Προφάσεις εν αμαρτίαις

Κάνουν λάθος αυτοί που νομίζουν ότι είναι εύκολο να αναγνωρίσεις τον φασίστα, τον ρατσιστή, τον φαλλοκράτη...
Γιατί;

Απλό είναι. Ο φασίστας δεν θα έρθει να σού συστηθεί ως φασίστας, ούτε ο ρατσιστής θα έχει γραμμένο πάνω στην ταυτότητά του "ρατσιστής".  Ο φαλλοκράτης δε θα έχει στο μπρελόκ του καμία φωτογραφία τού πουλιού του.

Η γλώσσα που μιλάει καθένας τους σε ξεγελάει: ο φασίστας χρησιμοποιώντας τις λέξεις-κλειδιά "δημοκρατία", "ελευθερία", "δικαιοσύνη", θα καταφέρει ίσως να σε πείσει πως δεν είναι φασίστας. Ο ρατσιστής, με διάφορα τερτίπια τού τύπου "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά οι ξένοι φέραν την εγκληματικότητα", "δεν έχω τίποτα εναντίον των πούστηδων αρκει να μην είναι προκλητικοί", ίσως να σε πείσει πως δεν είναι ρατσιστής. Ο φαλλοκράτης λέγοντας "είμαστε ίσοι με τις γυναίκες", ίσως σού κερδίσει την ανοχή.

Θα παραμείνουν όμως, στην πράξη, όλοι τους, αυτό που είναι: ένας φασίστας, ένας ρατσιστής, ένας φαλλοκράτης...
Αργά ή γρήγορα, θα φανεί το "ποιός-είναι-τι". Γι αυτό και θα ψάξουν άλλα καμουφλάζ, πιό σοφιστικέ.

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία επιχειρημάτων, όταν οι πρώτες μασκες πέσουν.
Έτσι, θα ακούσεις τον φασίστα (που όμως θέλει να φοράει το μανδύα τού επαναστάτη) να σού λέει πως οι ταραχές δίνουν αφορμές για σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα, πως οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για την επανάσταση, πως την πληρώνουν κι αυτοί που δεν φταίνε με τις πρακτικές μερικών θερμόαιμων κ.λπ.

Και λένε, λένε...για να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα. Αυτοί ξέρουν, είναι μάστορες τού παιχνιδιού "προφάσεις εν αμαρτίαις".

Προσωπικά, τούς φτύνω στο δεξί μάτι κι ελπίζω να συνεχίσουν την ίδια τακτική της μεγαλοπρεπούς μιζέριας ούτως ώστε να συνεχίσει και το μαρτύριό τους και να έχουν ένα γελοίο τέλος: σχοινοβάτες ανάμεσα στο ΤΙ ΕΙΝΑΙ και στο ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, κάποτε θα πέσουν...ευχόμενοι κατά την πτώση τους να μην υπάρχει δίχτυ πάνω από το έδαφος.