Κόκκινη Μαργαρίτα

Μαργαρίτα - Μάρα, παιχνίδια που παίζουν τα μάτια! Ξέρεις πως χτες κάτω απ' το δυνατό ήλιο, κοντά μεσημέρι, σε είδα πάλι να περιδιαβαίνεις τα ίδια μέρη, τους δρόμους να διασχίζεις με σκυμμένο το κεφάλι;

Μάρα εγώ θα ρωτούσα αν θυμάσαι τη ματιά εκείνου που, υπηρεσία εκτελώντας σε άγριο ένστολο κυνήγι, νικητής βγήκε κι από τα τρία μέτρα μέσα στα τριάντα σου χρόνια, άλλο δεν είδε παρά ένα κορίτσι που με τις σφαίρες ήθελε τον κόσμο ν' αλλάξει.

Στη φυλακή συγγνώμη από τους γονείς σου ζητούσες που κάνανε κόρη που αντί να σπουδάσει, να φτιάξει ένα σπίτι, να παντρευτεί και να αναθρέψει δύο αγόρια, η ξεμυαλισμένη σκεφτόταν τού προλεταριάτου τη στεναχώρια, πώς με τα όπλα θα φύγει η πανούκλα, πως "χτυπώντας έναν τους, εκατό εκπαιδεύεις".

Μάρα κι εγώ που αυτά τα λόγια γράφω, σάμπως σε γνώρισα για να σε ξέρω; Να όμως, στη σκέψη όλων ήθελα να σε φέρω, να μάθουν όλοι για μια γυναίκα, από καλό σπίτι αστών φρονίμων. Ποιοι θα ρωτήσουν, ποιοί θα σε κρίνουν : "ήταν όμορφη, ήταν τρελή, ποιος λογικός αυτά τα κάνει;"

Σε είδα λοιπόν, μα ήσουν μακριά μου, για να σ’ αγγίξω έπρεπε να τρέξω. Ανάμεσά μας πολύς άχρωμος και άοσμος κόσμος, απρόσκλητος μπαίνει. Από κοντά οι ήρωες τάχα πώς να ‘ναι;
Όμορφοι, πάντα νέοι μα και ξένοι σε μια ζωή "εδώ κι εκεί", μια στιγμή χρόνου δανεισμένη.