Μια πολύ ανθρώπινη παρέα

Ο Φίλιππος κι ο Ματθαίος ήσαν δυο φίλοι που έμοιαζαν πολύ σε μερικά πράγματα. Σ' όλα τα υπόλοιπα διέφεραν, λες και ήταν ξένοι. Εξ αιτίας τής μακροχρόνιας και καθημερινής συναναστροφής τους -ξέρετε πώς είναι- ο τόνος τής φωνής τους, το λεξιλόγιό τους, το περιεχόμενο τών λεγομένων τους είχαν τελικά ταυτιστεί.

Μια τών ημερών ο Φίλιππος -για προσωπικούς λόγους- τίναξε τα μυαλά του στον αέρα κι έτσι έμεινε πίσω ο Ματθαίος στον οποίο αργότερα χάρισαν ένα γάτο που τον ονόμασε Φίλιππο, τιμής ένεκεν. Μαζί περνούσαν την ώρα τους βλέποντας τηλεόραση και συζητώντας περί ανέμων και υδάτων μια και ο γάτος δεν μιλούσε μεν αλλά οι κινήσεις τού σώματός του ήταν πολύ εύγλωττες. Παρ' όλα αυτά ο Ματθαίος μιλούσε πιο συχνά στο γάτο για "το Φίλιππο που δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ..." και κατέληγαν να μιζεριάζουν συνέχεια.

Ο γάτος, παρεμπιπτόντως, είχε την ικανότητα να κάνει μερικές ανθρώπινες δουλειές. Τραβούσε μέχρι έξω τις σακούλες τών σκουπιδιών, καθάριζε με σάλιο τα χαλιά, έστρωνε τα κρεβάτια τραβώντας τα σεντόνια, έβαζε τα άπλυτα μέσα στο πλυντήριο το οποίο και έβαζε να λειτουργήσει. Πατώντας, μετά, το ανάλογο κουμπί άνοιγε τον κάδο κι έβγαζε ένα ένα τα ρούχα από μέσα. Κι άλλες δουλειές έκανε που είναι εύκολες αλλά οι άνθρωποι βαριούνται να τις κάνουν.

Ο γάτος, όπως κι ο προκάτοχός του, νύσταζε συνήθως πιο νωρίς από τον Ματθαίο και πήγαινε για ύπνο, αφήνοντας το φίλο του μόνο. Άλλα βράδια πάλι έβγαινε έξω κι όταν γύριζε στο σπίτι λέγανε οι δυο τους καμμιά κουβέντα κι ύστερα...άντε καληνύχτα. Ένα βράδυ όλα άλλαξαν: ο Φίλιππος δε γύρισε μόνος του, έφερε μαζί του και μια θηλυκή γάτα την οποία αφού σύστησε στο φίλο του, την πήγε στο δωμάτιό του όπου και πέρασαν τη νύχτα μαζί.

Ο Ματθαίος στενοχωρήθηκε όταν είδε πως αυτό το βιολί συνεχιζόταν κι είχε πια καθιερωθεί. Έπιασε το Φίλιππο και τού είπε πως καλά θα έκανε να μην βάζει ανάμεσά τους την γατούλα διότι οι δουλειές τού σπιτιού μένουν πίσω κι αναγκάζεται τις πιο πολλές να τις κάνει αυτός, πράγμα άδικο. Ο γάτος τού είπε να μη στενοχωριέται γιατί ήδη η μικρή γατούλα ήταν πρόθυμη να κάνει κι αυτή δουλειές, όπως να σκουπίζει σέρνοντας την ηλεκτρική σκούπα, να ξεσκονίζει τα έπιπλα, να βάζει τα ρούχα πάνω στα καλοριφέρ για να στεγνώσουν...κι άλλα...κι άλλα ώστε να μένει περισσότερος χρόνος για να κάνουν παρέα και να αστειεύονται οι τρεις τους, να περνούν ευχάριστα.

Η υπόσχεση τού γάτου δε συγκίνησε το Ματθαίο ο οποίος, μετά από άλλες τρεις τέσσερις σκληρές παρατηρήσεις, πέταξε έξω το ζευγάρι τών γατιών. Μα τι θα τού πρόσφερε αυτό το ντουέττο που τα έκανε όλα κι ύστερα "το έριχνε" στα παιχνίδια και τα αστεία; Κουβέντα δε γινόταν για το μακαρίτη και δάκρυ δεν έπεφτε πια στο σπίτι.

Η ιστοριούλα αυτή (κάπως έτσι τέλειωναν κάποτε τα παιδικά βιβλιαράκια τής προσχολικής ηλικίας) μάς διδάσκει πως ορισμένοι άνθρωποι έχουν έμφυτη στο χαρακτήρα τους τη μιζέρια κι ακόμα και τη συντροφιά τη θέλουν για να μοιρολογούν όλοι μαζί παρέα, όχι για να χαρούν αλλά για να καταθλίψουν και τους άλλους.