Εμείς, που αυτή η ζωή μάς κρατάει μούτρα και ξέχασε να μας δώσει τα στοιχειώδη, εμείς οι λίγο πικραμένοι μα κι ανυπόφορα μεμψίμοιροι, είναι αλήθεια... Εμείς που ξέρουμε πως είμαστε τόσοι πολλοί κι όμως νιώθουμε πάντα τόσο μόνοι. Ε, εμείς θα κρατήσουμε καλές σχέσεις με αυτή τη ζωή. Δεν θα τής γυρίσουμε την πλάτη. Δεν θα την κατηγορήσουμε σαν "άδικη" αμέσως.
Θα κρατήσουμε μια στάση αναμονής για μια δεύτερη ευκαιρία χωρίς να θορυβήσουμε, χωρίς να αφήσουμε να διαφανεί η ανυπομονησία μας, κάποιος εκνευρισμός μας.
Έτοιμοι να πούμε "Ευχαριστώ" θα είμαστε, ευγενείς και ευγνώμονες όπως πρέπει, κι ας περιμέναμε στην ουρά πάρα πολύ καιρό. Θα πρέπει η ζωή να καθυστερήσει πολύ ακόμα να γυρίσει το βλέμμα της προς εμάς και τη φυλή μας για να εξαγριωθούμε, για να φύγει αυτή η καλοσυνάτη ματιά από το πρόσωπό μας, το κουρασμένο χαμόγελο από τα χείλη μας.
Πρέπει να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια η ζωή, άθλο πρέπει να καταφέρει, για να δει τα πρόσωπά μας βλοσυρά, τη μεγάλη φυλή μας σαν εξαγριωμένο όχλο - λυσσασμένη αγέλη λύκων εξοπλισμένη με λευκούς στιλπνούς κοπτήρες.
2 σχόλια:
Φίλε μου αυτό είναι μια "ένεση" δύναμης και θάρρους!
Τα λόγια σου πέρα για πέρα κοφτερά και αληθινά.
"Πρέπει να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια η ζωή, άθλο πρέπει να καταφέρει, για να δει τα πρόσωπά μας βλοσυρά, τη μεγάλη φυλή μας σαν εξαγριωμένο όχλο - λυσσασμένη αγέλη λύκων εξοπλισμένη με λευκούς στιλπνούς κοπτήρες."
Μπράβο!
Καλησπέρα
Αν δυναμώναμε την υπομονή μας από τη μια κι αποχαλινώναμε την οργή μας από την άλλη; Μήπως γινόμασταν τότε πιό σεβαστοί;
Όπως και να 'χει...σ' ευχαριστώ και πάλι.
Δημοσίευση σχολίου