Ένα Εγώ που παχαίνει

"Τι αχόρταγο ον!", θα αναφωνήσεις γνωρίζοντάς τον. Αχόρταγο όσον αφορά τις φιλοφρονήσεις και τα μπράβο. Ακόμα και τα πιο χοντροκομμένα κοπλιμέντα γίνονται τροφή γι' αυτόν. Κι όπως ο άνθρωπος δε ζει χωρίς τροφή, έτσι το ον αυτό -εκτός από ψωμί- δε ζει χωρίς φιλοφρονήσεις. Τα χειροκροτήματα, τα μπράβο γίνονται σαν το φαγητό κι αυτά. Κάποτε πεινά πιο πολύ, κάποτε λιγότερο, θα έρθει όμως η στιγμή που πρέπει να τραφεί. Αλλιώς το πιάνει κάτι σαν ...υπογλυκαιμία, σαν στερητικό σύνδρομο. Αργά ή γρήγορα θα αισθάνεται για τα "μπράβο" όπως και για το φαγητό: "Φάε το, δεν το πετάνε το φα'ί'..." ή "Πάρε το και φύλαξέ το, δεν πεινάς τώρα. Θα το φας αύριο" ή "Τώρα τρώγεται αυτό, ύστερα χάνει τη γεύση". Αποτέλεσμα: ένα Εγώ που παχαίνει, παχαίνει, γίνεται δυσκίνητο, πλαδαρό κι εξαρτημένο.

Εμ, μετά, το ον αυτό αποκτά σιγά σιγά (στο θέμα των επιβραβεύσεων) όλες τις κακές συνήθειες που έχουν καθιερωθεί για το φαγητό. Ανθυγιεινές ψευτοτροφές, φαγητό μέχρι σκασμού, μοναχοφαγοσύνη και ακρότητες. Υποφέρει όταν βλέπει άλλον να τρώει κάτι που θα μπορούσε να το φάει εκείνο. Αν γινόταν, θα άρπαζε τα "μπράβο" που πάνε σε κάποιον άλλον, για να τα "φάει" αυτό. Από το στόμα να του πάρει τη μπουκιά, δεν θα δίσταζε καθόλου. Δεν είναι σπάνιο να το ακούσεις να κλαίει σαν μωρό όταν το στομαχάκι αδειάζει.

Για υποβοήθηση στις λίγες αυτές αράδες: Tears on my pillow.