Άκουσες να περνάει ένα τρένο από κάποιο σημείο τού περιπάτου που κάνεις κάθε βράδυ και ρώτησες πού πάει. Αφού πήρες μιαν απάντηση ανάμεσα σε χάχανα που ηθελημένα κι όχι από αγαθοσύνη αγνόησες, το όνομα ενός προορισμού καυχήθηκες πως κατέχεις: "Μπορώ, λοιπόν, κι εγώ να φύγω. Η απόδραση είναι θέμα επιλογής. Επιλογής και σωστού τάιμινγκ!".
Καημένα τα μάτια σου που, ευκολόπιστα κι αγαθιάρικα (αυτά μάλιστα), στράφηκαν στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα κοιτώντας εκ περιτροπής προς το βορρά, τη δύση, το νότο, την ανατολή και πάλι το βορρά...Μέχρι που θυμήθηκες πως αν για κάπου αποδράμε, αυτό το "κάπου" πρέπει να είναι μονάχα η πατρίδα. Δεν αξίζει ν' αποδρά κανείς γι' αλλού.
Βέβαια θα πίστεψες πως αν δεν φεύγει κανείς με όνειρα περήφανα, με όνειρα λαχτάρας, τότε δεν αξίζει τόσο να σπάει το κεφάλι του για να βρει πού να πάει και πώς. Μα με ξεφτίλα πίστεψες, μωρέ, πως μπορείς να μολύνεις μια φυγή, την υπέρτατη καλλιτεχνία που υπάρχει πριν το τέλος μιας ζωής;
Πάει καλά ...μάλλον δεν είχα καταλάβει πως για μεγάλα πράγματα ποτέ δεν ήσουν κι ούτε ποτέ θα 'σαι. Η μητέρα μιας μετριότητας μισή μετριότητα αξίζει. Το ταξίδι τής απόδρασης, εκείνο το τιμημένο σαν χαρακίρι, μόνο εγώ ίσως πια αξίζω να το κάνω. Μα πρώτα ας αποκόψουμε τις ρίζες, ας μην κυκλοφορεί κοινό αίμα ανάμεσά μας. Όσο στο αίμα μου κυκλοφορούν υπνωτικά και αλκοόλ, εμβρόντητος θα μένω και στους περιπάτους μου τρένα που περνούν θα ακούω ενώ ξυπόλητος θα περπατώ στις παραλίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου