Λένε πως οι κωμικοί τύποι είναι κατά βάθος, στην προσωπική τους ζωή, άτομα μελαγχολικά. Λένε πως οι αυστηροί είναι κατά βάθος καλοσυνάτοι άνθρωποι, καλύτεροι κι απ' τους "καλούς". Λένε πως οι ενάρετοι είναι πολλές φορές υποκριτές ενώ οι Ρωχάμηδες είναι, λέει, ψυχούλες..."Τι σού έκανε αυτός;...ξέρεις τι καλό ανθρωπάκι είναι αυτός που βλέπεις;"
Γενικά ο κόσμος θέλει συχνά -ποιός ξέρει από τι ανάγκη κινούμενος- να σε καταχωρεί σε διαφορετική κατηγορία από αυτήν στην οποία ανήκεις και εφευρίσκει χίλιες ανοησίες για να σε έχει στο μυαλό του όπως θέλει αυτός. Αρχίζουν λοιπόν τις δοξασίες "ο τρελός είναι πιο σοφός από τον υγειή, η ιερόδουλος πιο τίμια από την καλή νοικοκυρά, πουτάνα αλλά τίμια, ο σατράπης κατά βάθος είναι με την οικογένειά του ένας καλός άνθρωπος, ο αυστηρός καθηγητής αγαπά πολύ τα παιδιά, ο γυναικάς είναι κατά βάθος γκέη κ.λπ.". Ο παπάς δεν είναι πάντα κακός, υπάρχουν καλοί και κακοί. Οι γιατροί κι αυτοί το ίδιο. Υδραυλικοί επίσης υπάρχουν τίμιοι και άτιμοι. Αυτός που κάνει το χαζό κατά βάθος είναι έξυπνος. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Τι μπέρδεμα κι αυτό! Παιδεύομαι πολύ για να φτάσω στο συμπέρασμα πως υπάρχει, εκτός από το μαύρο, και το άσπρο. Έτσι, θυμώνω ακόμα πιό πολύ όταν μου λένε οι παντογνώστες: Ε, δεν υπάρχει μοναχά το Άσπρο και το Μαύρο...Οι σοφοί γνωρίζουν πως κι οι μικροί οι κύκλοι τού γιν γιανγκ κι αυτοί περιέχουν μικρότερα όμοια σχήματα στο εσωτερικό τους. Πολλά σχήματα, ατέλειωτα...μα άλλα χρώματα, όχι, δεν υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου