Η Σφιγξ και τα χρώματα

Νωρίς-νωρίς άρχισα σήμερα να κοιτάζω βαριεστημένος τον ουρανό. Πειραιάς, εννιά η ώρα το πρωί...πάλι καλά που σταμάτησε να βρέχει. Άσπρο- μαύρο. Δυό χρώματα έχω και 24 ώρες για να ζωγραφίσω μία μέρα. "Κάν'την πολύχρωμη τη μέρα σου γιατί έχουμε μόνο μιά ζωή",μου λέει μιά φωνή πίσω μου. "Μία και μικρή!".

 Και πολλές ζωές να είχαμε -και μεγάλες- πάλι μιά  μέρα ολόκληρη είναι κάτι που δεν το πετάς. Σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα θέλεις να τη δεις να κάνει ακροβασίες στον ουρανό κι όταν σε πάρει ο ύπνος θέλεις να σου στείλει χίλια χάδια χρώματα στο μαξιλάρι.

Η Σφιγξ ,δίπλα μου, όμως είχε πάρει στα σοβαρά το ρόλο της κι επέμενε στο γρίφο της:"Άσπρο-μαύρο και 24 ώρες. Πως φτιάχνεις μιά πολύχρωμη μέρα;"
Με διάφορες ανόητες φιλοσοφίες πήγα να ξεκλέψω λίγο χρόνο κι ύστερα απάντησα "Άσπρο χαρτί-μαύρο μελάνι" και κάποιος θα γράψει κάτι πολύχρωμο...".Σώθηκα! Δάγκωσα τα χείλη μου. Πειραιάς, πέντε τ'απόγευμα. Καιρός νεφελώδης έως αυστηρός. Άλλη μιά αναβολή: Να ξανακούσω την ερώτηση, Σφιγξ;

Πέτυχα τη Σφίγγα σε καλή διάθεση."Αλλη διατύπωση: Τρία ασπρόμαυρα κι όμως πολύχρωμα. Ενα για να περνάς την ώρα σου, ένα γιά το μυαλό κι ένα γιά την ψυχή. Εν τω μεταξύ ετοιμάσου να σε καταβροχθίσω, αν δεν απαντήσεις."

"Το σταυρόλεξο!" είπα."Αυτό είναι το ασπρόμαυρο για να περνάς την ώρα σου!". Η φίλη μου η Σφιγξ χαμογέλασε με καλοσύνη κι εγώ αναρωτιόμουν που στο καλό τη βρήκε τέτοια σπαζοκεφαλιά.
"Και τα άλλα δύο. Θέλω και τα άλλα δύο!" έσκουξε. Σκέφτηκα στ'αλήθεια πολλή ώρα μέχρι που της έδειξα τη σκακιέρα μου.Είπα:"Να, η σκακιέρα είναι το ασπρόμαυρο που κάνει το  μυαλό να αστράφτει.Αυτή δεν είναι η απάντηση;". Πάλι η απρόσκλητη φίλη μου χαμογέλασε,κάπως πιο συγκρατημένα.

"Μα της ψυχής το ασπρόμαυρο που όλα τα φωτίζει δεν θα το βρεις ποτέ" ούρλιαξε ξαφνικά η στρίγγλα.

"Χμ! Νομίζω πως το ξέρω", είπα συνεσταλμένος, αρκετά λεπτά αργότερα, και της έδειξα το κλαβιέ του πιάνου.

"Σαν πολύ εξασκημένος να βλέπεις χρώματα μέσα σε πράγματα ασπρόμαυρα μου φαίνεσαι",είπε η σαδίστρια." Ο γρίφος μου ακριβώς αυτό ήθελε ν'αποδείξει: ότι είσαι άνθρωπος μαθημένος να βρίσκει τα χρώματα, τη χαρά της ζωής δηλαδή, μέσα σε πράγματα άσπρα και μαύρα που θέλουν σκέψη και μελέτη. Το γρίφο τον έλυσες αλλά πολύ αμφιβάλλω τώρα αν ξέρεις τι σημαίνει πραγματική χαρά. Οπότε,φίλε μου, δε χρειάζεται από μενα άλλη τιμωρία. Είσαι ήδη ,από τη φύση σου, βαριά τιμωρημένος!"

Αυτά είπε κι ύστερα εξαφανίστηκε αφήνοντάς με να κοιτώ πάλι τον ουρανό όλη τη νύχτα...μέχρι που άρχισε να χαράζει οπότε κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζω πόσο όμορφα είναι-και πολλά- τα χρώματα του ουρανού. Τα χρώματα εκείνα που τώρα έβλεπαν τα μάτια μου. Όλα τ'άλλα ωχριούσαν μπροστά τους κι όλες οι άλλες μου οι αισθήσεις ζήλεψαν. Πειραιας, εξι και μισή η ώρα το πρωί...Μάλλον θα βρέξει πάλι.