Παραπάνω από ένα σε κάθε πλήθος

Θα διηγηθώ κάτι το οποίο, καθημερινό και διαδεδομένο καθώς είναι, κανονικά δε θα άξιζε να αναφερθεί. Πρόκειται για γεγονός που μπορώ να βεβαιώσω ότι εκτυλίσσεται όλα τα πρωινά τών εργασίμων ημερών, γύρω στις 7, χωρίς όμως να μπορώ να τεκμηριώσω όλα όσα σκέφτομαι γύρω απ' αυτό. Ας δούμε τι άξιο προσοχής συμβαίνει στην προαναφερθείσα ώρα αφού φέρουμε στο νου μας, σα σκηνή θεάτρου, το σταθμό τού μετρό:

Από τη μια μεριά τών γραμμών, σε ένα σταθερό σημείο και σε μεγάλη απόσταση από τους υπόλοιπους, βλέπουμε μια νεαρή γυναίκα. Από την άλλη βλέπουμε έναν άνδρα, όχι και τόσο ...παρόντα. Ο πλησιέστερος κοντά στον άντρα είμαι εγώ που έχω την ευχέρεια, αλλάζοντας θέση, να παρατηρώ τα νεφελωδώς διαμειβόμενα ανάμεσα στους δυο πόλους τού ιδιότυπου αυτού "ζευγαριού", σ' αυτούς τους δυο ανθρώπους που ούτε βλεμματικά δεν είχαν επαφή. Ήμουν εγώ που τους είχα συζεύξει, ήμουν εγώ που έβλεπα ένα δίπολο τέτοιο που παρόμοιά του χιλιάδες μπορεί να βρει ένας ευφάνταστος;

Πιστεύω πάντως πως, εκτός από τον ίδιο τρόπο να κινούνται μες το πλήθος, είχα δίκιο και στο ότι σωματοτυπικά ταίριαζαν απόλυτα. Ενδυματολογικά οι επιλογές τους σχεδόν ταυτίζονταν αφήνοντας μακριά την καθιερωμένη ποικιλοχρωμία τών υπολοίπων κι ακολουθώντας μια λιτότητα-προχειρότητα που θα μπορούσε να σοκάρει: Τα ζακετάκια σε τόνους τού γκρι με τις καφέ φούστες και τα μπλε σακάκια με τα σκουρόχρωμα παντελόνια, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται αδιάκοπα, γίνονται αξιοπερίεργα.

Μέσα σε ένα χωροχρόνο όπου όλοι συνέχεια μιλούν σ' ένα τηλέφωνο, δυο άνθρωποι που δεν τους έχεις δει ποτέ να κρατούν ένα κινητό τηλέφωνο ή μια εφημερίδα σε κάνουν να πιστέψεις πως "δεν είναι από δω". Κι όλη αυτή η στατικότητα, αυτή η σιωπή γύρω από τον καθένα τους, που κρατούσε ένα πεντάλεπτο -όσο περιμένει κανείς μια αμαξοστοιχία- είχαν γίνει ένα μέρος τής καθημερινότητάς μου.

Η γνώμη τού φίλου μου, όταν άκουσε όλα αυτά, ήταν πως υπερέβαλλα φανταζόμενος αδελφές ψυχές και τα τοιαύτα: "Ο κόσμος είναι γεμάτος σχιζοειδείς, ανθρώπους άρρωστους κοινωνικά. Αν κοιτάξεις καλά θα δεις πολλά τέτοια ...ζευγάρια, παραπάνω από ένα σε κάθε πλήθος! Σα γεροντοκόρη σε κινηματογράφο φαντάζεσαι ρομάντσα ερωτικά ανάμεσα σε κομπάρσους. Σε βομβαρδίζει και η ενημέρωση για τη μοναξιά τών σελέμπριτις που -αχ! αν και τόσο όμορφοι- μένουν μήνες ολόκληρους χωρίς σύντροφο ερωτικό. Αλήθεια... με ποιόν είναι τώρα η Ναστάζια Κίνσκι;".

Δεν μου προσέφεραν τίποτα τα λόγια τού φίλου μου, πέρα από μερικά κομματάκια αυτογνωσίας που ίσως και να διέθετα αλλά δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω. Συνέχισα να παρατηρώ αυτούς τους δυο ανθρώπους κάθε πρωί, γύρω στις 7. Αυτούς τους ανθρώπους που κάτι με έσπρωχνε -ποιός ξέρει γιατί- να τους συνδέω μεταξύ τους κατά κάποιο τρόπο, θεωρώντας πως δεν ανήκουν σ' αυτόν τον κόσμο. Εννοείται ...έχω καλά αντιληφθεί πως δεν αρκεί μόνο δυο άνθρωποι να είναι έξω από τον κόσμο για να μπορέσουν να ταιριάξουν.

Να, όλα αυτά είναι τόσο γενικά. Βλέπεις πολλά κοιτάζοντας το πλήθος, μέχρι και εικόνες τού μυαλού σου βλέπεις μέσα εκεί. Όλα τόσο ακατέργαστα και όλα εφικτά. Ο ίδιος φίλος, που με νουθέτησε να μην ψάχνω παντού λαβ στόρυ και σελέμπριτις, μου μίλησε μ' ενθουσιασμό για κάτι τελευταίες ανακαλύψεις τής Ανθρωπολογίας, με αφορμή το σταθμό τού μετρό που του ανέφερα εγώ:

"Ξέρεις τι ανακάλυψαν, ε; Οι  Νεαντερτάλιοι, πιθανόν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, έζησαν παράλληλα με τον σύγχρονο άνθρωπο. Πιθανόν υπήρξαν ζευγαρώματα μεταξύ τους με αποτέλεσμα βιώσιμες και ικανές προς αναπαραγωγή ράτσες. Πολλές από αυτές αποτελούνταν από όντα που, με τη στοιχειώδη περιποίηση κι ένα ανάλογο ντύσιμο, δε θα μπορούσες σήμερα να τα ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο πλήθος π.χ. ενός μετρό παρά μόνο με πολλή μεγάλη συγκέντρωση. Ίσως να σου φαινόταν λίγο διαφορετική μόνο η στάση τους απέναντι στον κόσμο...".