Υπερθέαμα

Οι ανόητοι πολίτες κοιτάζουν τα βεγγαλικά καθώς στέκονται σε μιας ταράτσας δίχως κάγκελα την άκρη. Τι όμορφα που είναι! Αχ! Πότε θα δουν τέτοια παράσταση ξανά, τόσα χρώματα και τέτοια φωταψία; Κοιτάζουν με τα στόματα ανοιχτά. Το βαθύ μπλε πυροτέχνημα, το κόκκινο το πιο ωραίο, να κι άλλο πανέμορφο, το πράσινο σαν το φωσφόρο! Αχ! Πότε πάλι θα ξαναδούν τέτοιο υπερθέαμα στην πόλη; Και να πιο άκρη στην ταράτσα πάνε, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλονε σιγά-σιγά. Να το μωβ, και το κίτρινο, το χρυσαφένιο το βεγγαλικό, να κι ένα ποτ πουρί από χρωματισμούς. Μη σπρώχνετε παιδιά, περάστε μπρος οι πιο κοντοί, γυναίκες και παιδάκια, προσοχή είπαμε, δεν έχει κάγκελα, κενό είναι από κάτω κι είμαστε ψηλά. Και τέλος να το πυροτέχνημα που στον ουρανό σχέδιο αξιοθαύμαστο, σαν άνθος σχηματίζει, έχει μέσα άσπρο με ροζ, φούξια και τυφλό λευκό, αλλάζει πορεία ξαφνικά και τινάζεται λοξά. Λοξά πέφτουν ένας-ένας στο γκρεμό κι οι θεατές που προλαβαίνουν αστραπιαία να σκεφτούν: Αχ! Πότε άραγε θα δουν ξανά τέτοιο υπερθέαμα στην πόλη;