Ο κ.Α. και η πατρότητα τού Γάτου

Ο Α.,κατά την προσφιλή του τακτική, έκανε κι εδώ την παρατήρησή του:
-Έχεις δει το άλλο βίντεο, που τραγουδάει το "St. James" ο Cab Calloway; Το λέει χορευτά, γελώντας, ντυμένος με...

-Το είδα, τον διέκοψα εγώ, κατά τη δική μου προσφιλή συμπεριφορά και συνέχισα λέγοντας τα γνωστά περί των εθίμων, περί funeral jazz, για τους χορούς των Αφροαμερικάνων στις κηδείες τους...Τον πλάκωσα και με τους Ετρούσκους που είχαν κάποια ιδιαίτερη σχέση με το θάνατο, μέχρι που άρχισε να χασμουριέται και να διαβάζει κάτι μπλογκ από αυτά που αλληλομπινελικώνονται, που γλείφονται ή πουλάνε εξυπνάδα κ.λπ.

-Ε!...Τώρα θα κοιτάς αυτά ή θα πεις καμιά κουβέντα; Κλείστο το μαλακιστήρι αυτό, ρε Α.!

-Τι θες να σου πω...καμιά φυλακίστικη ιστορία, πάλι. Δεν έχω όρεξη...Άμα θες, θα σου πω κάτι να γελάσεις, από την εποχή που με μεταφέρανε στο ψυχιατρικό τμήμα. Τότε που έστελνα μηνύματα στον πεθαμένο αδελφό μου, θυμάσαι; Ακου να γελάσεις.

-Δε θέλω να γελάσω αλλά λέγε...

-Θα σου πω για το Γάτο, το επώνυμό του ήταν αυτό. Ο Θωμάς ο Γάτος λοιπόν, παλιός άρρωστος, από αυτούς που μιλάνε μόνοι τους, δεν "ακούνε" στα φάρμακα, γύρω στα 60 με γερασμένο παρουσιαστικό, από αυτούς που λίγοι θυμόντουσαν πώς και γιατί βρεθηκαν εκεί μέσα, στο τρελάδικο...

-Παρακάτω...κατάλαβα, φαντάζομαι.

-Ναι...έλεγα ότι αυτός ο Γάτος, όλα τα χρόνια απ' όσο ξέρω ήταν σε άθλια κατάσταση: άκουγε τους τοίχους να του μιλάνε, τσακωνότανε με τις πόρτες που "ανοιγοκλείνανε σαν να τον λέγαν πούστη"... ήταν και ξυπόλυτος, κλώτσαγε τις πόρτες κι έτσι, από τις πολλές πληγές, δυσκολευόταν και να περπατήσει. Άφησε,λοιπόν, και τις πόρτες να τον βρίζουν και απλώς ανταπέδιδε τους χαρακτηρισμούς. Όλα αυτά σταμάτησαν μέσα σε διάστημα μιάς βδομάδας και δεν ακουγόταν πιά...

-Αυτοκτόνησε, ε; Ρε τον κακομοίρη!

-Όχι...Παρατήρησε ένας νοσοκόμος ότι ο τρελάρας πήγαινε και καθόταν με τις ώρες, κάθε μέρα, κοντά σε μια γκαστρωμένη γάτα, της πήγαινε γαλατάκι με ψωμί, τη χάιδευε, της έπιανε στοργικά την κοιλιά και την αποχωριζόταν μόνο το βράδυ, όταν με δυσκολία πήγαινε για ύπνο, καμιά φορά σουρνόμενος σε χέρια και γόνατα - λόγω των μολύνσεων στα πόδια, λέγανε οι μέν...από παλινδρόμηση λέγανε κάτι ψυχαναλυτικής κατεύθυνσης τρελόγιατροι...από απλή μαλακία, λέγαν άλλοι που δεν τον θέλαν το Θωμά. Ένας μουρλός είπε και το άλλο: "Τον λένε Γάτο, αγάπησε τη γάτα και περπατάει σα γάτα...χε χε χε". Ναυτικός ήταν αυτός, μου φαίνεται...

-Συνέχισε, συνέχισε...

-Ωραίο καλαμπούρι...γάτος, γάτα, γάτος...Η γκαστρωμένη φούσκωνε και φούσκωνε κι ο Γάτος πηγαινοερχόταν με τα ψωμιά και τα γάλατα, κοιτούσε τις πόρτες εντελώς υποτιμητικά σαν να έλεγε "έχω τώρα πιό σημαντικά πράγματα να κάνω από το να τσακώνομαι"...αλλά τα πόδια του δεν αντέχανε κι όλο και περπατούσε στα τέσσερα. Ένα γιατρουδάκι έλεγε κάτι μπούρδες για ίαση της σχιζοφρένειας "δια της αγάπης". Όλοι όμως περιμέναμε, με την ίδια προσμονή, τα γεννητούρια. Προπαντός ο Γάτος, ο οποίος τις τελευταίες μέρες ανακοίνωνε σε όλους ότι θα γίνει πατέρας κερνώντας, όταν είχε χρόνο, και κανένα κομματάκι ψωμί βουτηγμένο στο γάλα για τη γάτα που από ώρα σε ώρα θα γινόταν μητέρα.

-Πόση τρυφερότητα κρύβει η ζωή, ρε Α. Για λέγε, είδατε όλοι τον τοκετό; Πως έκανε ο Θωμάς; Μη μου πεις ότι κρατούσε και το χεράκι, το ποδαράκι θέλω να πω, της γάταινας...Νομίζω ταυτίστηκε με το ρόλο του πατέρα...του ιδανικού πατέρα!

-Ταυτίστηκε, ναι. Μας ζήτησε κιόλας να απομακρυνθούμε, δεν μας ήθελε μπροστά όταν ήρθε η ώρα. Το σεβαστήκαμε όλοι και το θεωρήσαμε πρέπον να μην είμαστε εκεί να κοιτάμε το πράμα της γάτας να βγάζει γατάκια...

-Ναι, είχε δίκιο. Όταν ο άλλος έχει δίκιο να το λέμε...Μετά;

-Ήταν πολύ όμορφο, φίλε, για να 'ναι αληθινό...Δηλαδή αλλιώς τον φανταζόμασταν το Γάτο ως πατέρα. Αυτός φέρθηκε σάμπως να το παράκανε...Φέρθηκε κάπως υπερβολικά ή μήπως πρέπει να πω "κυριολεκτικά";  Ξέρεις τι κάνουν, έτσι λένε, οι γάτοι στα νεογέννητα...Τα τρώνε, λέει. Εγώ δεν το 'χα ξαναδεί αλλά αυτή τη φορά το είδα: Είδα το Γάτο με ένα μικρό γατοκέφαλο τόσο δα στο στόμα να σούρνεται βιαστικά στα τέσσερα. Αργότερα βρήκαμε κι άλλα τρία γατάκια με το κεφαλάκι τους κομμένο. Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται...οι μισοί μουρλοί παρηγορούσαν τη γάτα που έκλαιγε κοντά στ' ακέφαλα γατάκια της κι οι άλλοι μισοί κυνηγούσανε το Γάτο που -για άνθρωπος που ήταν- έπαιξε καλά και με το παραπάνω το ρόλο του γατοπατέρα...Κι εκείνος ο μουρλός να θριαμβολογεί: "Εγώ σας το 'λεγα, εγώ το είπα...τον λέγαν Γάτο, βρήκε τη γάτα κι έγινε...γάτος!".