Οι παλιάτσοι

Στη σκηνή! Ενώ ζω έναν εφιάλτη
Δεν ξέρω πια τι λέω ούτε τι κάνω!

Κι όμως, καθήκον σου είναι...
Υποκρίσου!
Σάμπως άνθρωπος είσαι εσύ;

Εσύ είσαι παλιάτσος!

Βάλ' τη στολή σου, τ' αλεύρι στα μούτρα
Ο κόσμος πληρώνει, για γέλιο ήρθε δω
κι αν ο Αρλεκίνος παίρνει την Κολομπίνα
γέλα παλιάτσο κι όλοι χειροκροτούν!

Κάνε γκριμάτσα τον καημό και το δάκρυ,
γελοίοι να 'ναι οι λυγμοί και οι πόνοι
Γέλα, παλιάτσο, για το χαμένο έρωτά σου
Γέλα για τον πόνο που τώρα σε σκοτώνει

Η πασίγνωστη άρια Vesti la giubba από την όπερα "Παλιάτσοι" τού Λεονκαβάλλο.

Αθλητικά

Όσο προφανές είναι το γιατί οι άντρες παρακολουθούν γυναικείο μπητς-βόλλεϋ, άλλο τόσο δυσνόητο είναι το γιατί οι γυναίκες παρακολουθούν αντρικό ποδόσφαιρο.

Κλικ 1

Επένδυση

Μην πληρώνεις για να μαθαίνεις πολλά. Μάθαινε πώς να πληρώνεις λίγα.

Ante και ...

Βασικά δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις διάφορες κυριαρχούσες ομάδες και τον τρόπο που λειτουργούν. Η ύπαρξη τέτοιων ομάδων δεν εξυπηρετεί τούς στόχους τών μελών τους αλλά απλώς παίζει έναν πατερναλιστικό ρόλο. Προσφέρει δηλ. μια μέτρια αίσθηση διαφορετικότητας κάτω από την ομπρέλα μιάς μαζικότητας. Αυτό εκτιμάται ιδιαίτερα από εκείνους που δυσκολεύονται να είναι "διαφορετικοί" χωρίς την επιβράβευση και συμπαράσταση άλλων. Είναι σαν τους τραγουδιστές που προτιμούν να συμμετέχουν σε χορωδία παρά να τραγουδούν σόλο.

Όλες οι ομάδες αυτού τού είδους, αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο που ελλοχεύει στην αμφισβήτηση τής ανάγκης ύπαρξής τους, γίνονται επιθετικές απέναντι στο άτομο που θα τις χαρακτηρίσει ύποπτες ή ανακόλουθες. Νιώθουν, ολόκληρες ομάδες, να απειλούνται ακόμα κι από ένα μεμονωμένο άτομο που "σχεδιάζει" την ύπαρξή του σε κάποια απόσταση από σχηματισμούς.

Θρησκευόμενοι ή αναρχικοί, συντηρητικοί ή αριστεροί, φασίστες ή κομουνιστές, ψαράδες ή κυνόφιλοι, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: φοβούνται. Έχουν όλοι έναν εφιάλτη που συνήθως είναι προ τών πυλών (ante portas) και ποτέ στις πύλες (ad portas), έτσι...για να μην πανικοβάλλονται κιόλας τα μέλη.

Αυτά λοιπόν... είτε ο Αντίχριστος για τους θρησκόπληκτους, είτε ο Μεγάλος Αδελφός για τους προοδευτικούς είτε η απώλεια των αξιών τού Έθνους για τους εθνικιστές, είναι πάντα το ίδιο: μια ομιχλώδης προβολή τής συνισταμένης τών φοβιών τους που ίσως πέρασε στο συλλογικό ασυνείδητο.

Θυμίζει λιγάκι το άγχος τού νεόνυμφου. Πολύ αργά το σκέφτηκε; Όχι. Γι αυτούς ο Αννίβας θα είναι πάντα προ τών πυλών. Οι ομάδες τα βάζουν πάντα με ..."επικείμενους κινδύνους".

Πολύ αργά

Ό,τι λέγεται στο τέλος συνήθως δεν έχει νόημα ενώ, αν είχε ειπωθεί στην αρχή, ο ρόλος του θα ήταν καθοριστικός.

Ετούτη ή μιά άλλη - Questa o quella

Ετούτη ή μια άλλη - για μένα είναι ίδιες
με τόσες άλλες που βλέπω σιμά
Της  καρδιάς το βασίλειο δεν δίνω
μονάχα σε μια και μόνη ομορφιά

Η χάρη τους τέτοιο είναι δώρο
μ' αυτό η μοίρα τη ζωή κεντά
Κι αν ετούτη σήμερα θέλω
αύριο μιά άλλη ίσως να 'χει σειρά

Της καρδιάς τύραννος είν' η πίστη
Μακριά μας η αρρώστεια αυτή!
Πιστός ας μένει μονάχα όποιος θέλει
Μες τα δεσμά η αγάπη δε ζει

Των συζύγων την οργή τής ζήλειας,
την απόγνωση των εραστών περιγελώ
Αψηφώ τα εκατό μάτια τού Άργου
αν παραπέρα νέα ομορφιά ξαναβρώ

Questa o quella, άρια από τον Ριγκολέττο τού Βέρντι.

Τα κόμματα κ.λπ.

Τα κόμματα, οι τελείες, τ' αποσιωπητικά, οι παύλες, τα ερωτηματικά ...Τα σημεία στίξης, εν ολίγοις: Άλλοτε λεπτεπίλεπτη χειρουργική κι άλλοτε απαλό μασάζ πάνω στο σώμα τών γραπτών.

Κακό δεν είναι...

Ο κακομαθημένος Έλληνας, όσο οι πολιτικοί του τον εξυπηρετούσαν ρουσφετολογικά, τούς υποστήριζε, θεωρούσε ιερό καθήκον όλων τη συμμετοχή στις εκλογές, νοιαζόταν για το συνδικαλισμό. Μόλις οι παροχές τελείωσαν ο Έλληνας ξέχασε την πολιτική, ξέγραψε το συνδικαλισμό, έγραψε στα τέτοια του τη Δημοκρατία. Δεν τα χρειάζεται, λέει τώρα, ο Έλληνας όλα αυτά. Αφήνει ένα σημείωμα δίπλα στον κοιμισμένο, γέρο πια, εραστή της η Ελλάδα:

Δεν έχεις πια τίποτα να μου προσφέρεις. Άντε γειά...

Κακό δεν είναι να ξυπνάς. Έτσι κι αλλιώς όλοι ξυπνούν από αυτούς κοιμούνται. Εκτός από όσους πέθαναν στον ύπνο τους. Αλλά...να: όταν ξυπνάς πολύ αργά, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αλλάξεις πλευρό και να ξανακοιμηθείς. Ή κάνε πως κοιμάσαι. Το μυστικό το ξέρουνε όλοι οι μακροχρόνια παντρεμένοι...

Ξύπνησα!

Όσο αργότερα ξυπνάς, τόσο λιγότερο διατυμπάνιζέ το.

Γυναίκα δεν είδα - Donna non vidi mai

Γυναίκα δεν είδα ποτέ
παρόμοια με αυτήν
για να της πω:  "Σ' αγαπώ"
ξυπνά η ψυχή μου σε νέα ζωή

"Μανόν Λεσκό, τ' όνομά μου..."
πώς τα λόγια αυτά, ευωδιαστά
γυρνούν μέσα στο νου μου
και κρυφές χορδές
πηγαίνουν να χαϊδέψουν!

Ώ  μεγαλειώδη ψίθυρε , συνέχισε!
Συνέχισε και μη σταματάς





Donna non vidi... άρια από την Μανόν Λεσκό τού Πουτσίνι.

Ειρηνικά

Ειρηνική επανάσταση, ώριμες συνθήκες, συντονισμός... Όλα εντάξει;
Καθίστε, έφερα τσάι.

Luther Blissett

Luther Blissett is a multiple-use name, an "open reputation" informally adopted and shared by hundreds of artists and social activists all over Europe (most popular in Italy) and South America since 1994.

On Usenet, the first reference to the Luther Blissett Project appeared on 7 November 1994. It was a trumped-up report on alleged uses of the multiple name all over the world, and—albeit written in a somewhat clumsy English—it was posted by a "Luther Blissett" from the University of Missouri^[1]

For reasons that remain unknown, the name was borrowed from a real-life Luther Blissett, a notable association footballplayer, who played for A.C. Milan and England in the 1980s.^[2]

In Italy, between 1994 and 1999, the Luther Blissett Project (an organized network within the open community sharing the "Luther Blissett" identity) became an extremely popular phenomenon. Blissett was also active in other countries, especially in Spain and Germany^[3]

In one occasion the real Luther Blissett described the LBP as "an international neo-political of anarcho-syndicalists, whose whole purpose is the deconstruction of their individual identity".^[4] Actually, the Italian Luther Blissett Project (and some of the groups that sprang from it, like Wu Ming)^[5] always disputed the "anarchist" tag, described themselves as "communists" and traced the origins of their theoretical stance back to Italy's Workerism and Autonomist Marxism^[6]

December 1999 marked the end of the LBP's Five Year Plan.

Είπαν:
Once the writer becomes a face... it's a cannibalistic jumble: that face appears everywhere, almost always out of context. A photo is witness to my absence; it's a banner of distance and solitude. A photo paralyses me, it freezes my life into an instant, it negates my ability to transform into something else. I become a "character", a stopgap to hurriedly fill a page layout, an instrument that amplifies banality. On the other hand my voice - with its grain, with its accents, with its imprecise diction, its tonalities, rhythms, pauses and vacillations - is witness to a presence even when I'm not there; it brings me close to people and doesn't negate my transformative capacity because its presence is dynamic, alive and trembling even when seemingly still.^[5]


Από wikipedia.

Για την Ελίζα - Alice

Για την Ελίζα να δεις που θα χάσεις και εμένα
Για την Ελίζα δεν ξεχωρίζεις πια τις μέρες
και να πεις πως είναι ωραία!...

Για την Ελίζα όλο εσύ -αδιαμαρτύρητα- πληρώνεις
Γι' αυτήν, στην ουρά στήνεσαι στα ψώνια
και δεν καταλαβαίνεις τι έχεις πάθει

Με την Ελίζα ακούραστα κοιτάζεις τις βιτρίνες
Σ' αγοράζει, σε πουλάει όπως θέλει αυτή
ξέρει μόνο να σε πληγώνει

Ζωή, ζωή, δεν πια αυτό ζωή
Σ' έχει ληστέψει, σου' χει πάρει την υπερηφάνεια

Προσποιείσαι, προσποιείσαι μα δεν αντέχεις άλλο
Χωρίς αυτήν, ασφυκτιάς, δεν αναπνέεις

Χωρίς την Ελίζα δεν πας ούτε για εφημερίδα
ενώ μ' εμένα, με το ζόρι λες δυο λέξεις
Εμείς που κάποτε αγαπιόμασταν
...

Ένα παιχνίδι τού Battiato πάνω στο Fur Elise.

Περιέργεια

Η μεγαλύτερη περιέργειά μου είναι να κοιταχτώ σ' έναν καθρέφτη που θα μου δείξει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είμαι.

"Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα"

Τρεις φίλοι κάθονταν σ' ένα καφέ αμίλητοι και κοιτάζονταν λοξά αναμεταξύ τους. Έστρεφε ο πρώτος τη ματιά του ξαφνικά στον δεύτερον κι εκείνος έκανε τάχα πως κοιτούσε κάτι που δεν ήτανε προσεκτικά στην οροφή στερεωμένο. Κι εκεί που κοίταζε τής ατέλειες τής οροφής ο δεύτερος, έριχνε μια σύντομη ματιά στον τρίτο ο οποίος καμωνόταν πως  καθάριζε την πίπα του, ρίχνοντας που και που στον πρώτον μια ματιά, πίσω από το δάχτυλό του που έξυνε δήθεν το αριστερό του φρύδι. Ξαφνικά ο πρώτος λέει στους άλλους δυο:

-Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό μια περίφημη ιδέα. Για το βιβλίο, ξέρετε, που λέω να γράψω και δεν έβρισκα πώς να το αρχίσω...

"Ναι, ε; Πώς;" είπαν με ένα στόμα οι άλλοι δυο.

-Αρχίζει με τη σκηνή κατά την οποία η μητέρα μου με μαλώνει επειδή δεν ήξερα πόσο κάνει 4 επί 8. Με έχει ήδη μαλώσει ο πατέρας μου κι ενώ τρέχω προς τη μάνα μου, αντί για παρηγοριά, εισπράττω κι εκεί την απόρριψη. Αυτό θα το "δώσω" σε τρίτο πρόσωπο ασφαλώς.

-Απ' ό,τι καταλαβαίνω πρόκειται να γράψεις ένα βιβλίο που σαν βασικό θέμα θα έχει την επιρροή ενός αυστηρού πατέρα στο παιδικό μυαλό ενός μελλοντικού συγγραφέα.

-Μην πηγαίνεις στην πιο εύκολη ερμηνεία, ως συνήθως. Από αυτό που είπε ο φίλος μας, εγώ θα συμπέραινα ότι  ξεπηδάει αβίαστα η εικόνα μιας μητέρας που μάθαινε στο παιδί της, όταν τα βρίσκει σκούρα, να τρέχει σ' αυτήν...

-Όχι, παιδιά, όχι! Δεν δούλεψα πάρα πέρα την εικόνα. Το απόγευμα άκουγα ένα γειτονόπουλο να επαναλαμβάνει την προπαίδεια κι όταν έφτασε στο 4 επί 8 κάτι άστραψε στο μυαλό μου.

-Μα δεν μπορείς να γράψεις στην αρχή τού βιβλίου σου "το γειτονόπουλό μου σήμερα είπε 4 x 8 "...

-Άσε τον άνθρωπο, εσύ κι η "πρωτοτυπία" σου που τη βάζεις να καβαλάει τα γεγονότα. Αν έγραφες εσύ θα έκανες τον απλό αυτό πολλαπλασιασμό κώδικα...σαν κάτι 4x8, 4x4 και 3,15 η Γένεσις και η BMW 3.15, όλα αχταρμάς. Μα είναι αυτοσκοπός ενός βιβλίου να κρατάει σε αγωνία -τι υπερφίαλο!... εγώ θα έλεγα σε απορία- τον αναγνώστη;

-Αυτοσκοπός δεν ξέρω αλλά πώς σού φαίνεται ένα βιβλίο που δεν σού κρύβει τίποτα από  ό,τι πρόκειται να συμβεί αργότερα;

-Εγώ διαφωνώ σ' αυτό, ξέρεις ε; Γιατί, πώς θα σού φαινόταν ένα βιβλίο που δε θα σε άφηνε, ούτε στο ελάχιστο, να "μαντέψεις" κάτι από τη συνέχεια;  Ο αναγνώστης καυχιέται όταν βλέπει πως αντιλήφθηκε το "πνεύμα τού συγγραφέως". Δεν μπορείς να τού αρνηθείς τέτοια χαρά, να τον φτύσεις έτσι...

-Τα μετράμε με το χαρακάκι τα πράγματα, βλέπω μετά λύπης. Πόσο μεγάλο θα είναι το βιβλίο, κάθε πόσο θα αποκαλύπτει κάτι, κάθε πόσο θα δημιουργεί κάτι άλλο για να το κρατά κρυφό; Τι τίτλο θα έχει; Τίτλο φιλικό, σιβυλλικό, σοκαριστικό, ανέμελα χαρωπό, παραπλανητικά χαρωπό, τεχνηέντως μελαγχολικό, να θυμίζει κάτι ή καλύτερα τίποτε απολύτως;

-Τι είναι πιο αθέμιτο πάλι; Η αδιακρισία να εκθέτεις τα πολύ προσωπικά σου βιώματα που ίσως ούτε σε μια συζήτηση με πολύ οικείο σου πρόσωπο δε θα αποκάλυπτες ή το να διηγείσαι πράγματα που τα φαντάστηκες και μάλιστα διανθίζοντάς τα με τόσες λεπτομέρειες ώστε να φαίνονται αλλόκοτα μεν, πιθανά δε;

-Μου θύμισες εκείνο το περίφημο "Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα". Όταν διαβάζω αυτή τη φράση σε κάποια εισαγωγή λέω μέσα μου "Καααλά! τώρα μας έπεισες πως είδες όνειρο". Όταν ακόμα διαβάζαμε με το μικρό γιο μου αυτή τη φράση "γραμμένη στην ούγια" ενός βιβλίου ή στους τίτλους κάποιου φιλμ, αλληλοκοιταζομασταν και μες τα γέλια περνούσε απαρατήρητη η πλοκή. Μάλιστα τη λέγαμε "κλοπή" αντί για "πλοκή"!

-Νομίζω δεν σου απαγορεύει κανείς να βάλεις την ταμπέλα αυτή, όποτε σου κατέβει.

-Κι αυτός που το διαβάζει το έργο σου όμως είναι όχι αδικαιολόγητος όταν, σε κάθε τι που περιγράφεις, αναρωτιέται "Μα και τούτο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα;!"

-Μμμ...σάμπως θα πάει να το βάλει στο γκούγκλ!

-Αν το καταχραστείς, γιατί όχι;

-Αν το καταχραστείς ίσως πιστέψει πως είσαι από εκείνους που παίρνουν ένα θέμα και το γαρνίρουν με δικές τους φαντασιώσεις...σε διαβάζει ύστερα με μισό μάτι, νομίζω.

-Σου λέω: γελούσα όταν διάβαζα αναγνώσματα με αυτή την παράξενη εγγύηση, βαλμένη σε περίοπτη θέση. Πάντως, μεταξύ μας, θα ομολογήσω πως τη μεταχειρίστηκα κι εγώ τη φράση αυτή...

-Ζητήματα και τεχνικές, καλλωπισμοί και μόδες. Δεν με αφήσατε ούτε να σας πω καλά-καλά το πρώτο σκεπτικό μου, αυτό με τους αριθμούς. Μου διαλύσατε την πρώτη ανάμνηση πάνω στην οποία θα στήριζα το βιβλίο μου. Πάω να βρω πάλι τη σειρά μου... Φεύγουμε;

-Βεβαίως... Γκαρσόν, έλα σε παρακαλώ, τι σου χρωστάμε;

-Αμέσως, κύριε...3 καφέδες επί 4 ευρό μας κάνουν εεε 12 ευρό. Το έκανα με πρόσθεση 4+4+4=12...από μικρός, με την προπαίδεια τού 4, τα έκανα σαλάτα!

Je reviens te chercher

Ο τρίτος Κώστας

Αυτός ο γέρος τώρα πιά, αυτό το απολειφάδι,  από τα  "μαύρα" του γραφτά, πιό πολύ ο ίδιος τώρα τη μοναξιά θυμίζει. Γυρίζει συνέχεια μοναχός του κι ούτε δικαιολογία για τούτο ούτε ψόγο ψάχνουμε να τού βρούμε. Κάποτε, στα νιάτα του, υπήρξε άριστος μαθητής, ταλαντούχος επίδοξος συγγραφέας κι η θλίψη που ωρίμαζε μέσα του φαινόταν στη ματιά του και στα χείλη του που, ακόμα κι όταν χαμογελούσε, παρέμεναν κλειστά. Κρατούσε μια φωτογραφία: φαντάρος, ΣΤ' Σύνταγμα Πεζικού. Λες κι η ζωή τού άντρα αρχίζει με το ψάρωμα τής πρώτης μέρας τού στρατού.

Φίλους δεν μάθαμε ποτέ αν είχε επιστήθιους ή αν κι εκείνος έπαιζε το παιχνίδι τών πολλών, με τους πολλούς να αναλώνεται για να μη λένε κείνοι πως είναι περιθωριακός, για να μην κάθεται μόνος του τα Σαββατόβραδα και τις μεγάλες γιορτές, τότε που γίνεται ο πολύς ο σαματάς, που ο κόσμος αγοράζει δώρα, που παίρνει τηλέφωνα...Να, απλά τηλέφωνα: ο ένας Κώστας τον άλλο Κώστα που -γαμώτο!- ξεχάσαν να ευχηθούν σε έναν τρίτο Κώστα.

Πως παντρεύεται, τότε, το μάθαμε στα ξαφνικά. Πάντως το μάθαμε, δεν κρύβονται αυτά. Ο γάμος του αν πήγαινε καλά;... αυτό δεν το μάθαμε, άρα καλά θα πήγαινε. Συνήθως για τους γάμους όταν υπάρχουν νέα δεν είναι για καλό. Καλή κοπέλα είχε πάρει, καλό παιδί ήταν κι αυτός, τα εν οίκω μη εν δήμω όμως, και το χέρι στη φωτιά δεν βάζω. Απέκτησε δυο γιούς, μοιάσανε τής μάνας τους κι εκείνος έλεγε "ευτυχώς, μπορεί και να ευτυχήσουν...". Χαιρόταν που δεν τού μοιάζανε εκεινού γιατί όλο με σκέψεις τυραννιόταν, δε φχαριστιόταν τη ζωή.

Τα χρόνια πέρασαν κι ύστερα πέρασαν πιο πολύ, κι ακόμα πιο πολύ. Μεγάλωσαν τα παιδιά, με τη γυναίκα του κάναν χωριστές ζωές. Εκείνος βρέθηκε μόνος πάλι, δηλαδή "μόνος"...όπως όλοι αυτοί που νιώθουν μόνοι αλλά σε μια ώρα απογευματινή, μιας Κυριακής, έχουν κάποιον να πάρουν στο τηλέφωνο, να βγουν μια βόλτα, να πιουν ένα καφέ. Καφεδάκι απλό, αλλά νά: να είναι με κάποιον άλλον, να μην τον βλέπουν οι περαστικοί να κάθεται μονάχος. Μέσα στο σαματά τού κόσμου να χωράει κι αυτός, στο γαϊτανάκι να 'χει μια κορδέλα να πιαστεί, όταν αρχίζει να γυρίζει.

Δαγκωματιές

Μα πώς μπορείς να μη διακρίνεις τους ανθρώπους που σού κάνουνε το φίλο, όταν είναι φανερό πως σ' άλλη ράτσα ανήκουν και μάλιστα σε ράτσα που δαγκώνει; Α...εσύ δεν δαγκάνεις -ξέχασα- δεν έχεις δόντια εσύ!

The old-fashioned way

Τικ, εμμονή, πάθος

"Α, τα ρολόγια!", αναστέναξε παρατεταμένα η φίλη μου. Αυτή η πενηντάχρονη καρακάξα μού έδειχνε ακόμα μια φορά τη συλλογή της από αντρικά ρολόγια που κάθε φορά εμφανιζόταν πιο μεγάλη από ό,τι στην προηγούμενη επίδειξη.

-Απλά ρολόγια, φίλε μου...το πιο ακριβό δεν ξεπερνά τα 2000 ευρό. Δεν μιλάμε εδώ για συλλογή από Ρόλεξ και τέτοια πράγματα. Εμένα με ενδιαφέρει το ρολόι σαν μετρητής χρόνου ανάλογα με τον τρόπο που κάνει τη δουλειά του, ανάλογα με τον τρόπο που σου δείχνει τη μέτρησή του...

-"Και την αισθητική άποψη τού σχεδιαστή του", πετάχτηκα εγώ, ίσα-ίσα για να την διακόψω πριν αρχίσει την τέταρτη συνεχόμενη πρότασή της. Αν κάποιος αρχίσει τέταρτη στη σειρά πρόταση, κατά πάσα πιθανότητα θα μακρηγορήσει.

-Ε, βέβαια. Και είναι κρίμα που πολλές φορές ένα ρολόι δεν συγκεντρώνει πάνω από δυο αρετές. Αυτό το υπέροχο αυτόματο με τα αδρά χαρακτηριστικά, ενώ σου δίνει τη χαρά τής αυτάρκειας τών αυτόματων -κουρδίζει με τις κινήσεις τού χεριού σου- είναι σκέτη απογοήτευση αν ζητάς ακρίβεια λεπτού!

Το φως τής λάμπας έδινε μια θεατρική προοπτική τού προσώπου τής γυναίκας που άφηνε το ένα ρολόι για να πιάσει τ' άλλο:

-Εδώ ένα θαύμα τής τεχνολογίας...το γιαπωνέζικο αυτό αυτόματο τερατάκι, μπορείς να το παρατήσεις ακίνητο και θα σταματήσει μετά από ώρες. Μόλις όμως το ανασηκώσεις και το κουνήσεις λίγο, αυτό θα περιστρέψει τους δείκτες του και θα βρεθεί στην τρέχουσα ώρα! Από αισθητικής πλευράς όμως...όχι, όχι!

Την διέκοψα πάλι, γιατί έτοιμη ήταν! Πήρα στα χέρια μου ένα άλλο ρολόι και είπα:

-Ψηφιακά...Αυτά είναι και χαρούμενα -μερικά από δαύτα- και σαν μετρητές έχουν κερδίσει την εκτίμηση τού κόσμου. Ο κόσμος πιστεύει πως, βλέποντας τα νουμεράκια στην οθονούλα τους, έχει μια εικόνα σαν τής άμμου μέσα στην κλεψύδρα. Σαν αισθητική όμως, στερούνται όλης εκείνης τής χάρης που προσφέρουν οι πόζες τών δεικτών όταν αλλάζουν κάθε στιγμή γωνία.

-Ναι, πάντα με ωρολογιακή φορά αλλά, στην ουσία, το μισό χρόνο προς τα δεξιά και το μισό χρόνο προς τα αριστερά. Στα ψηφιακά όλες οι ώρες είναι ίδιες: νούμερα ατάκτως ερριμμένα. Δες πόσο όμορφη εικόνα δίνουν στο αναλογικό ρολόι μερικές ώρες: 10.10 ας πούμε...έξοχη γωνία! Αυτή την ώρα προτιμούν σχεδόν σ' όλες τις φωτογραφίες τών διαφημίσεων αναλογικών ρολογιών. Για πρόσεξέ το.

-Σ' ένα ψηφιακό μπορείς να δεις κάτι επαναλαμβανόμενο, π.χ. 11.11'.11'' αλλά αυτό δεν είναι αισθητική, αυτό μοιάζει με λόξυγκα, με τικ, λες κι ο χρόνος κεκεδίζει.

-Μπλιάξ! Εμένα μ' άρεσε αυτό που βρήκα πέρυσι ανάμεσα στου πατέρα μου τα πράγματα. Νάτο! Το L.E.D. ρολόι που φορούσε, στην εποχή του ο  Kojak, ο Τέλης Σαβάλας. Πατούσε κάθε τόσο το κουμπάκι στο πλάι τού ρολογιού κι εκείνο άναβε, έδειχνε με τα κόκκινα φωτάκια την ώρα και ξανάσβηνε.

-Χα! Κατ' επίκλησιν δηλαδή. Όταν ήθελες να δεις την ώρα, σου την έδειχνε και έπειτα έσβηνε. Καλό αυτό: δε χρειάζεται να 'χεις την ώρα στο χέρι σου συνέχεια...στο τέλος κοιτάς το ρολόι πιο συχνά από όσο χρειάζεται.

-Κι αυτό δεν είναι καλό ξέρεις. Ένα ρολόι πρέπει να είναι εκεί όταν το χρειάζεσαι, μόνο όταν το χρειάζεσαι. Σαν τα παλιά ρολόγια που κρέμονταν από την αλυσίδα, μένανε στην τσέπη κι όταν ήθελες την ώρα έπρεπε να του ανοίξεις το καπάκι. Άραγε τι κάνανε εκείνους τους καιρούς; Ρωτούσαν και τότε στη μέση τού δρόμου, με ύφος αγοραίο: "Φίλε, ώρα έχεις;".