Ξυπνώντας Κυριακή πρωί, συμπιέστηκα μέσα στο κενό μου. Είχα την αίσθηση πως κάπου εκεί, πολύ ψηλά, υπάρχει τόπος φιλόξενος ακόμα και για μένα.
"Ακόμη μια αναχώρηση!", λέω τότε στον εαυτό μου, ξέροντας πως προορισμός μου θα είναι ακόμη μια φυγή, ένα νέο σύντομο ταξίδι.
Πάλι ψηλά θα ανεβώ και νέων γλωσσών θα γίνω γνώστης.
Μα αλλοίμονο: Το βράδυ στην επιστροφή, άλαλο στη θέση μου, θα βρω τον εαυτό μου.
1 σχόλιο:
Από τα ωραία σου κείμενα φίλε Αλέξιε!Με άγγιξε αρκετά...με μελαγχόλησε ευχάριστα...και το τελείωμα του... το κερασάκι στην τούρτα...να 'σαι καλά φίλε!!
Δημοσίευση σχολίου