Όλες λέγονται "Κυρίες"

Καλά τα είχα πάει ως εκεί. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα φορέσει γυναικεία ρούχα χωρίς ενδοιασμούς και μάλιστα ρούχα που γυάλιζαν στο σκοτάδι. Κι όχι μόνον αυτό. Επρόκειτο για ρούχα που θα "τραβούσαν" το βλέμμα τού διαβάτη  πάνω τους, αναπόφευκτα, ακόμα κι αν περπατούσε σκυφτός στο δρόμο ενώ εγώ θα βρισκόμουν στο μπαλκόνι τού 3ου, κρεμασμένος από τα κάγκελα.

Η αιτία που γίνονταν όλες αυτές οι αστείες πράξεις ήταν αφ' ενός η απόφασή μου να βάλω ένα τέρμα στην ανούσια ζωή μου που μόνο απογοητεύσεις μού είχε χαρίσει απλόχερα. Το λένε  "frustrations" στα ξένα και μού ηχεί πολύ ταιριαστά στ' αυτιά αυτή η παρήχηση τών f,r,s,t. Σαν αλύπητο μαστίγωμα όπως όλη η ζωή μου υπήρξε. Πετυχημένος δεν ήμουν, όμορφος ούτε, για την εξυπνάδα μου δεν φημιζόμουν.

Αφ' ετέρου, όμως, ήταν ευκαιρία να ζήσω, από τη μεριά τού πρωταγωνιστή, αυτή την τετριμμένη ακολουθία κινήσεων: "κάποιος βλέπει τον επίδοξο αυτόχειρα - πιστεύει πως μπορεί να τον σώσει - ίσως ήρθε κι η στιγμή να κάνει κάτι σπουδαίο στη ζωή του ούτως ώστε αυτή να έχει κάποια αξία - και τι πιό σπουδαίο υπάρχει στη ζωή από το να σώσεις μια άλλη ζωή;".

Τέλος πάντων, τηλεόραση και κινηματογράφος, αυτό διηγούνται και οι ειδήσεις αυτό μας μαθαίνουν. Όταν κάποιος κρέμεται από τα κάγκελα τού μπαλκονιού εσύ πρέπει να τον σώσεις, ειδικά αν πρόκειται γιά νέα γυναίκα που κλαίει και που, όσο γυμνασμένη και να είναι, τα απαλά της χέρια τελικά θα αφήσουν τα τραχιά σκουριασμένα κάγκελα.

Για καλή μου τύχη ο "διαβάτης" που έμελλε να ενδιαφερθεί για το διάβημά μου ήταν μια δεσποινίς που αργότερα, αφού ανέβηκε στο μπαλκόνι, μού συστήθηκε σαν ψυχολόγος ειδικευμένη σε τέτοιου είδους "Παρεμβάσεις σε Κρίση", δηλ. στην αποτροπή αυτοχειρίας νέων γυναικών που απέτυχαν επαγγελματικά αφ' ενός και αφ' ετέρου δεν είχαν και πολλές ελπίδες για οικογένεια.

Πιάσαμε την πάρλα, αφού ανέβηκα στο μπαλκόνι και μού έκαναν μια στεντόν και -μέχρι να αντιληφθεί πως δεν ήμουν γυναίκα- μού έκανε ένα σωρό φιλοφρονήσεις για τα ρούχα μου. Με ρώτησε πού τα πήρα, πόσο τα πήρα κ.λπ. Ταίριαζαν τα γούστα μας πολύ κι όταν έφυγαν όλοι εκείνη άκόμα δεν είχε σταματήσει να επαινεί το γούστο μου όσον αφορούσε τη διακόσμηση τού διαμερίσματος.
Στο τέλος, όταν κι οι δυό παραδεχτήκαμε πως είμαστε αδελφές ψυχές, συστηθήκαμε:
_ Ευάγγελος Α., κι εσείς;

_ Δεσποινίς Ιουλία Μάρτη, ψυχολόγος.

Αυτό ήταν:  γυναίκα, ψυχολόγος, ειδικευμένη στην αποτροπή αυτοχειρίας, με αγάπη για το συνάνθρωπο. Με τον καιρό γνωριστήκαμε και παντρευτήκαμε. Έγινε η κ. Ιουλία Μάρτη.  Πρέπει να το ομολογήσω πως πολύ καλή εντύπωση μού είχε κάνει το ότι μού είχε συστηθεί ως "Δεσποινίς". Σπάνιο αυτό! Εδώ στην Ελλάδα μετά τα 18 τους όλες τους θέλουν να λέγονται "Κυρίες". Το "Δεσποινίς" είναι ...υποτιμητικό. Παράξενο, παντού στον κόσμο θα βρεις την μις, την σινιορίνα, τη μαντμουαζέλ, τη φροϋλάιν, τη σενιορίτα, οι οποίες δεν είναι βέβαια όλες τσόκαρα. Εδώ, όλες λέγονται "κυρίες".