Θα πρέπει η ομορφιά να είναι σαδιστή μηχανικού προϊόν. Ποιός άλλος θα την έκανε τόσο σπάνια, ελκυστική, εφήμερη, τόσο τρωτή στο χρόνο; Ποιός άλλος, ψέματα, θα σου υπόσχονταν πως αναλλοίωτη θα μείνει αν την χρησιμοποιείς σωστά; Εκείνος που την έπλασε, είχε ένα σχέδιο σίγουρα. Σου την επαίνεσε προκλητικά όπως προκλητικά παινεύουν τα έργα τους εκείνοι που διατείνονται πως τα κατασκευάσματά τους θα αντέξουνε για πάντα. Μονάχα ένας σαδιστής θα σκάρωνε μια τόσο μεγάλη απάτη!
Αυτός ο ίδιος σαδιστής, μου φαίνεται, είναι εκείνος που αργότερα, όταν πια έχεις συνηθίσει στην ιδέα πως "πάει χάθηκε η ομορφιά" και την υπόλοιπη ζωή μέσα στη μετριότητα και στην ασχήμια θα περάσεις...τότε ξάφνου, έρχεται ύπουλα κοντά σου κι από τα χέρια του αρχίζει να σκορπά μυριάδες καινούργια όμορφα πράγματα, τα οποία έκθαμβος εσύ κοιτάς μα με πολύ μικρότερη πίστη απ' ό,τι πρώτα.
Έχει μέσα σου, βλέπεις, το σαράκι μπει: Κι αυτή η δεύτερη ομορφιά, άραγε, πόσο θα κρατήσει;
2 σχόλια:
"τα οποία έκθαμβος εσύ κοιτάς μα με πολύ μικρότερη πίστη απ' ό,τι πρώτα"
Πρώτα μας εγκαταλείπει η αθωότητα και μετά όλα τ' άλλα (νομίζω)
και ίσως εκεί να κρύβεται το μυστικό της διάρκειας της ομορφιάς
Μέ πόσο αθώα μάτια την αντικρίζει κανείς
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Απλά θέλω να προσθέσω πως δεν μιλάμε για την ομορφιά (το ωραίο) αλλά το εκπληκτικό που κάποτε σταματά να εκπλήσσει.
Κι από το σημείο αυτό και μετά, τίποτα πια δεν εκπλήσσει.
Δημοσίευση σχολίου