Οι ντροπές

Πρέπει να 'ναι και που έπαψα πιά
να κρύβω κείνο το ελάττωμά μου

Είχα δυο μεγάλες μαύρες ελιές
απάνω στα δυο μάγουλά μου

Βαφόμουνα,
ακόμα και γυνακεία έβαζα χρώματα
για να σκεπάσω τις ασχήμιες

Τι μακιγιάζ...τι καμουφλάζ...

Άλλοι με συμπονούσαν άλλοι δεν συμφωνούσαν
και με βρίσκαν ντροπαλό
ματαιόδοξο άντρα χωρίς θάρρος

Τόσος ντόρος για δυό μαύρες ελιές!

Πρέπει να 'ναι που με δυο ξυραφιές
έκανα στα μάγουλά μου δυο ουλές
και κάπου κάπου τρέχουν αίμα ακόμη

Και τι έγινε που άλλαξα μια ασχήμια με μια άλλη;

Βεβαίως και έχει σημασία μεγάλη
το τωρινό μου ελάττωμα δεν το σκεπάζω
Τις κόκκινες τις ξυραφιές τις δείχνω σε όλους
Και κάπου κάπου τρέχουν αίμα ακόμη

Ό,τι δεν με σκοτώνει

Ένας από τους λιγότερο φιλικούς ενοίκους τού ουρανοξύστη και μέγας πονοκέφαλος για τον θυρωρό (τον οποίο πρέπει να φανταζόμαστε σαν τον Μπάτλερ στο "Απομεινάρια μιάς ημέρας") ήταν και ο κ. Μπρους...

Οξύθυμος, ενίοτε και βίαιος με εκείνη την υπεραρρενωπότητά του και την στερεοτυπία στο ντύσιμο, τα άσπρα εφαρμοστά μπλουζάκια με τους μύες να διαγράφονται από κάτω. Δεν τολμούσε να του πει κανείς τίποτε ούτε όταν έπαιρνε το ασανσέρ από τον 34ο όροφο μέχρι το ισόγειο, με το τσιγάρο στο στόμα. 

Κάποτε μάλιστα έφτασε στο ισόγειο με το τσιγάρο, εμφανώς μεθυσμένος και τις σαγιονάρες στα πόδια (μάλλον στο ένα πόδι). 

Ο θυρωρός μας έτρεξε να τού θέσει υπ' όψιν το άτοπον τής εμφανίσεώς του, έως ότου διέκρινε στο μπλουζάκι του την επιγραφή:

"Ό,ΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ...ΤΟ Γ@@Ω!"

Emozioni

Πιάνο

Κορίτσι την προσέλαβαν για μαθήματα πιάνου
σε γέρον άντρα εβδομήντα ετών και παραπάνω
και οι παραδόσεις άρχισαν
Γρήγορη πρόοδος σε δυο μήνες
τα γέρικα χέρια παίζανε Blue Moon
you saw me standing alone

Αργότερα το πάθος μεγάλωσε και με βιάση
εύκολα κατόρθωσε λίγο Strauss "να πιάσει"
Η νέα του πιάνου η δασκάλα όμως έβλεπε
πως το ρεπερτόριό της πολύ σύντομα θα τέλειωνε
Και αλίμονο! Του γέροντα τα χέρια δυναμώναν
λέπταιναν, τα δάχτυλα μακραίναν
έμεναν στα πλήκτρα και ας έφευγε η δασκάλα
But when she left
gone was the glow of blue velvet

Ένα απόγευμα, εκείνα τα χέρια σκουπίσανε δυο δάκρυα
δυο γέρικα μάτια κοιτάξανε βαθιά στου κοριτσιού τα μάτια
Δεν ακούστηκε νότα καμιά, δεν είναι μόνο ένα πιάνο η ζωή
είναι η μουσική το χάδι τού ενός στα βάσανα τού άλλου

Μαθήματα τοκετού

Έχουν αίματα στα πρόσωπα και είναι ξαπλωμένες στους καναπέδες που είναι τοποθετημένοι σε κάθε μια από τις 4 γωνίες τού σαλονιού. Είναι τρεις γυναίκες στον ένα, δυο στον άλλον κ.ο.κ.

Σιωπή. Ο καναπές κινείται κάθε τόσο ένα-δυο εκατοστά δεξιά ή αριστερά, μπροστά και πίσω, σαν να δέχεται μικρά σκουντήματα. Ακούγεται ο θόρυβος αυτού του συρσίματος πάνω στο ξύλινο δάπεδο.

Στο δίπλα δωμάτιο γυναίκες μαθαίνουν για τα στάδια του τοκετού, διαγωνίζονται, εξετάζονται και η επιβράβευσή τους είναι αυτή η ανάπαυση στον καναπέ. Σε λίγες ώρες όλες οι θέσεις στο σαλόνι είναι πιασμένες. Παντού είναι γυναίκες, όλων των φυλών με την στάμπα τού αίματος σχεδόν σε ολόκληρο το πρόσωπο. Η μια πάνω στην άλλη. Σήμερα διδάχτηκαν τα στάδια του τοκετού. Κάποιος σβήνει το φως και το σαλόνι μένει στον ελάχιστο φωτισμό να έρχεται από το πάτωμα.

Γυμνοί άντρες μπαίνουν σε μια αντίστοιχη διπλανή  αίθουσα. Κάθονται σταυροπόδι σε μια δεκαριά καρέκλες, ανάβουν τσιγάρα, δυο-τρεις από αυτούς. Ο ένας τρίβει το στήθος του, ο άλλος παίζει αμήχανα με τους όρχεις του. Η παράδοση των μαθημάτων τέλειωσε. Οι επιθεωρητές τής Εκπαιδεύσεως αναλαμβάνουν το έργο τους.