Kunta Kinte

Είχε κρατήσει μακριά του τους ανθρώπους λίγο εξ αιτίας τής δυσβάσταχτης αίσθησης που τού προκαλούσε το καθημερινό χάσιμό τους, λίγο εξ αιτίας τού κρύου που είχε ο ίδιος στην καρδιά. Το καθημερινό μαρτύριο καμμιά φορά γίνεται "μαρτύριο" μόνο και μόνο επειδή είναι ... καθημερινό. Κατά τ' άλλα, το να αποτραβιέσαι -αραιά και πού, όμως- στη σκλαβιά σου με την αίσθηση πως σού πάτησαν ένα ήδη πονεμένο πόδι δεν αποτελεί μαρτύριο. Θα μπορούσες να το αποκαλέσεις "μια ακόμη στραβή μέρα".

Κάθε πορεία, κάθε προσπάθεια, εξυπακούεται πως δεν γίνεται απαραιτήτως με στόχο ένα επίτευγμα, ένα βήμα προς τα πάνω. Για κάθε δρομέα υπάρχουν οι δάφνες τού Μαραθώνιου, όπως υπάρχουν  και τα καρφιά τού Γολγοθά. Σκέφτομαι τους σκλάβους τών παλιών καιρών που δείχνανε τα μούσκουλά τους και τα δόντια τους για να αγοραστούν από κάποιον. Οι πιό γεροί σπάνια αγοράζονταν από φιλεύσπλαχνο αφεντικό. Ο δυνατός ο δούλος χρειαζόταν σκληρό αφεντικό γιατί ξέφευγε πιό εύκολα από τον ασθενικό.

Κάποιοι σκλάβοι ακολουθούν το δρόμο τού αξιοπρεπή σκλάβου που, αφού πουληθεί, έχει χρέος να αρχίσει τις αποδράσεις. Η αποτυχία στην απόδραση δε σημαίνει όμως μόνο παραμονή στη σκλαβιά. Στοιχίζει, για παράδειγμα, ένα κομμένο πόδι στον Κούντα Κίντε. Κι η επόμενη απόδραση γίνεται πιό δύσκολη ή και αδύνατη. Τού μένει να επιστρέφει στη σκλαβιά του, μ' εκείνο το σακατεμένο πόδι, όπως λέγαμε. Εκείνες οι στιγμές σμιλεύουν το άγαλμα τής δυστυχίας: δεν υπάρχουν πιά ούτε όνειρα για απόδραση, όταν περπατώντας σέρνεις πίσω σου ένα σακατεμένο πόδι.

Γλυκαίνει μόνο τη μνήμη σου η πρώτη η φορά που πήγες να το σκάσεις αλλά πιάστηκες. Τι όμορφη όμως που ήταν η πρώτη εκείνη σκέψη που έκανες μόλις έπεφτες στα χέρια τους: "Την επόμενη φορά, την επόμενη φορά θα τους ξεφύγω!".