Ο Βασιλιάς περίλυπος καθόταν στον παλιό και ξεφτισμένο θρόνο του μιλώντας στον εαυτό του. Οι γύρω του εναπομείναντες πιστοί αυλικοί τον άκουγαν μελαγχολικοί ενώ εκείνος παραληρούσε. Κανείς δεν τολμούσε να θορυβήσει, από φόβο μήπως και το μονόλογο διακόψει. Κεφάλια σκυμμένα και καρδιές ραγισμένες… μόνο στοργή και οίκτο ένιωθαν τώρα γι’ αυτόν. Οι γυναίκες δάκρυζαν στα λόγια του έως ότου στάθηκε ορθός κι άρχισε να υψώνει τη φωνή παραπατώντας:
«Στρατιώτες μου, εσείς,
οι έμπροσθέν μου ιστάμενοι
προστάζω σας να μείνετε σιμά μου
τον ανασφαλή να προστατέψετε
εμέ ,το Βασιλιά σας
Τον εχθρό θα πλαγιοκοπήσουμε ευθύς
τη Σύζυγό μου έχοντας σώα και ασφαλή
Εσείς οι υπόλοιποι στρατιώτες σπεύσετε
να υποστηρίξετε των αξιωματικών τα νώτα
γιατί είναι αυτοί που αφήσαν
πρώτοι και γενναιότεροι
τη ζεστασιά των πύργων,
των μετόπισθεν τη σταθερή γραμμή
Γενναίοι ιππότες τώρα ξεχυθείτε
στο κέντρο του πεδίου της μάχης
ο ένας πίσω από τον άλλον
Τους περίτεχνους ελιγμούς σας
αφήστε να θαυμάσω εγώ
καθώς… δια λόγους στρατηγικής
θα κρυφτώ πίσω από τους πύργους
τις απώλειες του πεζικού μας να μετρώ
Όταν το αίμα που εχύθη αποτιμήσω
Από την αιματοχυσία σαν ικανοποιηθώ
τον εχθρό μας όταν ώριμο δω να παραδώσει
τότε τη συμβία μου φέρτε με τιμές
Με τη Βασίλισσά σας θα σχεδιάσω
το θανατερό της τον τρελό χορό
Αυτή αγέρωχη και άτρωτη θα εξέλθει
στο σχεδόν έρημο πια πεδίο της μάχης
σπάζοντας τις έσχατες αντιστάσεις
Ήγγικεν η ώρα κι η στιγμή που αυτή γνωρίζει
Διαγώνιες κινήσεις- Ώρα του τέλους!
κι ο βασιλιάς των αντιπάλων
αποσβολωμένος κι απροστάτευτος
εμπρός της, αιχμάλωτος, θα υποκλιθεί.»
Εξαντλημένος έπειτα κάθισε πάλι ο άρχοντας εκεί που τον έταξε ο Θεός. Οι πλησιέστεροι τον άκουσαν να ψελλίζει τα τελευταία του λόγια:
« Αχ! Όλα αυτά θύμησες από τα παλιά είναι, αγαπητοί μου. Στοιχειώνουν τις νύχτες των τελευταίων μου των χρόνων …Νεφελώδεις αναμνήσεις έχω. Να έχει κάποια βαρύτητα μια εξομολόγηση από ένα γέρικο μυαλό που έμαθε στη νίκη ή την ήττα, στο θρίαμβο ή στο θρήνο; Περίμενα τόσο πολύ να έρθει αυτή η ώρα των de profundis λόγων!
Ακούστε με καλά και κρίνετε πως θα με θυμάστε κι αν θα πρέπει το Βασιλιά σας να τιμάτε γιατί σύντομα θα φύγω από κοντά σας .
Τώρα που ήλθε το τέλος των μαχών, είναι καθήκον μου να ομολογήσω ότι όλη η περίτεχνη στρατηγική μου ήταν απλή τύχη και ευνοϊκές συγκυρίες.
Τα λαμπερά τρόπαιά μου δεν ήταν παρά λάφυρα που άφησαν -ως άχρηστα- πρώτος και δεύτερος και τρίτος εισβολέας στις ήδη αλωθείσες και ακατοίκητες πολιτείες όπου εισήλθα… θριαμβευτής. Το πλέον κωμικόν εξ όλων ήτο –παραδεχθείτε – πως όλοι σας κάποια στιγμή θα πέφτατε στη φωτιά για μένα και μερικοί από σας, στο όνομα το δικό μου, εσφαγιάσατε άλλους ανθρώπους ή ήσασταν έτοιμοι να σφαγιασθείτε και οι ίδιοι.
Και τι ειρωνεία: Παρ’ όλα ταύτα, η ικανότης μου ως στρατάρχου ουδέποτε, επ’ ουδενί και υπό ουδενός ετέθη υπό αμφισβήτησιν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου