυτά είναι για μένα πολλά. Κάποια ουσία λείπει από το αίμα μου ίσως, το είχαν πει όταν γεννήθηκα μα δε θυμάμαι καλά. Ήμουνα μικρός, πάει καιρός. Όμως τη μειονεξία μου θα ξεπεράσω. Παίρνω θάρρος, λιγάκι αποθρασύνομαι κιόλας. Σιγά σιγά. Κι έχω αγοράσει φυσαρμόνικα.

Οι "ήρωες"

Εσύ που προς Κύριον άνοιξες τα φτερά σου
εσύ που με έκανες να γελάσω
βλέποντας σαν αδελφό μου τον Εζέλ
όμοια με γλάρο να βουτάει ο γόης
και μπουκωμένος ψάρια τού αφρού να αναδύεται
- Αφροδίτη, το νησί σου, πού κείτεται;
Έπλεξα στίχον αιχμηρόν
σαν κοφτερό μαχαίρι ποτισμένο στο κατρουλιό
και το έστριψα κάτω απ' την καρδιά μου
βόγγηξα για να ακουστώ
να φανώ κι εγώ θύμα τής βίας
Ποιάς βίας;
Γενικώς,
"απ' όπου κι αν προέρχεται"
όπως λένε οι υποκριτές
παρόλο που όλοι δέχονται
ότι έχει σκούρο χρώμα η βία
Κι αν δεν είναι βόας δεν είναι κροταλίας
πάντως φίδι είναι και γεννά αυγά
Βαθέως κόκκινα -σαν τού Πάσχα- πιτσιλωτά

Οι μικροί ...Δ.Ε.Η.

Προχτές βράδυ, τί ρημάδα διάθεση ιπποτισμού με έπιασε κι ενώ ήμουν έτοιμος να μπω μέσα στο ασανσέρ, στο δεύτερο να ανέβω, πηγαίνω προς την έξοδο να ανοίξω την εξώπορτα σε τρεις μανάδες, που η κάθε μια τους κράταγε στην αγκαλιά από δυο μωρά γαϊδάρους.

-Ευχαριστώ, ευχαριστώ,
-Μα τι λέτε...μόνο να ανέβουμε ανά δυό, δεν κρατάει ο ανελκυστήρας!
-Τι λε' μωρέ κύριος, όλοι μαζί χωράμε!
-Μη...Αφήστε μένα τουλάχιστο να βγω και σείς πρώτες ανεβείτε. Μαζί και τα κωλόπαιδά σας πάρτε, μα εγώ...αφήστε εγώ να βγω.
-Μα τι λε ρε κύριος, δεν είναι σωστό εσύ να περιμένεις...
-Ουφφφ!

Πανικός το κάθε εκατοστό που ανεβαίνει τ' ασανσέρ. Πανικός, δύσπνοια, τηλεκίνηση, διαλογισμός...Πανικός...Πανικός...Ώσπου άραξε το πλοίο.

Αυτά σκέφτομαι και θυμάμαι σήμερα, περιμένοντας να πάρω το ασανσέρ στο δεύτερο να ανέβω. Και να σου πάλι στη τζαμόπορτα οι τρεις μανάδες και τα έξι παιδιά.

-Κύριος, κύριος!
-Φύγετε πρώτα εσείς, θα πάρω εγώ τις σκάλες ή τον πούλον (το καλύτερον)
-Έλα, μωρέ κύριος, πάρε μαζί σου τουλάχιστον μια μάνα...
-Καλώς...τι να πώ;!
- Πάρτε μαζί και τα παιδιά, σαν τα πύπουλα είναι!
-Ουφφφ!

Πανικός το κάθε εκατοστό που ανεβαίνει το ασανσέρ, ώσπου κόβεται το ρεύμα. Κι έγινε μια κατάσταση "Σαν θεατρικό" και "Τής δουλειάς" και σαν "Χμμμ..." ένα πράμα.