Έλεγε:
Καλημέγααα...καλημέγααα, φύσαγε ύστερα μέσα στη φυσαρμόνικα, φου-φου-φου κι ύστερα πάλι:
Καλημέγα...(χοντρούλης, εξέρυθρος, αμυδρά αριστερός και αόριστα γκέη).
Και το αυτό κάθε μέρα... Ένας δημόσιος υπάλληλος που, πριν αρχίσει να εξυπηρετεί το κοινό, έπαιζε φυσαρμόνικα στο γκισέ!!!
Σκότωνε με τα δάχτυλά του την ψυχή μου. Μάλλον με τις χειλάρες του, ο χειλούς αυτός έκανε την καρδιά μου να δονείται και τις τρίχες τού στήθους μου να σηκώνονται.
Τώρα θα μου πεις -όχι εσύ δηλαδή, οι άλλες σαν εσένα, αυτές οι κακίστρες...(εσύ είσαι καλός και ηθικός). Θα μου πεις δηλαδή:
"Πώς και δεν παίζεις κι εσύ φυσαρμόνικα; Γιατί δεν έχεις πάει στην Ιρλανδία; Γιατί γράφεις ανοησίες; Γιατί τα επιτεύγματά σου είναι τόσο λίγα; Γιατί δεν ξέρεις πόσοι Αφρικάνοι έχουν πάρει Νόμπελ;"
Δεν είμαι σαν εκείνον. Ήθελα να πω δεν μπορώ να παίξω φυσαρμόνικα. Ιρλανδία;;; Δεν είσαι καλά. Όλα αυτά είναι για μένα πολλά. Κάποια ουσία λείπει από το αίμα μου ίσως, το είχαν πει όταν γεννήθηκα μα δε θυμάμαι καλά. Ήμουνα μικρός, πάει καιρός. Όμως τη μειονεξία μου θα ξεπεράσω. Παίρνω θάρρος, λιγάκι αποθρασύνομαι κιόλας. Σιγά σιγά. Κι έχω αγοράσει φυσαρμόνικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου