Σαν τον Ντάννυ Ντε Βίτο

Μεσάνυχτα περασμένα, για την ακρίβεια 1 και κάτι και θα έπρεπε να έχω τελειώσει με την ατομική μου υγιεινή, ώστε να απομείνουν οι γνωστές τελετουργίες πριν πέσω για ύπνο.  Συνήθως όλα αυτά έχουν τελειώσει μέχρι την επόμενη συνάντηση τών δεικτών τού ρολογιού στον τοίχο, δηλ στις 2.11 περίπου. Αυτή η στιγμή είναι για μένα το τέλος τής ημέρας εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Ας μην επεκταθώ όμως περισσότερο πάνω στο θέμα. Αυτό που απόψε αναστάτωσε το ωράριό μου ήταν το τηλεφώνημα  που δέχτηκα, παραδόξως στο σταθερό τηλέφωνο. Η αντρική φωνή ήταν αστεία και αγχώδης, κάπως καθησυχαστική κι έμοιαζε με τού Ντε Βίτο τη φωνή :

_ Άκου, μείνε ήρεμος όπως είσαι, προσπάθησε να καταλάβεις χωρίς να αρχίσεις τις υστερίες. Έχω εδώ, στην κατοχή μου, ένα από τα δάχτυλά σου, τον δεξιό σου μέσο. Έλεγξέ το, θα δεις πως λείπει. Σου συνιστώ ψυχραιμία, είναι σε καλά χέρια το δάχτυλό σου. Πιάνεις το ευφυολόγημα;

_ Χμμμ, ναι , το βλέπω μόλις τώρα πως λείπει. Γι' αυτό ένιωθα κάπως παράξενα όλη μέρα όταν χρησιμοποιούσα το δεξί μου χέρι... Ένα μούδιασμα αλλά, ξέρεις, αυτό το δάχτυλο δεν το πολυχρησιμοποιώ τελευταία. Μα πες την αλήθεια:  εσύ κρατάς όμηρο το δάχτυλό μου ή είσαι εσύ, το ίδιο μου το δάχτυλο, που μιλάει;

_ Εξυπνάδες...Το κατάλαβες, ε; Από την αρχή κατάλαβες πως σου μιλώ εγώ και κάνεις τον ψύχραιμο για να με πικάρεις. Αφού λοιπόν το αναγνωρίζεις πως πιά δεν με χρησιμοποιείς καθόλου, κάτι είναι κι αυτό. Τουλάχιστον μπορώ να νιώθω πως για σένα είμαι κάτι σαν σκωληκοειδής απόφυση. Δεν με αισθάνεσαι καθόλου αλλά ξέρεις πως βρίσκομαι στο σώμα σου.

_ Μη μού κάνεις σκηνές τώρα βραδιάτικα. Γύρνα πίσω γιατί ετοιμάζομαι να πέσω στο κρεβάτι. Το ξέρεις πως σ' έχω ανάγκη πιό πολύ κι από τη σκωληκοειδή μου απόφυση κι ας είναι μία και μοναδική, ενώ από δάχτυλα έχω άλλα εννέα, ξέρεις και θα μπορούσα να σε γράψω...

_ Όλα τα δάχτυλα ίσα δεν είναι κι αυτό συνηγορεί υπέρ τής μοναδικότητος τού κάθε δαχτύλου. Όπως και να 'χει δεν είναι τρόπος αυτός να ζητάς από κάποιον να γυρίσει πίσω. Έτσι ξερά, χωρίς να ρωτήσεις καν το λόγο για τον οποίο έφυγε. Πρέπει να δείξεις καλή θέληση κι ίσως κάποια διάθεση να επανορθώσεις.

_ Μερικές εκφράσεις σου, εντελώς αμερικάνικα μού ακούγονται...κι η φωνή σου μού θυμίζει τον Ντε Βίτο. Λες και τον ακούω να λέει "Show some good will", "I wanna make it up to you". Σιχαίνομαι αυτή την ομιλία αλλά όντως, ναι, είμαι έτοιμος να ακούσω το λόγο τού φευγιού σου. Αναρωτιέμαι μήπως σε παραπλάνησαν, σε προσηλύτισαν τίποτα επιτήδειοι και σού φούσκωσαν τα μυαλά. Τι παράπονα μπορεί να είχες;

 _ Απλώς δεν έχει πλάκα να είναι κανείς "μέσος δάκτυλός" σου, καταλαβαίνεις; Τρίβομαι πάνω σε στιλό "διαρκείας", κουμπώνω τα κουμπιά σου, σηκώνω τ' απαίσια φερμουάρ σου, αλλάζω ταχύτητα στο παλιοαυτοκίνητό σου, τρίβομαι στο τιμόνι του, τρίβομαι στα χαρτονομίσματά σου, στα κορδόνια τών παπουτσιών σου, στ' αχαμνά σου, στις τσίμπλες σου, στα ψωμιά σου, τον πασατέμπο σου, καμιά φορά με χρησιμοποιείς σ' εκείνη την άσεμνη χειρονομία σου, με δαγκώνεις όταν εσύ κάνεις λάθος σε κάτι, με λερώνεις με σοκολάτα από τα σοκολατάκια σου, κρεμιέσαι στα μονόζυγα κι όλη η δύναμη "πέφτει" σ' εμένα, με σκονίζεις όποτε σε πιάνει η εμμονή σου με τη σκόνη στα έπιπλα, με βουτάς μέσα στη μπύρα σου όταν απρόσεκτος χώνεις το λεμόνι στο μπουκάλι σου...Θες κι άλλα να σού πω;

_ Εεεε, κάτσε, αυτά λίγο πολύ τα κάνουν όλα τα δάχτυλά μου. Μη μου μιλάς πάλι σαν τον Ντάννυ, έτσι;

_ Μην ξεχνάς πως "όλα τα δάχτυλα ίσα δεν είναι". Εγώ είμαι το πιό ψηλό και δυνατό! Είμαστε πολύ καιρό μαζί και δεν ήταν πάντα έτσι ανάμεσά μας...Παλιά, θυμάμαι, με έβαζες να χτυπώ απαλά τα πλήκτρα τού αρμόνιού σου ή κάποιου πιάνο κι ευχαριστιόμασταν κι οι δυό: "When the saints go marchin' in...", θυμάσαι; Ή πάλι έβαζες εμένα να αλλάζω το φύλλο τού βιβλίου που διάβαζες ή από συνήθεια με διάταζες να μετακινήσω τα σοβαρά κομμάτια στη σκακιέρα, ακουμπούσα κάποιο κρυστάλλινο ποτήρι για να πιείς, μού "έφερνες λουλούδια", δηλαδή για να πούμε την αλήθεια, άγγιζα από σπόντα κάποιο όμορφο λουλούδι...Ααα..."you don' t bring me floweeers". Όταν κάποιο αγκάθι με τρυπούσε, εγώ δεν παραπονιόμουν. Έβλεπα το ρομαντισμό τής στιγμής!

_ Ωραία...Γύρισε πάλι κοντά μου, εκεί που ανήκεις. Θα γίνω πιό καλός μαζί σου, θα δεις...

_ Όχι, όχι έτσι εύκολα. Θα μού υποσχεθείς κάτι με πάσα ειλικρίνεια. Έχω έναν απαράβατο όρο προκειμένου να γυρίσω.

_ Σ' ακούω...

_ Υπόσχεσαι να σταματήσεις να κοπανάς -εμένα και μόνο εμένα- πάνω στο πληκτρολόγιό σου, όταν κάτι θες να γράψεις σ' αυτό το σιχαμένο σου PC; Θα μάθεις να γράφεις σαν άνθρωπος, όπως όλοι, αλλά με 9 δάχτυλα;

_ Όλοι γράφουν με 10 δάχτυλα...τι "απαράβατος όρος" είναι αυτός;;;

_ Α, όχι, φίλε μου! Με 9 δάχτυλα...Εγώ θα γυρίσω μεν αλλά σκοπεύω να πάρω μια πολύυυ μεγάααλη άδεια από αυτήν ειδικά την αγγαρεία!