Οι χωριάτες τής Κίνας

Στα χωριουδάκια τής Κίνας κάτι νεογέννητο πλανιόταν στον αέρα, μήνες ακόμα μετά την μεγάλη Ανατροπή. Το συναντούσε ο ταξιδευτής από χωριό σε χωριό και το ένιωθε να πορεύεται μαζί του, διεισδυτικό, μεταδοτικό και μεθυστικό όπως ήταν για εκείνον το άρωμα τής γαζίας στον τόπο του. Ταξιδεύοντας, όπου κι αν πήγαινε, ένα χαμόγελο ήταν ζωφραφισμένο στα πρόσωπα τών αντρών, τών παιδιών και τών γυναικών.

Το μυαλό του, με ...τη Δυτική νοοτροπία που κουβαλούσε, σκέφτηκε αμέσως πως όλη αυτή η ανακούφιση στα πρόσωπα, η λάμψη στα βλέμματα κι οι ζωηρές φωνές ήταν η πρώτη ενθουσιώδης αντίδραση στην ήδη εν εξελίξει ανακατανομή τής γης. Πάνω στα πιό ήρεμα σώματα ακόμα και τα ρούχα έμοιαζαν διαφορετικά, οι άκρες τους ανέμιζαν κυματιστά με τα ελαφρά φυσήματα τού αέρα.

Κανένας δεν μιλούσε για τη γη ή για τις καλλιέργειες. Αυτό τον εξέπληξε τόσο πολύ όσο τον εξέπληξαν κι οι μαζώξεις  στους ανοιχτούς χώρους, στα κέντρα τών χωριών όπου έβλεπε τον ένα άντρα μετά τον άλλον να ακουμπά την πλάτη του σ' ένα μεγάλο δέντρο και να μιλάει φωναχτά, με μια ασυνήθιστη συναισθηματική φόρτιση, άλλοτε σχεδόν κλαίγοντας κι άλλοτε με εμφανή οργή.

-"Τι στο καλό λένε; Λόγο βγάζουν όλοι αυτοι;", ρώτησε τελικά τον συνοδό του.

-"Όχι", είπε εκείνος. "Οι άνθρωποι αυτοί που βλέπεις να φωνάζουν -ή πιό σωστά να μιλάνε στον εαυτό τους και τους άλλους φωναχτά- δεν κάνουν τίποτ' άλλο παρά έναν απολογισμό τών παθημάτων τους από τους γαιοκτήμονες και γενικά τους ισχυρούς τής προηγούμενης κατάστασης: άλλος δοκίμασε τη σωματική βία, άλλος δανείστηκε με τέτοιο επιτόκιο που στο τέλος πλήρωσε το χρέος του δίνοντας τη 15χρονη κόρη του σ' ένα γέρο, άλλος αποχωρίστηκε την οικογένειά του."

-"Και τι θα κερδίσουν με αυτό; Κάποιο επίδομα σαν καταδιωγμένοι-αντιστασιακοί;" ξαναρώτησε, σχεδόν ρητορικά ο ταξιδευτής.

-"Όχι. Είναι μια διαδικασία που ακολουθούν, όπως είδες, παντού εδώ. Έχει σκοπό να γίνει γνωστό στούς άλλους, τι  καταλογίζει ο καθένας στους μέχρι χτες ισχυρούς. Αυτός που έγινε θύμα βίας, αυτός που τού πήραν τη γυναίκα, αυτός που τον έκλεψαν στο μεροκάματο...θέλει να το πει στους άλλους. Όχι για να τους κάνει κοινωνούς τού μίσους του αλλά, κατά κάποιο τρόπο, να τους ρωτήσει αν ο θυμός που νιώθει είναι δικαιολογημένος ή μήπως υπερβολικός. Ξέρεις, είναι γνώρισμα τών ανθρώπων αυτών ο φόβος μήπως, από υπερβολή, φερθούν σε αυτούς που τούς αδίκησαν ακόμα πιό άδικα από ό,τι έπραξαν εκείνοι. Αυτός ο λαός είναι έτσι: πρώτα θέλει να φανεί ανώτερος στο αίσθημα δικαίου κι ύστερα να εξισωθεί στο χρήμα και τη γη. Έτσι δεν είναι και στα μέρη σου;".