Στον ίδιο μικρό δρόμο - ΙΙ

Το δέντρο, μέσα στο θόρυβο που έκανε ο αέρας, άρχισε και πάλι να γκρινιάζει. Εκείνο το βράδυ αντιλήφθηκε πως ήταν σε θέση να αποκτά συνήθειες όπως εκείνη τής γκρίνιας. Επίσης έγινε πια φανερό πως μπορούσε να καταλαβαίνει πότε κάτι τού γίνεται συνήθεια...καλή ή κακή.

Σαν να προστέθηκε πάνω του ένα ακόμη βάρος, σαν να φόρτωσαν πάνω στον κοντό κορμό του καμμιά εκατοστή μακριά κλαδιά. Κι εκείνο -σαν χαζό- το δέχτηκε και για να ανταπεξέλθει άπλωσε και τις ρίζες του ώστε να στηρίζεται σε μεγαλύτερη βάση.

Τότε όμως άρχισε να νιώθει πόσο θα δυσκολευτεί να ξεκολλήσει από τη θέση του ή μάλλον πως θα μείνει εκεί για πάντα. Πανικός κατέκλυσε το μικρό δέντρο. Αργότερα θυμήθηκε την αίσθηση αυτή τής τρομάρας. Ένιωσε τι σημαίνει να "μπορείς να θυμάσαι" και πόσο αυτή η δυνατότητα σε λυτρώνει.