Το δικό του μπλουζ

Μισώ τα κομπολόγια στα τραπέζια, κοντά στα κινητά, πολύ περισσότερο όταν το τρίγωνο "φραππές-κομπολόι-κινητό" δεν είναι ισόπλευρο κι οι ιδιοκτήτες τους προσπαθούν να τετραγωνίσουν, ουρλιάζοντας, τον Κύκλο. Μη μου τους κύκλους τάραττε, δε μπορώ τη φασαρία. Δεν αντέχω τα συνθήματα που περιέχουν τις λέξεις: Λαός, ΛΑ.Ο.Σ., Δημοκρατία.

Αηδιάζω απ' τις ταβέρνες με τη φολκλόρ διακόσμηση εκεί που ξεπατώνονονται στο φαγητό και στο κρασί οι νεοέλληνες ακούγοντας νεγρορεμπέτικο. Φτώχια-μισόκιλο-τσίκνα-Hugo Boss-ανάλυση μαρξιστική, παλιό Κ.Κ.Ε., τώρα BMW και τζάμπα οικολογία, ομιλία αυθόρμητη, πηγαία χυδαιολογία.

Εξοργίζομαι με τους διασκεδαστές που έχουν κοινωνικές ευαισθησίες, για την οικονομία, για το κιτς, για την αισθητική του χώρου, την αμορφωσιά του νεαρού, την υποκρισία του πολιτικού. Γυμνασμένοι ανάπηροι, απ' τις κάμερες κρυφτό, της πλάκας κόκα φτηνιάρικη, γιά να 'ναι το αγοράκι γελαστό.

Δεν αντέχω το ελληνικό ροκ. Ροκ από την Ελλάδα, φέτα απο Δανία, espresso από την Άμφισσα. Δεν μπορώ το τηλεχιούμορ ούτε τους σχολιασμούς, λίγδα στο μαλλί και παρε'ί'στικους αστε'ι'σμούς. Συζήτηση, ουζάκι, ανάμνηση και κάποτε μπάλα στις αλάνες. Και που η θητεία της γενιάς; στην Κορέα; Μπα...στη Σαλαμίνα.

Σιχαίνομαι τους πολιτικούς της χαβαλεδιάρικης gay αριστεράς, που βγαίνουν με μουστάκι και γυαλιά, πουκάμισο-φανελλάκι, με χιούμορ το λόγο τους στολίζουν, γλείφουνε τους μαθητές, τους πακιστανούς, τους πισωγλέντες, τα πρεζόνια κι όλοι αυτοί οι "αχάριστοι" τον κώλο τους γυρίζουν.

Βαριέμαι όλους τους φιλάνθρωπους, τους ευεργέτες που πιό πολύ στεναχωριούνται στις γιορτές για εκείνους που δεν έχουν, Τηλεμαραθωνοδρόμοι, όπως είμαστε όλοι. Θυμίζουνε τα κανάλια, ανάμεσα στα σκέλια μου, μια ακόμη μπάλα. Κύριε Λαμπράκη, στο καλό, το Μέγαρο δεν ήτανε για μένα. Πάω στοίχημα πως αν ο κόσμος το ζητούσε, ποτέ δε θα χτιζόταν.

Δε μ' αρέσει η μαστούρα, το σπιντάρισμα, το πάνω και το κάτω-δεν έχουν διαφορά. Τη διαφορά την κάνει η διαφθορά κι όταν αρχίσει η φθορά έρχονται οι cow boys που χτυπάνε τα άρρωστα ινδιανάκια. Οι τοίχοι οι κακόμοιροι έχουν μόνο τα αυτιά τους και τις κάμερες για μάτια. Ευνούχοι μπανιστηριτζήδες, πότε θα βγάλουν χέρια;

Μου τη δίνει η σεξουαλική επανάσταση, μου χαλάει το κέφι, μου διώχνει τη διάθεση την ερωτική. Όχι, δε θα πιάνετε το δικό μου πισινό. Μπορείτε όμως να μιλάτε, αγόρια και κορίτσια με το "μου γαμείς" και "σου γαμώ" και άλλα απελευθερωτικά κραδαίνοντας τα dildos σας, εγώ δε συμμετέχω μα θα έρθω να σας δω.

Αντιπαθώ αυτούς που οι μασχάλες τους μυρίζουν σαν  έξοδος Κινέζικου εστιατόριου κι αυτούς που κάνουν πασαλείμματα στην καθαριότητά τους σαν αυτόν που "καθαρίζει" από το πεζοδρόμιο, με σακκούλες Σκλαβενίτη, τα χεσίματα από τα σκυλιά του. Μισώ τους φιλόζωους όταν γλιστράω στις μακαρονάδες -με κιμά από ποντικό- που φτιάχνουν γιά τις γάτες.

Ούτε αυτούς δεν τους μπορώ που θέλουν από μένα να είμαι ηπίως προοδευτικός, όσο θέλουν αυτοί, κεφάτος, φιλικός, να μου αρέσει η γαλανόλευκη, ο Μίκης και ο Μάνος, ο Χάρης και ο Πάνος, να γελάω με ανέκδοτα που τα 'χω ξανακούσει, να τρώω φέτα, μεζέδες, λαδερά, να κόβω το καρπούζι μου εκεί στις παραλίες, διαβάζοντας νυσταγμένος χιλιοειπωμένες αηδίες.