Οι Κρέμες του Γέρου

17 Σεπτεμβρίου: Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος, Αγάπης ( Εορτολόγιο )

Η νεαρή φίλη μου ήταν σαφής στην εξιστόρηση των γεγονότων όπως ακριβώς σας τα μεταφέρω:

   Ο γάμος της πήγαινε πάρα πολύ καλά αν παραλείπαμε ένα πρόβλημά της πού, εκείνη την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, επηρέασε τις ερωτικές σχέσεις του ζευγαριού. Κατ’ επέκταση και την εν γένει ζωή τους βέβαια. Δούλευε σκληρά η άμοιρη κι "έσκαγαν" τα χέρια της. Πονούσαν και πια δεν αισθανόταν τίποτα. Αργότερα χειροτέρεψε. Αγκάλιαζε τον άντρα της και πονούσε! Πονούσε τόσο πολύ που σταμάτησε πια κάποτε να τον θέλει. Δημιουργήθηκε τέτοιο θέμα πού οι φίλες της τη συμβούλεψαν να πάει στο γέρο σοφό του χωριού να πει το πρόβλημά της. Πολλές φορές αυτός τους είχε δώσει τη λύση, έλεγαν οι ντόπιες…

  Έτσι κι έγινε. Αυτός έσκυψε πάνω στο πρόβλημα και πρότεινε τη λύση: μια κρέμα θα έβαζε η νεαρή κάθε απόγευμα και μέχρι το επόμενο πρωί όλα θα ήταν -παροδικά- εντάξει. Αποδείχτηκε σοφός ο γέρος γιατί όλα πήγαιναν καλά. Το σεξ κρατούσε όλη τη νύχτα και γινόταν κάθε νύχτα!
Για πόσο όμως θα κρατούσε αυτό;- αναρωτιόταν ο γαμπρός. Η κούραση ήταν μεγάλη κι άρχισε να εξαντλείται. Μοιράστηκε το πρόβλημα με τους φίλους του οι οποίοι τον παρέπεμψαν αμέσως να συμβουλευτεί- κι αυτός- το γέρο σοφό.
Τους φίλους τους άκουγε και πήγε να εκθέσει το θέμα. Ο γεράκος πρότεινε τη λύση και την εφαρμογή της λεπτομερώς. Έπρεπε ο νέος κάθε νύχτα να αλείφει τα ακροδάχτυλα της γυναίκας του, όταν αυτή κοιμόταν, με μιαν άλλη κρέμα ώστε η μία να αντιστρέφει τη δράση της άλλης.

  Τον πρώτο καιρό φάνηκε ότι η κατάσταση εξισορροπούσε. Ανέκτησε δυνάμεις το παλικάρι, άλλαξε όψη και τα παράπονα της γυναίκας ότι τα νύχια της είναι χάλια όλοι τα θεώρησαν σαχλές ιδιοτροπίες. Μεγάλωναν, λέει, πάρα πολύ γρήγορα κι ήταν γερασμένα και βρώμικα, σαν του ζώου.  Το παρατήρησαν όμως και οι άλλοι μετά. Όλοι. Δεν μπορούσε πια να κρύβεται ο γαμπρός κι εξομολογήθηκε όλα τα περί κρέμας που έκανε καθώς και το λόγο που τα έκανε. Φυσικά σταμάτησε τις κρυφές επαλείψεις αμέσως χωρίς όμως αποτέλεσμα… Πάλι οι φίλοι έδωσαν τη λύση στο νέο αδιέξοδο:
- Να πάτε στο γέρο σοφό κι οι δυο…   - Α,μπράβο. Κάτι θα βρει να μας δώσει αυτός!

  Αυτός, όταν άκουσε την καινούργια τους δυστυχία, εκνευρίστηκε από το πόσο εύκολο το ‘χαν να βρίσκει εκείνος συνέχεια κρέμες κι άλλα τέτοια που του ζητούσαν.
Σηκώθηκε από την καρέκλα του και τους έδιωξε όλους ,κακήν κακώς, λέγοντάς τους:

«Άνθρωποι, να ξέρετε πως εγώ ποτέ δεν είπα πως δίνω γιατρικά ούτε πως όλοι οι καημοί σας  είναι αρρώστιες. Κι εξ άλλου απ όλες τις αρρώστιες οι πιο μικρές μόνο γίνονται καλά.
Πηγαίνετε λοιπόν. Δεν  μπορώ πια ούτε καν να σας γυρίσω πίσω εκεί που ήσασταν πριν με γνωρίσετε.Τώρα πια με γνωρίσατε κι η ζωή σας θα’ ναι σκληρή. Θα χρειάζεστε συνέχεια ένα γέρο σοφό για να τον συμβουλεύεστε. Τέτοια κακή συνήθεια αποκτήσατε!»

Λες και τους καταράστηκε. Από τότε λίγες άσπρες μέρες είδαν. Κι από τις τρεις κόρες που με χίλια βάσανα μέσα στα επόμενα χρόνια απόκτησε το ζευγάρι, κοντά τους έμεινε μόνο η κουτσή, η Σοφία. Η Πίστη έφυγε σε ξένη χώρα και την Ελπίδα τους την πήρε ο γέρος ισοβίως για παραδουλεύτρα,σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες του. Τέταρτη γιά να τη βαφτίσουνε Αγάπη δε γέννησαν. Μια κουτσή Σοφία και μια… λειψή σοφία τους έμεινε  μετά από όλα εκείνα τα χρόνια…
Έτσι τουλάχιστον μου διηγήθηκε τα γεγονότα η ίδια η αγαπητή μου φίλη και λόγο για να δυσπιστώ δεν έχω.