Παιδί μου : το αντίθετό μου

Αν πρόκειται να κρίνουμε πάλι -μέρες που είναι- τα παιδιά τών τελευταίων τάξεων τού σχολείου, θα βρεθούμε πάλι να πελαγοδρομούμε σε συζητήσεις χωρίς συμπεράσματα. Σίγουρα δε θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια να χωριστούμε σε δυο απόψεις:

 Αποψη1. Παλιόπαιδα που τα έχουν όλα έτοιμα, δε σέβονται κανένα, ακατάστατα, ανεύθυνα, παιδιά που "έπρεπε να έχουν φάει ξύλο όταν ήταν μικρά", τεμπέλικα, αδιάβαστα κ.ο.κ.

Αποψη2. Παιδιά που μεγάλωσαν με την τηλεόραση, τα κινούμενα σχέδια, τα παιχνίδια-εξαμβλώματα, το ίντερνετ, την έλλειψη επικοινωνίας και σεβασμού, τα κομπιούτερς και τα υπόλοιπα μηχανήματα τού εξαποδώ.

Αυτά είναι τα δυο κύρια ρεύματα που, εν πολλοίς, συμπλέουν. Μιλούν αμφότερα και περιγράφουν τα παιδιά αυτά σαν να ήταν μια γενιά από "επαναστάτες (ή μάλλον κωλοπαιδαράδες) χωρίς αιτία".

Τα παιδιά αυτά όμως ξεχνάμε ποιός τα μεγάλωσε. Τα μεγάλωσε μια γενιά που στην ίδια ηλικία ήταν πολύ πιό αξιοθρήνητη από αυτά: η δική μας γενιά, η "επαναστατική", η γενιά που έχασε κάθε σεβασμό προς τον μεγαλύτερο, προς το κράτος, προς τον πλησίον. Η γενιά που παραδόθηκε στην λατρεία τού άψυχου, που εισήγαγε την απαξίωση τών γονιών, που σαν μέθοδο τιθάσευσης τών παιδιών υιοθέτησε το "μπαμπάς-γιός είμαστε φιλαράκια", η γενιά τού παρκαρίσματος τών παιδιών, της χυδαίας ψυχαγωγίας, του ανταγωνισμού με πιόνια τα παιδιά, τού μεγαλώματος τών παιδιών σύμφωνα με τα καθιερωμένα ώστε να γίνουν όλα σχεδόν ίδια. Ναι, πιστεύω πως με ένα σκεπτικό " Ας είμαστε καλού κακού όλοι ομοιόμορφοι, ώστε ή θα πάμε όλοι μπροστά ή όλοι στον πάτο". Ίδια παιχνίδια, ίδια ρούχα, ίδια κινούμενα σχέδια, ίδιες συνήθειες, ίδιες αντιδράσεις.

Έτσι, σ' ένα τόσο ομοιόμορφο σύνολο πετύχαμε οι ατομικές επιδιώξεις τών παιδιών να είναι οι ίδιες. Αυτό, μέσα σε έναν ανταγωνισμό (που κι αυτός από τις δικές μας πρακτικές εκπορεύεται) γίνεται σφοδρή αντιπαλότητα: είναι δύσκολη η ζωή όταν όλοι θέλουν τα ίδια αγαθά από τη μια κι από την άλλη, εκ τών πραγμάτων, αυτό είναι ανέφικτο. Ασχημη ψυχολογία διαμορφώνεται, κορυφώνεται και το επόμενο βήμα είναι το "αν δεν μπορώ κι εγώ, τότε ας μη μπορεί κανείς".

Μπορεί στα μάτια τών ειδικών να φαίνεται δύσκολη η ανάλυση τού φαινομένου και να υπάρχει η απορία και η απόρριψη τών παιδιών που..."δεν είναι σαν εμάς που ήμασταν δραστήριοι, φιλικοί, κοινωνικοί κ.λπ. Τούτοι δω είναι το αντίθετό μας".

Πολύ φυσικό και πολύ σωστό..."αντίθετοί μας". Ακριβώς αυτό θέλουν τα παιδιά: να γίνουν το αντίθετό μας.