Τίμος - 2

Τίμος - Μια παραλλαγή της μικρής ιστορίας τής Tepidarium (με την άδειά της)
 


Ο μόνος συνάδελφος με την ίδια ειδικότητα μ’ εμένα στη δουλειά, ήταν τόσο χαμηλών τόνων, που υπήρχαν άνθρωποι στην εταιρεία που δεν τον είχαν δει ποτέ. Μερικοί αγνοούσαν ότι εργάζεται κι αυτός εκεί. Ακόμα και συνάδελφοι που τον γνώριζαν χρόνια, τον είχαν ξεχάσει. Ήταν τόσο αμίλητος και αθόρυβος που,  ενώ τον συναντούσες σε κάποιον διάδρομο πού και πού, η εντύπωση που σου άφηνε ήταν μια αόριστη, φευγαλέα αίσθηση πως κάτι σου θυμίζει. Όμως αυτή δε διαρκούσε μιας και η προσοχή σου αποσπόταν εύκολα από κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον - ακόμα και από το χρώμα του δαπέδου. Αυτό και μόνο το γεγονός 'εδινε την αίσθηση, σ' αυτόν που τον έβλεπε, πως ίσως τον συναντούσε για πρώτη φορά. Τελικά ο Τίμος άθελά του εμιμείτο κάθε φορά και μια νέα παρουσία μέσα στο χώρο μας.

"Μα αυτός δεν είναι ο Τίμος, απλά τού μοιάζει πολύ...όπως μοιάζει πολύ και σε κάποιον άλλον που γυρίζει εδώ μέσα", άκουγα να λένε... Ίσως κάποιος που μας επισκεπτόταν περιοδικά, να λογάριαζε τον Τίμο σαν ίσαμε δέκα διαφορετικά πρόσωπα που απασχολούνταν στην εταιρεία μας.
Ερχόταν ή έφευγε ο Τίμος, κανένας δεν τον έπαιρνε χαμπάρι. "Μήπως αυτός που έφυγε δεν ήταν ο Τίμος;  Μήπως Τίμος λέγεται αυτός που μόλις μπαίνει;   Κάτσε... μού φαίνεται κανείς από τούς δυο δεν είναι ο Τίμος".

Όταν ένα θέμα που αφορούσε τη δουλειά που μοιραζόμασταν, ετίθετο από τη διοίκηση ήμουν ο μόνος στον οποίον απευθύνονταν. Κανείς δεν θυμόταν ότι αυτό το τμήμα απασχολούσε δύο εργαζόμενους της ίδιας ειδικότητας. Οπότε, όταν το θλιβερό θέμα που τέθηκε ήταν η απόλυση ενός εκ των δυο μας, λόγω της επικείμενης ανάγκης συρρίκνωσης του υπαλληλικού προσωπικού, η καμπάνα χτύπησε για μένα. Ο Τίμος είναι πολύ αόριστη παρουσία για να τού προσάψεις ότιδήποτε.

Προστατευμένος από την πολυμορφία τής ουδετερότητάς του, απολάμβανε  και την πολυχρωμία  τού λευκού φωτός που διαπερνά ένα πρίσμα. Ο Τίμος ήταν πολύτιμος, ένα καλειδοσκόπιο  αορίστων αναμνήσεων που είναι τόσο συγγενικές όσο συγγενικά είναι τα γειτονικά χρώματα στο φάσμα που προσφέρει  μιά μόνο αχτίδα φωτός...

Η Υπηρεσία μου, που τόσον καιρό δεν είχα καταλάβει πως υφίσταται μόνο και μόνο για να προσφέρει στο κοινό την ανακουφιστική αίσθηση τής ύπαρξης ενός ακόμη "Γραφείου" που μεριμνά για κάτι αόριστο, χρειαζόταν περισσότερο την εικόνα των κινουμένων, πέρα δώθε, προσώπων και λιγότερο κάποιον που διεκπεραιώνει έγγραφα, όπως με τόση ευσυνειδησία έκανα εγώ. Κατανοώντας το δίκαιο τής δικής μου απόλυσης, μάζεψα τα προσωπικά μου αντικείμενα και με έναν κόμπο στο λαιμό, άφησα πίσω μου για πάντα το Γραφείο Επίλυσης Θεμάτων τού Πολίτη.