Οινοχόος

Εφ' όσον παίρνω πια μόνος, τελείως μόνος αυτό το δρόμο,τότε ας πλάσω έναν κόσμο: το δικό μου κόσμο. Βλέπεις...ακόμα και με το δίδυμο αδελφό μου τραβάμε χωριστούς δρόμους τώρα και δεν πρόκειται να ανανταμώσουμε ποτέ.

Τι κρίμα,αλήθεια! Ας μη μου ξεφύγουν τουλάχιστον οι αναχωρήσεις, οι αποκαλύψεις, οι απάτητες γωνίες ενός κόσμου-δέντρου που φυλλορροεί. Τους ανθρώπους τους άφησα πίσω μου. Ήδη κοιμούνται στα σπίτια τους. Πάντως έχω την αίσθηση πως το βράδυ που αναχώρησα τους αποχαιρέτησα. Δεν έφυγα κρυφά. Δεν απέδρασα.

-"Δεν αναναρωτιέσαι το γιατί;... Τι σε κινεί;;"

Η ανία είναι ένας τόνος ιστού αράχνης που μ' έχει καταπλακώσει. Εσύ αποκάλεσέ την όπως θες ή αγνόησέ την, αν μπορείς. Πάντως, αν της δώσεις ένα όνομα, να ξέρεις πως θα πρέπει και να διαπραγματευτείς μαζί της. Σε ποια δίνη παρασυρόμαστε τώρα; Θα μπορούσε να είναι ο λαιμός μιάς κλεψύδρας. Πόσο χρόνο θα πάρει μέχρι να ρουφηχτούμε όλοι;

Μερικές φορές σκέφτομαι,όλο και πιό αραιά βέβαια,τα παλιά τα χρόνια κι έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή αντικαταστάθηκα από κάποιον άλλον. Αδιάφορο...Τώρα τι μένει;
Μια ιδέα είναι να χτίσω το ήσυχο σπίτι μου στους πρόποδες ενός λόφου και να κοιτάζω από το πίσω παράθυρο το νερό της βροχής που κατεβαίνει απ' την πλαγιά μονότονα φτιάχνοντας ρυάκια που πνίγουν τις μικρές πέτρες ή σπάζουν στα δυο από τις μεγάλες.

-"Δεν υπάρχει λόγος να προσποιείσαι πως τάχα ονειρεύεσαι μιαν ήσυχη ζωή!”

Ναι,έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είναι πιά τριγύρω κι ούτε κανείς θα δει ποτέ αυτό που γίνεται εδώ, στη γη των ατιμώρητων . Υπάρχω μόνο εγώ. Σ' αυτό που πρόκειται να γίνει  εγώ θα είμαι ο θύτης και το θύμα μαζί και ταυτόχρονα ο αδιάφορος περαστικός που τα είδε όλα. Θα λείψει βέβαια μια δίκη κι όλη η σχετική, παροδική δημοσιότητα. Πλεονασμός: παροδική δημοσιότητα. Ας πούμε πως πρόκειται για ένα αδίκημα μικρό, λόγου χάριν μια κλοπή ενός μικροποσού από μια γριά,σ΄ ένα σκοτεινό δρομάκι.

-"Ένα σπίτι σε περίμενε αλλά εσύ δεν είχες σπίτι.Έτσι είπες.Το θυμάμαι καλά."

Πιθανόν αυτό να είχε ειπωθεί σε στιγμές που η άρνησή μου είχε άλλο χαρακτήρα. Η διατύπωση μού φαίνεται πολύ μεμψίμοιρη τώρα.

Μα που είχαμε μείνει; Ναι, τελικά ο θύτης σκοτώνει το θύμα και τον αδιάφορο περαστικό επίσης. Σ' αυτά δεν χωράνε αδιάφοροι περαστικοί. Συνεργούς θα τους θεωρήσω. Εξάλλου μέσα στο μυαλό μου διαπράττονται χειρότερα εγκλήματα. Το πρόσωπό μου είναι γεμάτο χλωμές σκιές γιατί το φως που άφησα πίσω μου είναι αμυδρό κι αμφιλεγόμενο. Μια έντονη σκιά απαιτεί και ένα πολύ δυνατό φως.

-"Σε αντιστάθμισμα της δυστυχίας των άλλων, εσύ πληρώνεις το μερίδιό σου με ανία,νομίζω. Όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι ενοχών."

Μα… τώρα θα ήθελα να τα ξεχάσω όλα. Ίσως να το κατορθώσω αν πετάξω από πάνω μου ό,τι μου αμβλύνει την αίσθηση της ταπεινότητάς μου. Καλύτερα να χάσω την αυτονομία μου, την ανεξαρτησία μου, την ελευθερία μου κι όλες αυτές τις ανοησίες που δικαιώνουν και καταξιώνουν τη συντήρηση κάθε μετριότητας.Δεν πιστεύω πως αυτά είναι οι ανώτεροι στόχοι που μπορει κανείς να βάλει. Μάλλον είναι απλώς δημοφιλείς προσδοκίες.

Με αυτές τις σκέψεις μού ανοίγει η όρεξη για δράση. Το να σκέφτομαι δε σημαίνει τίποτα κι εξάλλου οι κακές σκέψεις καταλήγουν στην ευχαρίστηση της αυτοτιμωρίας. Θέλω να παραχωρήσω το δικαίωμα της τιμωρίας μου σε μια λιγότερο νωθρή από μένα δύναμη. Θα μου άρεσε να περιπλανηθώ στις αχανείς εκτάσεις της Ρωμα’ι’κης ή της βραχύβιας και μεγίστης Μογγολικής Αυτοκρατορίας. N' αρχίσω εκεί ένα νέο οδοιπορικό που θα με οδηγήσει στην πρωτεύουσα. Ίσως εκεί κατάφερνα να γνωρίσω το Αυτοκρατορικό ζεύγος. Ένας ξένος γοητεύει πάντα τους ισχυρούς. Ίσως με γαλιφιές μου ανατεθεί κάποιο ξεχωριστό καθήκον -λανθασμένη βέβαια επιλογή. Θα μπορούσα να γίνω για ένα μικρό χρονικό διάστημα ο δοκιμαστής των κρασιών τους  κι ο οινοχόος τους. Ποιος θα συνωμοτούσε επιδεξιότερα αφού από τα δικά μου ποτήρια θα έπιναν ξένοιαστοι και χωρίς ίχνος υποψίας οι Βασιλιάδες; Άλλωστε εγώ έχω τη γνώση και τις ουσίες για να τους κάνω να γελάνε, να μελαγχολούν, να ονειρεύονται ή να πεθαίνουν - Κατά βούληση.  

-“Κι ύστερα τι; Τι θα έχεις να προσδοκάς απ’ τη ζωή σου;”

Άλλες αυτοκρατορίες, κάστρα, πόλεις-κράτη. Ο δρόμος που πήρα είναι πολύ κατωφερής,τόσο κακοτράχαλος και μακρύς. Άλλα αμπέλια θα συναντήσω, καινούργιες σοδειές κρασιών θα δοκιμάσω στο διάβα μου και περισσότερο πολυμήχανος θα γίνω μέχρι την επόμενη συνάντησή μου με τους ανθρώπους που θα’ βρω πάλι κοιμισμένους.