Σας θεωρώ υποκριτές και φανατικούς θιασώτες της γκρίνιας όλους όσους εξεπλάγητε από το πρόσφατο συμβάν με το δακρυγόνο εναντίον τού -ίσως- μοναδικού ζωντανού ήρωα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.
Αν από πριν σας έλεγε κάποιος ότι επρόκειτο να συμβεί (κι αυτό) δηλαδή, τι θα λέγατε; Πως "δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στη σημερινή Ελλάδα" θα ισχυριζόσασταν; Πως δεν περιμένατε να φτάσουν εκεί;
Ή θα λέγατε πως τώρα που το είδατε θα πάρετε τα μέτρα σας για να προστατέψετε το Γλέζο; Ή, κάποιος από σας που έχει ξάδελφο αστυνομικό θα έλεγε "και τι ήθελε κι αυτός γέρος άνθρωπος εκεί;".
Ποιός ξετσίπωτος από σας θα έλεγε "και που να ξέρει ο άλλος ότι έχει μπροστά του το Γλέζο κι όχι ένα ανώνυμο γεροντάκι;"
Πού να ξέρει ...αφού η ιστορία τού Γλέζου ακούγεται το ένα χιλιοστό από τις φορές που ακούγεται η ιστορία της Μενεγάκη, του Ψινάκη, του Λαζόπουλου;
Την ίδια ηλιθιότητα δε δείξατε και με το φόνο τού μαθητή; Λήθη και ηλιθιότητα!
Βγάλτε τώρα στα blog σας την επαναστατικότητά σας για 2-3 μέρες, σαν τις μωρές παρθένες. Και μην ξεχνάτε να βάλετε στις αναρτήσεις σας κανένα πιασάρικο επαναστατικό τίτλο, παρμένο από τις εξεγέρσεις των σοβαρών λαών της Λατινικής Αμερικής ... ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ και ΒΕΡΕΣΕ-ΜΟΣ. Μετά, προς το Άγιον Πάσχα, ξεκωλωθείτε στο φαγητό και το Γλέζο θα τον έχετε ξεχάσει αν σας πουλήσουν τη βενζίνη στο 1,2 ανά λίτρο και βρείτε και καλό κατσικάκι.
8 σχόλια:
Προσωπικά, το μόνο με το οποίο εξεπλάγην είναι το πόσο λίγο ξύλο έφαγε ο Παναγόπουλος.
Ακόμα να ξεπεράσω το σοκ.
Riski,πιστεύω πως κι εσύ είσαι άνθρωπος που δε θα σε εκπλήξει τίποτα στην Ελλάδα...
ΑΔΡΑΝΕΙΑ-ΑΔΡΑΝΕΙΑ-ΑΔΡΑΝΕΙΑ.
Πολλοί με λένε αναίσθητη.
Κανονικά, ίσως να έπρεπε να εκπλήσσομαι, δεν ξέρω. Αυτό που με σώζει από τις εκπλήξεις είναι ότι από επιλογή δεν επιτρέπω να λειτουργήσουν οι πηγές της. Νομίζω ότι η έκπληξη οφείλεται σε προηγούμενη προσδοκία, η οποία αποδεικνύεται απατηλή κι εγώ δεν έχω λόγους να περιμένω κάτι (οτιδήποτε) από ένα σύστημα σαν το ισχύον.
Συμφωνώ απόλυτα. Όλα προβλέψιμα είναι σ' αυτή τη φάση.
Κανείς δεν εκπλήσσεται αρκετά αλλά όλοι θέλουν να φωνάξουνε πολύ.
Δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο όταν δεν είναι αληθινά ώριμο. Θα γκρεμιστεί πριν καν στηθεί, κάτι που ξεκίνησε συναισθηματικά.
Εδώ διαφωνώ...το συναίσθημα της αδικίας είναι ισχυρό κίνητρο.
Και ποιός θα κρίνει το "ώριμον" τού πράγματος;;; Θα σαπίσει στο τέλος!
Η αδράνεια θα σου λέει: "περίμενε...".
Το συναίσθημα που έχει ο αδικημένος γίνεται καταστροφή όταν ανακαλύψει και ο ίδιος και οι γύρω του πως παρότι ο ίδιος αδικήθηκε δεν ήταν σε θέση να αποδώσει δικαιοσύνη. Αυτό είναι η μεγαλύτερη από όλες τις απογοητεύσεις. Και αυτό συμβαίνει όταν νομίζουμε ότι το συναίσθημα αρκεί.
Ποτέ μια επανάσταση δεν κρατήθηκε από το συναίσθημα και μόνο. Χωρίς τη συνεργασία της λογικής είναι κάτι που δεν έχει αξία, όπως και το αντίστροφο βέβαια. Ούτε η λογική έχει να πει πολλά από μόνη της.
Αυτή βεβαίως, είναι η δική μου γνώμη.
:)
Πολύ σωστή τη βρίσκω.
Δημοσίευση σχολίου